Ο ήχος μιας αυτοκρατορίας που ένωσε πίστη και παράδοση
Η μουσική στο Βυζάντιο υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής και θρησκευτικής ζωής.
Αν και η Εκκλησία προώθησε τη μονοφωνική ψαλτική χωρίς τη χρήση οργάνων, η κοσμική πλευρά της αυτοκρατορίας διατήρησε ζωντανή την αρχαία μουσική κληρονομιά.
Από τα παλάτια μέχρι το στρατόπεδο
Τα μουσικά όργανα του Βυζαντίου χρησιμοποιούνταν σε κάθε πτυχή της ζωής: από τις λαϊκές γιορτές και τα πανηγύρια, μέχρι τις στρατιωτικές τελετές και τα αυτοκρατορικά παλάτια.
Οι αυλοί, τα λαούτα, τα τύμπανα και οι λύρες συνόδευαν τραγούδια και χορούς του λαού, ενώ το βούκινο και η σάλπιγγα έδιναν το σύνθημα στις μάχες ή στις επίσημες πομπές.
Πολλά βυζαντινά όργανα προέρχονταν από αρχαιότερα, εξελιγμένα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής.
Η πανδούρα, πρόγονος του σημερινού μπουζουκιού, το σαντούρι και το κανονάκι ήταν από τα πιο αγαπημένα έγχορδα, ενώ στους ποιμένες και τους λαϊκούς μουσικούς κυριαρχούσε η σύριγγα του Πανός.
Στις τελετές του παλατιού ξεχώριζε το όργανον, ένα είδος πρώιμου αρμονίου που χρησιμοποιούνταν για να υπογραμμίζει τη δύναμη του αυτοκράτορα.
Στην άλλη πλευρά, οι καμπάνες και τα σήμαντρα των μοναστηριών έδιναν ρυθμό στην πνευματική ζωή, σηματοδοτώντας προσευχές, εορτές ή κινδύνους.