Θα τρίζουν τα κόκαλα του (διανοητή του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος του… περασμένου αιώνα) Αντόνιο Γκράμσι, καθώς μεταξύ των υποστηρικτών του φιγουράρει πλέον και το όνομα του πρωτότοκου υιού του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου, ο οποίος αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στο αστικό καθεστώς και να συνταχθεί με όσους ζητούν «κοινωνικό εργατικό έλεγχο»!
Ο νεαρός Παναγιώτης Αγγελόπουλος, που το 2004 πάντως ήταν σε ηλικία τέτοια ώστε να αντιλαμβάνεται το πάρτι δισεκατομμυρίων που στήθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αποφεύγει να αναφερθεί σε αυτά τα «ευαίσθητα» θέματα.
Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην «Athens Voice», υπό τον τίτλο «Η εποχή των τεράτων», προτιμά -με την άνεση των βορείων προαστίων και τη θαλπωρή του αμύθητου οικογενειακού πλούτου- να ασχοληθεί με… κρίσιμα, πλην όμως αόριστα ιδεολογικά ερωτήματα, όπως «η αναδιανοµή του εισοδήματος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων»!
Ο αρθρογράφος δηλώνει αγανακτισμένος, επαινώντας τις διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος στις αρχές του καλοκαιριού, και υιοθετεί το σύνθημα «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε». Αποφεύγοντας πάντως να διευκρινίσει αν τάσσεται και υπέρ της «κοινωνικοποίησης» της περιουσίας της οικογένειάς του, κάνει λόγο σε άψογη κομμουνιστική διάλεκτο για την ανάγκη «δηµοκρατικής αυτοοργάνωσης στο πεδίο της οικονοµίας», καθώς και για «παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο».
Οι λύσεις που προτείνει ο γόνος μίας από τις ευπορότερες οικογένειες της χώρας δεν είναι διαφορετικές από αυτές της άκρας Αριστεράς: «Στάση πληρωµών και διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε.». Επιπλέον, θεωρεί «επιτακτική ανάγκη» τη «δηµιουργία ενός ηγεµονικού µετώπου» που «θα εκπονήσει µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης», για να «γεννηθεί ο καινούργιος κόσμος» που φαντασιωνόταν μεν ο Γκράμσι, αλλά τελικώς αποδείχθηκε σάπιος, όταν κατέρρευσε παταγωδώς μαζί με το κομμουνιστικό μοντέλο πριν από περίπου δύο δεκαετίες…
Μ.Η.Τ. 232120