«Σταντ απ κόμεντι» με σκηνοθέτη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια χαρακτηρίζει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών σε συνέντευξή της στη «δημοκρατία» η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, η οποία μάλιστα διατυπώνει την απορία της γιατί ο Πρόεδρος δέχτηκε να αναλάβει έναν τέτοιον ρόλο, επιστρατευόμενος από τα σενάρια της τρομολαγνείας.
Η βουλευτής του ΚΚΕ επιτίθεται στο κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη χαρακτηρίζοντάς το «θυγατρική του καπιταλιστικού συστήματος», ενώ αφήνει αιχμές για την στάση της Μαρίας Δαμανάκη, υπενθυμίζοντας το ιστορικό παράδειγμα του Εφιάλτη, που, επειδή πρόδωσε, οι πρόγονοί μας υποβίβασαν το όνομά του από κύριο, σε ουσιαστικό!
Η Λιάνα καταθέτει εκ νέου την πρότασή της να μπουν ως εγγύηση για το νέο δάνειο τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα για να γίνει, αν χρειαστεί, κατάσχεση εις χείρας τρίτων, και τονίζει ότι δεν είναι δυνατόν τα κράτη να λειτουργούν ως εταιρίες.
Εκφράζει δε την αγωνία της μη τυχόν και καταντήσουμε «παλαιστινιακά εδάφη χωρίς Ιντιφάντα». Για το κίνημα των «Αγανακτισμένων» η Κανέλλη δείχνει επιφυλακτική. Το χαιρετίζει, παρατηρώντας όμως πως παρατηρεί τη μετεξέλιξη του αυθορμήτου σε επεξεργασμένο, ενώ επισημαίνει την «ευγενική χορηγία των ΜΑΤ» στις συγκεντώσεις. Τέλος, επιφυλάσσει τα βέλη της και εναντίον γνωστού εκδότη που παρεμβαίνει τελευταία και μέσω twitter…
ΕΡ.: Αληθεύει ότι προτείνεις να μπουν ως υποθήκη για την πληρωμή των δανείων τα κλεμμένα του Παρθενώνα;
ΑΠ.: Με εντυπωσιάζει που το ξέρεις! Γιατί υπήρξε μια εντελώς ύποπτη σιωπή επί αυτής της πρότασης. Μολονότι ζούμε στην εποχή του Διαδικτύου. Το γιατί δεν υπήρξε αναπαραγωγή της από έναν άνθρωπο, ως πυροτέχνημα έστω, με βάζει σε σκέψεις. Εχουμε ιστορικά παραδείγματα για το πώς η Δύση εξασφαλίζει τα συμφέροντά της. Πριν φτάσει λοιπόν κανείς στον Ολλανδό πρωθυπουργό και τις μικρές Ολλανδέζες που θέλουν τα σπίτια μας ως εγγύηση λειτουργώντας ως κράτη-εταιρίες απέναντι σε κράτος-εταιρία (καμία χώρα δεν είναι εταιρία) έχουμε παραδείγματα κατάσχεσης του πλούτου μιας χώρας εις χείρας τρίτου. Πολύ πρόσφατα κατασχέθηκαν λιβυκά κεφάλαια σε τράπεζες της Δύσης με το πρόσχημα ότι είχαν βγει από τη Λιβύη του Καντάφι και τώρα οι καλοί άνθρωποι που βομβαρδίζουν θέλουν να πάρουν τα χρήματα του Καντάφι και να τα δώσουν στους καλούς ανθρώπους της Βεγγάζης. Στο παρελθόν κατασχέθησαν εις χείρας τρίτου περιουσιακά στοιχεία του Ιράν με την πτώση του Σάχη. Ο κόσμος δεν φωνάζει φέρτε πίσω τα κλεμμένα;
Αφού ξέρουμε σε τι χώρα ζούμε, έκανα μία πρόταση ηθικώς και νομικώς κατοχυρωμένη που έχει ιδιαίτερη ΠΑΣΟκική προϊστορία. Νομίζω θα ανακαθίσει στον τάφο της από τη χαρά της η αείμνηστη Μελίνα.
Γιατί να μη δώσουμε για εγγύηση -αντί να πουλήσουμε την Ακρόπολη, όπως μας λένε- τον μεγαλύτερο πλούτο, που είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα; Κλέφτης ήταν ο λόρδος Ελγιν, κλεμμένα είναι, πίσω δεν μας τα δίνουν, γιατί όχι; Εχω δε τέτοια πολιτισμική αυτοπεποίθηση, που θα άφηνα τους δανειστές μας να τα αποτιμήσουν, δεν θα έμπαινα καν σε αραβικό παζάρι. Το μόνο που δεν μπορώ να υπολογίσω είναι τα διαφυγόντα κέρδη από εισιτήρια, παρελθόντων και μελλόντων ετών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πουλήσω τον ΟΠΑΠ. Γιατί να δώσω την κεροδοφόρα μου ΔΕΗ. Γιατί να κρατήσω το «Ελ.Βενιζέλος» ως όνομα και όλο το υπόλοιπο να περάσει στους Γερμανούς. Γιατί να πουλήσω το απολειφάδι του ΟΤΕ… Βεβαίως ξέρω ότι ανοίγω τον ασκό του Αιόλου…
ΕΡ.: Ναι, και γιατί αρχαία έχει και το Μουσείο του Μονάχου…
ΑΠ.: Προκειμένου να κυνηγούν το ιερό Γκράαλ των χρημάτων που μας δανείζουν οι Γερμανοί και προκειμένου να δημιουργείται η αντίληψη ότι δεν είσαι πατριώτης, αν δεν σέβεσαι τον τοκογλύφο σου, γιατί όχι. Εγώ υπό συνθήκες εκβιασμού έναν πατριώτη έχω να θυμάμαι. Ηταν κομμουνιστής, εξόριστος, φυλακισμένος και ζητούσε από έναν δικτάτορα στο επίπεδο του πατριωτισμού να τον στείλει, έστω και άοπλο, στο μέτωπο να πολεμήσει τον φασισμό. Λεγόταν Ζαχαριάδης.
ΕΡ.: Πώς σου φάνηκε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών; Ο Καρατζαφέρης θυμήθηκε τον Ευριβιάδη για να μιλήσει για εθνική ενότητα…
ΑΠ.: Ας μην αφήσουμε την Ιστορία μεταξύ καρατζαφερείου και αδωνιδείου υπογραφής. Εχουμε και εμείς δικαίωμα στην Ιστορία και μπορούμε να την επικαλούμαστε. Μητρικές πόλεις, θυγατρικές πόλεις, η σφαγή της Μιλήτου. Αφού τα κράτη είναι εταιρίες, πάμε στη θυγατρική μιας εταιρίας.
ΕΡ.: Θέλεις να πεις ότι υπάρχουν μητρικές παρατάξεις και θυγατρικά κόμματα;
ΑΠ.: Εκ παρθενογενέσεως εις την πολιτική, πάπαλα!
ΕΡ.: Και τι είναι ο Καρατζαφέρης δηλαδή; Θυγατρική;
Απ.: Απολύτως !
ΕΡ.: Ποίου;
ΑΠ.: Του καπιταλιστικού συστήματος ως θρησκευτικοπατριωτικομιντιακή απόφυση. Η απογοήτευσή του ποια ήταν άλλωστε; Ενα υπουργείο έψαχνε και δεν το βρήκε. Υποθέτω ότι θα χτύπαγε το Δημοσίας Τάξεως για να καθαρίσει τον Αγιο Παντελεήμονα.
ΕΡ.: Πες μου τώρα πώς σου φάνηκε η σύσκεψη των αρχηγών;
ΑΠ.: Στους δεκαεξάρηδες, που είναι παρέα του γιου μου, το συμβούλιο των αρχηγών φάνηκε σαν σταντ απ κόμεντι. Ετσι το χαρακτήρισαν! Εμένα η έκπληξή μου είναι η αναγκαστική επιστράτευση του Προέδρου της Δημοκρατίας στο σενάριο της τρομολαγνείας του τύπου η βόμβα είναι κάτω απο τα κρεβάτια σας, θα εκραγεί -είχε δίκιο η Αλέκα όταν μίλαγε για Μπιν Λάντεν- και θα είναι η βόμβα της απόλυτης φτώχειας. Αναρωτιέμαι μέσα σε αυτό το συνοθύλευμα γιατί δέχτηκε να κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον σκηνοθέτη! Οταν υπάρχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως σκηνοθέτης, εγώ περισσεύω από πλευράς σχολίων.
ΕΡ.: Ο πρόεδρος έχει τις ευθύνες του. Να μην κάνει τίποτε; Είναι αρχηγός του κράτους, ρυθμιστής του πολιτεύματος…
ΑΠ.: Θα μας σώζει μια ζωή ο Αριστοφάνης.
Οταν έγινε η διάσκεψη για το ΝΑΤΟ στην Κολονία για την αλλαγή του δόγματος το 1999, οι πολιτικοί συντάκτες μάς ενημέρωναν για το μενού, που ήταν αρνάκι με αμπελόφυλλα το κυρίως και αχλάδι με σοκολάτα το επιδόρπιο. Προχθές επισήμως δεν υπήρχε μενού. Οι δημοσιογράφοι έλεγαν ότι το κρατάνε πολύ και θα φάνε κιόλας. Το μενού αυτή τη φορά είχε iPad. Συγκλονίστηκα από την έκπληξη του σοσιαλδημοκράτη Παπανδρέου να φωτογραφίζει με το iPad 2 στο επίπεδο του λαιφστάιλ ανταγωνισμού την κομμουνίστρια Αλέκα Παπαρήγα επειδή είχε iPad 1. Αυτός είναι ικανός να στείλει τη φωτογραφία σε επενδυτές για να φτιάξουν κόκκινα iPad που θα τα αγοράζουν κομμουνιστές. Η Αλέκα πάντως αρέσκεται στη νέα τεχνολογία. Μόνο που δεν έχει χρόνο να απαντά στο twitter στον Αλαφούζο.
ΕΡ.: Γιατί το ανέφερες τώρα αυτό;
ΑΠ.: Γιατί έχω συγκλονιστεί από την πολιτική παρεμβάσεων με… twitter στάιλ. Πάντοτε στέκομαι όταν ακούω τον συνδυασμό της πολιτικής με την οικολογία. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι η πολιτική θα ασκείται σε τέτοιο βαθμό από τα μίντια, τύφλα να έχει ο Γουόρχολ! Ειλικρινά θυμάμαι εκείνη την παλιά διαφήμιση του Τζετ για τους μπλε και πράσινους κόκκους που καθαρίζουν τα πάντα. Αισθάνομαι λοιπόν κάθε φορά που ακούω όλα αυτά πως είμαι… Τζετ.
ΕΡ.: Τι προτιμάς δηλαδή; Τους παλαιούς εκδότες που δρούσαν στο παρασκήνιο και μιλούσαν διά των διευθυντών ή τους νέους που αυτοεκτίθενται δημόσια;
ΑΠ.: Δεν έχω τέτοια διλήμματα. Οποιος αρέσκεται στην μπροστινή σκηνή, καλά κάνει και βγαίνει. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Σε τελική ανάλυση όταν ακούω μπροστινή σκηνή θυμάμαι άλλο. Ημουνα παιδάκι, δεν ξέχασα ποτέ. Ηταν εξαιρετικά υποσκαπτικό να βλέπεις τον Παττακό με ένα μυστρί. Πέρασε μια γενιά που τον πέρναγε για… αρχικτίστη. Μυστρί το μυστρί, έσκαψαν τον λάκκο τους.
ΕΡ.: Σε αφορούν τα συνθήματα που φωνάζουν κατά όλων των πολιτικών οι «Αγανακτισμένοι» στη Βουλή, τι λες;
ΑΠ.: Ανέκαθεν ουρλιάζω! Γενίκευσις, αρχή φασισμού. Το «όλοι» παραπέμπει σε κηδεία, φίλε μου! Μόνο σε κηδεία μπορούν να πάνε αφεντικά και δούλοι. Εγώ αυτόν τον τόπο δεν θέλω να τον κηδέψω. Οποιος θέλει να τον κηδέψει μπορεί να φωνάζει «όλοι». Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Η αγανάκτηση είναι καλό κίνητρο. Η τεχνολογία εξαιρετικό εργαλείο. Παρακολουθώ μετά ανοικτόκαρδης προσοχής τη μετεξέλιξη του αυθορμήτου σε επεξεργασμένο.
ΕΡ.: Μήπως το ΚΚΕ αισθάνεται αμηχανία που δεν ελέγχει το μαζικό πλήθος;
ΑΠ.: Εμείς, όταν κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις υπέρ των πεινασμένων, περιφρουρούμε τις πορείες μας και οι άνθρωποι που κατεβαίνουν ρισκάρουν το μεροκάματό τους. Πολλοί και την απόλυσή τους. Εγώ σε αυτές τις εκδηλώσεις δεν έχω εντυπωσιαστεί από τον κόσμο αλλά από την ευγενική χορηγία αποχής των ΜΑΤ. Συγκινούμαι! Τέτοια διακριτικότητα έχω χρόνια να δω. Μην ενοχλείτε τα παιδιά.
ΕΡ.: Μα ο κόσμος είναι ειρηνικός…
ΑΠ.: Και άλλες πορείες ξεκίνησαν ειρηνικά και στον δρόμο ξέφυγαν. Και ξέρουμε τι συνέβη με τα ΜΑΤ…
ΕΡ.: Θέλεις να πεις κάτι; Γύρω γύρω το φέρνεις…
ΑΠ.: Δεν το φέρνω γύρω γύρω. Είμαι μεγαλόκαρδα και καλοπροαίρετα παρατηρηρής της μετεξέλιξης του αυθορμήτου. Το αυθόρμητο και το τυχαίο δεν είναι συμπτωματικά όταν επαναλαμβάνονται.
ΕΡ.: Πώς να ξεχωρίσει ο κόσμος μέσα στις σκοτούρες του ποιοι πολιτικοί είστε εντάξει και ποιοι όχι;
ΑΠ.: Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει, τότε γιατί είναι κυρίαρχος λαός; Δεν πρέπει να χάνουν την κρίση τους. Το μέσον είναι το μήνυμα. Δεν πάνε πολλά χρόνια, θυμάμαι ένα πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» που διηύθυνε ο Φυντανίδης με έναν μαύρο και έναν καναπέ. Σωστά; Τότε δεν ακουγόταν το μήνυμα.
Ακούστηκε τώρα γιατί είναι πιο εύκολη η μετάδοση μηνυμάτων. Ενδεχομένως να υπάρξουν εκπλήξεις, δυσάρεστες ή και ευχάριστες, από την κινητοποίηση. Οπως αυτό το πράγμα να γίνει ποτάμι, να γίνει μεγάλο, να αποσαφηνίσει τα αιτήματά του και να δει αν θα πάει με τους από δω ή τους από κει. Το ποτάμι είναι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει την εργασία τους, το μοναδικό δικαίωμα των μη πορφυρογέννητων. Αν το αυθόρμητο τοποθετηθεί απέναντι στη βαρβαρότητα, τότε όλα θα πάνε καλά.
ΕΡ.: Πώς θα μετεξελιχθεί ο πολιτικός χάρτης, γιατί με εξαίρεση το ΚΚΕ που μένει σταθερό…
ΑΠ.: Το ΚΚΕ είναι ιστορικά δικαιωμένο. Κέρδισε επαξίως τον ρόλο της πολιτικής Κασσάνδρας αυτού του τόπου όταν τους έλεγε για το Μάαστριχτ. Περιμένεις να δεχτώ γενίκευση κατά των κομμάτων όταν συγκεντώναμε υπογραφές για το Μάαστριχτ σύμφωνα με το Σύνταγμα και δεν μας άκουγαν;
Μόλις το είπε ο ΣΕΒ, ο Δασκαλόπουλος, που δεν είναι καν επιχειρηματίας -τις πιο ακραίες θέσεις εναντίον εργαζομένων τις παίρνουν αυτοί που έχουν κλείσει ή πουλήσει τις επιχειρήσεις τους (ΔΕΛΤΑ ) αλλά δεν έκλεισαν ποτέ ιδιότητα επιχειρηματία- έγινε θέμα. Η χώρα δεν μπορεί να μένει στο δέλτα του Δασκαλόπουλου. Εχει και έψιλον. Από το Ε αρχίζει το «Ελλάδα» και το «Ερωτας».
ΕΡ.: Από Δ αρχίζει και το «Δαμανάκη»…
ΑΠ.: Κοιτάξτε. Το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα έχει τη μέθοδο ενσωμάτωσης… Δεν ακολούθησε η Δαμανάκη διαφορετική πορεία από τον Κον Μπετί. Δεν είναι παράξενο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο πώς ζούμε, αλλά και πώς πεθαίνουμε. Εγώ ανήκω σε μια ντεμοντέ κατηγορία. Προσέξτε. Τον Εφιάλτη οι Ελληνες τον τιμώρησαν κάνοντας το κύριο όνομά του ουσιαστικό. Του πήραν το μεγάλο του όνομα, το έκαναν ουσιαστικό και τον τιμώρησαν στους αιώνες των αιώνων. Σήμερα λες «έχω εφιάλτες». Φαντάζεσαι να λες «έχω Γιώργους», «Μαίρες»… Φαντάζεσαι να σε τιμωρήσει η γλώσσα, να σου πάρει το κύριο όνομα και να στο κατεβάσει σε ουσιαστικό. Να το θυμάστε! Το έκανε έψιλον μικρό από έψιλον μεγάλο. Οταν οι Σπαρτιάτες τον Εφιάλτη τον σκότωσαν μια έγνοια είχαν : μην πέσει μία σταγόνα από το δηλητηριασμένο αίμα του και μολύνει το έδαφος. Είχαν εντολή να τον σκοτώσουν με ακόντιο στην καρδιά για να μη μολύνει το έδαφος. Ανήκω σε άλλη κατηγορία εγώ. Πιστεύω, θα το πω αργά, ότι σε τού-τα ε-δώ τα μά-ρμα-ρα, κα-κιά σκου-ριά δεν πιά-νει! Κατάλαβες, Μανώλη; Την υποθήκη, στο British Museum!
ΕΡ.: Bλέπεις τελικά αναδιάταξη κομμάτων, μετεγγραφές, μετακινήσεις;
ΑΠ.: Οι εξατομικευμένες πορείες, Μανώλη μου, ποτέ δεν άλλαξαν τις σταθερές και γερές ιδεολογίες. Η μετακίνηση του Μπούτου, του Ανδρουλάκη ή της Δαμανάκη δεν άλλαξε την πολιτική των κομμάτων…
ΕΡ.: Θα σωθούμε τελικά;
ΑΠ.: Αν αποφασίσουμε ποια είναι η σωτηρία μας, ναι. Πολλές φορές, όταν καίγεσαι πολύ και είσαι ψηλά σε έναν βράχο, νομίζεις ότι αν πέσεις στη θάλασσα θα σωθείς. Αν δεν έχεις μετρήσει το βάθος, ή σκοτώνεσαι ή μένεις παράλυτος. Σώζονται αυτοί που ξέρουν πώς θα σωθούν. Είναι στα χέρια μας, αφορά τον καθένα μας, αλλά δεν είναι ατομική η πορεία. Εναν φόβο μόνο έχω. Μη γίνουμε παλαιστινιακά εδάφη χωρίς Ιντιφάντα…
Μανώλης Κοττάκης
