Δεν εφημερεύει η καρδιολογική κλινική, η χειρουργική υποστηρίζεται από έναν γιατρό εξωτερικό συνεργάτη, ενώ παιδίατρος δεν υπάρχει πλέον, διότι συνταξιοδοτήθηκε!
Στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται καθημερινά, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, η φράση «ζούμε από τύχη».
- Από τη Μαρία Δεναξά
Μια απλή βόλτα σχεδόν σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας θα επιβεβαιώσει πως όποιος έχει ανάγκη τη δημόσια υγεία είναι σαν να παίζει ρώσικη ρουλέτα, όπως για παράδειγμα στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου, τα χάλια της λειτουργίας του οποίου είναι πλέον απερίγραπτα!
• Η καρδιολογική κλινική δεν εφημερεύει. Αν κάποιος πάθει έμφραγμα, παρακαλείται να το… προγραμματίσει Δευτέρα με Παρασκευή, εργάσιμες ώρες!
• Η χειρουργική κλινική υποστηρίζεται (;) από έναν γιατρό, εξωτερικό συνεργάτη, με μπλοκάκι. Ο κυβερνητικός ορισμός, δηλαδή, της «ευέλικτης εργασίας»!
• Η παθολογική κλινική εξακολουθεί να λειτουργεί μόνο με έναν παθολόγο επιμελητή.
• Η μαιευτική – γυναικολογική κλινική έχει ουσιαστικά κλείσει (οι γιατροί μετακινήθηκαν στο Αγρίνιο), οπότε για μια ετοιμόγεννη το πιο πιθανό είναι να γεννήσει καθ’ οδόν για το Αγρίνιο, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τους κινδύνους που διατρέχουν η ίδια και το παιδί που θα φέρει στον κόσμο. Εκτός, βέβαια, κι αν επιλέξει την… τηλειατρική!
• Η ορθοπεδική κλινική δεν εφημερεύει.
• Το αναισθησιολογικό τμήμα δεν εφημερεύει.
• Παιδίατρος δεν υπάρχει πλέον, γιατί συνταξιοδοτήθηκε.
• Οι μόνιμες ειδικότητες (νευρολόγος, οφθαλμίατρος) έχουν πάψει προ πολλού να υπάρχουν, λόγω συνταξιοδότησης και μη αναπλήρωσής τους (τριετία).
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης μοιράζουν… βραχιολάκια στα ΤΕΠ, όπως ο Μεγάλος Αδελφός μοιράζει… αγάπη στις δυστοπικές κοινωνίες. Από την άλλη, η επικεφαλής του νοσοκομείου φέρεται ότι αγωνιά, σύμφωνα με δημοσιεύματα, όχι για την κατάρρευση του νοσηλευτικού ιδρύματος που διοικεί, αλλά για την επανατοποθέτησή της, επιβεβαιώνοντας πως η αδιαφορία ως «διοικητικό έργο» είναι νέο είδος πολιτικής επιτυχίας! Παρομοίως και ο δήμαρχος της πόλης, που βρήκε την ευκαιρία να πεταχτεί στο Αμπού Ντάμπι για το Final Four…
Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικοί βουλευτές διαγκωνίζονται με τον υπουργό Υγείας για το ποιος θα επιβάλει τον «δικό του» εκλεκτό στη θέση του διοικητή, ενώ ένας ολόκληρος νομός στην κυριολεξία υποφέρει από την τρομακτική απουσία της δημόσιας υγείας. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που γιορτάζει τα 200 χρόνια από την Εξοδο του Μεσολογγίου, αλλά δεν μπορεί να εξασφαλίσει έναν παιδίατρο για τα παιδιά της. Μια χώρα που τρέχει να ανοίξει τα μαγαζιά τις Κυριακές, αλλά αφήνει τις κλινικές των δημόσιων νοσοκομείων κλειστές τα Σάββατα. Μια κοινωνία που ανέχεται τη διάλυση, αρκεί να μη διαταραχθεί το σαββατιάτικο καφεδάκι της. Μήπως τελικά δεν ζούμε από τύχη σε αυτή τη χώρα, αλλά από αδράνεια;
Ολα τα παραπάνω καταγγέλλει με επιστολή του στην τοπική εφημερίδα «Αιχμή» ο πρώην αναπληρωτής διοικητής του νοσοκομείου Πάνος Παπαδόπουλος, που αναρωτιέται: «Θα επιτρέψουμε, άραγε, στον εαυτό μας όλοι και καθένας ξεχωριστά να βλέπουμε το τρένο να περνάει, χωρίς να αντισταθούμε και να το τοποθετήσουμε στη σωστή κατεύθυνση;» Η κατάσταση στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση και δεν πρόκειται απλώς για εγκατάλειψη. Οταν ένα νοσοκομείο, εν γνώσει των κυβερνώντων, φτάνει να λειτουργεί με τους μισούς γιατρούς, χωρίς βασικές ειδικότητες και χωρίς καμία πρόνοια για την κάλυψή τους, τότε αυτό είναι στυγνή πολιτική επιλογή. Είναι το αποτέλεσμα μιας στρατηγικής που θεωρεί το δημόσιο σύστημα υγείας περιττό κόστος και όχι ανειλημμένη υποχρέωση προς τον πολίτη.
Μ.Η.Τ. 232120