Το στοίχημα της Ροδόπης

Πριν από μια δεκαετία, η Βιομηχανική Περιοχή της Κομοτηνής ήταν η τρίτη μεγαλύτερη της Ελλάδας -έπειτα από αυτές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης- με 90 εργοστασιακές μονάδες, οι οποίες απασχολούσαν 20.000 εργαζομένους! Σήμερα έχουν απομείνει εκεί τα λεγόμενα κτίρια… κουφάρια και μόλις 6-7 βιώσιμες βιομηχανίες, με το 1/10 του εργατικού δυναμικού του ένδοξου παρελθόντος. Αυτά είναι τα τραγικά αποτελέσματα της προϊούσας αποβιομηχάνισης, εξαιτίας και της διασπάθισης των… περίφημων αναπτυξιακών κινήτρων (κάποτε έφταναν μέχρι και το 65% της επένδυσης) για την ακριτική περιοχή, τα οποία κάθε άλλο παρά αξιοποιήθηκαν για να εδραιώσουν την ανάπτυξη.

Η σημερινή απογοητευτική κατάσταση υποχρεώνει τον πρόεδρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Ροδόπης Νίκο Αγγελίδη να δηλώσει στη «δημοκρατία»: «Η επιχειρηματικότητα πρέπει να αφήσει τα παλιά θνησιγενή μοντέλα, να απογαλακτιστεί από τη νοοτροπία της υποβοηθούμενης ανάπτυξης, να πατήσει στα πόδια της και να δημιουργήσει αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη». Και όντως το μοντέλο ήταν θνησιγενές. Τα εργοστάσια της Θράκης επεξεργάζονταν την πρώτη ύλη του κέντρου και στη συνέχεια τα παραγόμενα προϊόντα… επέστρεφαν στον Πειραιά για διακίνηση! Επίσης, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός από γειτονικές χώρες με χαμηλά κόστη επιτάχυνε την πτώση. Ταυτόχρονα, το δέλεαρ των αναπτυξιακών νόμων τράβηξε αρκετούς καιροσκόπους, οι οποίοι κατασκεύασαν κτίρια χωρίς καμία προοπτική λειτουργίας, μόνο και μόνο για να καρπωθούν τις αυξημένες επιχορηγήσεις, ενώ στη συνέχεια οι επιχειρήσεις έφευγαν! Αυτά είναι τα… κουφάρια που στέκουν στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής για να θυμίζουν το… μεγάλο πάρτι των επιτηδείων και τον εμπαιγμό των εργαζομένων και γενικά της τοπικής κοινωνίας.

Ο Νίκος Αγγελίδης είναι σκληρός γι” αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο:

«Τα κουφάρια δεν φτιάχτηκαν από Θρακιώτες, φτιάχτηκαν από λαμόγια και από πολιτικούς που έπαιξαν μαζί τους! Δεν φταίει η Θράκη, αλλά σηκώνει το κόστος και συκοφαντείται γι’ αυτό». Εις επίρρωσιν, μάλιστα, μας δίνει ένα παράδειγμα από την προσωπική του εμπειρία: «Πηγαίναμε στις γνωμοδοτικές επιτροπές της περιφέρειας για έναν επιχειρηματία που ερχόταν να κατασκευάσει μηχανές αεροσκαφών στη Θράκη! Υπήρχαν 11 αρνητικές γνώμες και ο περιφερειάρχης την υπέγραφε… Εστηναν τα ντουβάρια και έφευγε η επιχείρηση».

Η περίπτωση της Κομοτηνής είναι χαρακτηριστική τού πώς εννοούσαν κάποιοι -επιχειρηματίες και πολιτικοί- την ανάπτυξη…

Σήμερα, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ροδόπης υποστηρίζει τη μεγάλη στροφή που σηματοδοτείται από την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής. «Η γεωστρατηγική θέση της περιοχής, ενώ ήταν μειονέκτημα παλαιότερα, σήμερα είναι πλεονέκτημα, καθώς αυτή μετατρέπεται σε νησίδα σταθερότητας στο κέντρο αναπτυσσόμενων οικονομιών. Συνεπώς, νέες σε ηλικία μονάδες, εκσυγχρονισμένες, με καινοτομία και σαφείς εξαγωγικούς προσανατολισμούς, μπορούν να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν την προστιθέμενη αξία» τονίζει ο κ. Αγγελίδης. Το σχέδιο του Επιμελητηρίου είναι να γίνει η Ροδόπη ένας πολυδύναμος κόμβος, συγκοινωνιακός, βιομηχανικός, ενεργειακός. Είναι ένα σχέδιο που στη δίνη της κρίσης θαμπώνει, επισημαίνει ο συνομιλητής μας, ωστόσο δεν εγκαταλείπεται. Αλλωστε, η βόρεια Ελλάδα ήταν διαχρονικά η αιχμή του δόρατος της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής.

Πάντως, προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η διαμόρφωση του κατάλληλου επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα, στιβαρός αναπτυξιακός νόμος, εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, απαραίτητες υποδομές, προσβάσιμο τραπεζικό σύστημα και αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας ορίζουν, κατά τον κ. Αγγελίδη, το πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης. Ωστόσο, ο ίδιος σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι στην Ελλάδα τίποτα από αυτά δεν ισχύει!

Και για του λόγου του το αληθές αναφέρει: Το φορολογικό σύστημα αλλάζει συνέχεια, η φορολόγηση φτάνει στο 43% -και 23% ο ΦΠΑ-, όταν στη γειτονική Βουλγαρία είναι στο 10%, οι υποδομές είναι ελλιπείς λόγω και των σοβαρών περικοπών στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ο σημερινός αναπτυξιακός νόμος είναι σαν να μην υπάρχει (σ.σ.: επιπλέον το κράτος χρωστά μεγάλα ποσά από προηγούμενα προγράμματα και επιχειρηματίες που έχουν κάνει χρήση κινδυνεύουν με καταστροφή), οι τράπεζες έχουν σταματήσει τη ροή πιστώσεων, ενώ το τέρας της γραφειοκρατίας δυναμώνει…

Με αυτές τις συνθήκες ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα, αναρωτιέται ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Ροδόπης, συμπληρώνοντας με νόημα ότι στη χώρα μας η επιχειρηματικότητα πληρώνει συνεχώς.

Δημήτρης Κυριακόπουλος