Ο Αμερικανός πρόεδρος άρπαξε το χέρι του απομυθοποιημένου Γάλλου προέδρου και το ταρακούναγε επιθετικά, δείχνοντας με τον γνωστό χοντροκομμένο τρόπο του ποιος είναι το αφεντικό
Εγινε διεθνής διασημότητα στα ΜΜΕ με το που έσκασε στα πολιτικά πράγματα. Τι κι αν ήταν ένας τεχνοκράτης τραπεζίτης της Rotchild, ο Μακρόν από την αρχή διαφημίστηκε ως ένας outsider επαναστάτης με μεγάλες φιλοδοξίες για την Ευρώπη.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Η αυτοπεποίθησή του, ο στρατός επικοινωνιολόγων και οι «θεατρικές» ομιλίες του τον βοηθούσαν. Το «θαύμα του Μακρόν» θα μετατρέψει τη Γαλλία σε μια παγκόσμια δύναμη, εκτιμούσαν οι αναλυτές.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ενώ η πολιτική προσωπικότητα Μακρόν ήταν άριστα μελετημένη και δουλεμένη -έλεγε συχνά τα σωστά πράγματα για τη διεθνή σκηνή, με το σωστό ύφος-, στην πράξη το πρότζεκτ ξεφούσκωσε πριν αποδώσει. Ο «ηγέτης» πλασαριζόταν ότι μετράει για 10, ζήτημα όμως είναι αν τελικά μετράει για 1. Αποδείχθηκε κενός περιεχομένου. Ο Μακρόν είχε μπει δυνατά στην αρένα ως διεθνής παίκτης. Μπορεί η Γερμανία να ήταν το «λογιστήριο» της Ε.Ε., όμως ο άτυπος «υπουργός Εξωτερικών» της Ευρώπης θα ήταν ο Μακρόν. Το Βερολίνο θα αναλάμβανε τη διαχείριση του ταμείου και ο Μακρόν, πρόεδρος της μοναδικής πυρηνικής δύναμης στην Ενωση, θα σήκωνε πάνω του το διπλωματικό και στρατιωτικό κομμάτι.
Μόλις ανέλαβε την εξουσία, ο Γάλλος πρόεδρος άρχισε να πιέζει για οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ευρωπαϊκή αμυντική ολοκλήρωση. Μιλούσε για «ευρωπαϊκό δόγμα στρατηγικής αυτονομίας» και μια κοινή δύναμη επέμβασης: «Το όραμά μου είναι αυτό μιας κυρίαρχης Ευρώπης που υπερασπίζεται με υπερηφάνεια το μοντέλο της στην παγκόσμια σκηνή». Ακουγόταν υποσχόμενο. Αλλά μεταφράστηκε κυνικά σε φαγοπότι για τις βιομηχανίες όπλων. Οσο για την ευρωπαϊκή «υπερηφάνεια στην παγκόσμια σκηνή», όλοι είδαμε πού πήγε μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αλλά και κατά τη διάρκεια της συνόδου για την ειρήνη στη Γάζα.
Ο εξευτελισμός του Μακρόν από τον Τραμπ έγινε πια σωματικός, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος του άρπαξε το χέρι και το ταρακούναγε επιθετικά σε μια ατέλειωτη χειραψία που κράτησε περί τα 30 δευτερόλεπτα. Ουσιαστικά ήταν ένα μπρα ντε φερ μπροστά στις κάμερες, για να επιδείξει ο Τραμπ με τον γνωστό χοντροκομμένο τρόπο του ποιος είναι το αφεντικό. Λίγο πριν ο Μακρόν είχε αρνηθεί την πρόσκληση να παραταχθεί, εξευτελιστικά, πίσω από τον Τραμπ όσο αυτός θα μιλούσε.
«Δεν περιμένουν αυτό οι Γάλλοι από τον πρόεδρό τους» διέρρευσε. Ο Μακρόν κάθισε στο ακροατήριο ανάμεσα στους άλλους αρχηγούς κρατών και ο Τραμπ τον προσέβαλε, πάντα ως «καλαμπούρι». «Φανταζόμουν ότι ο Εμανουέλ θα στεκόταν κάπου πίσω μου… Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κρατάς χαμηλό προφίλ σήμερα!» είπε. Τουλάχιστον ο Μακρόν δεν καταδέχθηκε να στηθεί όρθιος πίσω από τον Τραμπ, σαν μπάτλερ. Πολλοί άλλοι δεν καταδέχθηκαν επίσης, όπως ο Ερντογάν. Ο Μητσοτάκης φυσικά και στήθηκε στη γραμμή, κορδωτός μάλιστα, αλλά αυτό δεν είναι δα και έκπληξη…
Για την Αμερική ο Μακρόν σηκώνει υπερβολικά το ανάστημά του στη διεθνή σκηνή. Το τελευταίο χρονικά παράδειγμα, η αναγνώριση της Παλαιστίνης από τη Γαλλία. Και ο Τραμπ εκνευρίζεται με όσους δεν πάνε απολύτως με τα νερά του. Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο, ο Τραμπ είχε αποφασίσει πάλι να εξευτελίσει τον Μακρόν «σκηνογραφικά», όταν ο Γάλλος πρόεδρος είχε πάει στον Λευκό Οίκο για το θέμα της Ουκρανίας. Ο Τραμπ περιφρόνησε τον Μακρόν, όταν δεν τον υποδέχτηκε κατά την άφιξή του, τον περιφρόνησε μετά τοποθετώντας τον σε μια άβολη θέση στο Οβάλ Γραφείο κατά τη διάρκεια βιντεοδιάσκεψης και, τέλος, τον περιφρόνησε πάλι, διατάζοντας να ψηφίσουν οι ΗΠΑ κατά ενός ψηφίσματος που υποστήριζε ο Μακρόν και απαιτούσε την αποχώρηση της Ρωσίας από την Ουκρανία.
«Η Ευρώπη δανείζει τα χρήματα στην Ουκρανία και παίρνει τα χρήματά της πίσω» δήλωνε ο Τραμπ στην επίσημη συνάντηση των δυο τους. Κι όταν ο Μακρόν τόλμησε να αντιμιλήσει λέγοντας «όχι, για να είμαστε σαφείς, εμείς πληρώσαμε. Παρείχαμε πραγματικά χρήματα», ο Τραμπ έκανε μια γκριμάτσα και κούνησε το χέρι του περιφρονητικά. Προφανώς αυτό είναι το αγαπημένο στιλ αντίδρασης του Τραμπ. Οταν δε χωνεύει κάποιον, στήνει κι ένα οπτικό show μπροστά στους φωτογράφους για να δείξει ξεκάθαρα ποιος κάνει κουμάντο.
Το μπόι του Μακρόν έχει κοντύνει δραματικά μετά την άστοχη απόφασή του να προκηρύξει εκλογές για την Εθνοσυνέλευση, οι οποίες τον άφησαν χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εκτοτε αλλάζει πρωθυπουργούς κάθε λίγο, προσπαθώντας να κρατηθεί στην προεδρία και στο μεταξύ η χώρα του δεν έχει καταφέρει να περάσει καν προϋπολογισμό. Κι από τη στιγμή που άρχισε να πέφτει, οι σύμμαχοί του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Θεωρητικά θα ήταν απώλεια να χαθούν μαζί με τον Μακρόν και τα σχέδιά του για μια «υπερήφανη» και «κυρίαρχη» Ευρώπη. Ομως στην πραγματικότητα ο Μακρόν κοιτούσε το συμφέρον της χώρας του, όχι της Ε.Ε. Το σχέδιο ήταν να χρησιμοποιήσει την Ε.Ε. ως «πολλαπλασιαστή» της δύναμης και του κύρους της Γαλλίας. Ολα αυτά περί ισχυρής και αυτόνομης Ευρώπης δεν τον ενδιέφεραν καθόλου, αν δεν ενδυνάμωναν τη Γαλλία. Λογικό, αλλά ο ίδιος δήλωνε υπερασπιστής της Ε.Ε.
Ο Μακρόν υποσχέθηκε πολλά ως καινούργια, δυναμική παρουσία στη διεθνή σκηνή. Στην πράξη άφησε τη Φον ντερ Λάιεν να κάνει κουμάντο. Τώρα κανείς δεν υπολογίζει τον Μακρόν. Δυστυχώς, ούτε την Ε.Ε.
ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ
Πρόεδρος Γαλλίας
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1977 στην Αμιάν της Γαλλίας από γονείς γιατρούς. Σπούδασε Διεθνή Πολιτική και Δημόσιες Υπηρεσίες στο Sciences Po, απ’ όπου έλαβε μεταπτυχιακό. Ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία του το 2004 ως οικονομικός επιθεωρητής στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας. Το 2008 εντάχθηκε στην τράπεζα Rothschild, στον κλάδο επενδύσεων. Τον Απρίλιο του 2016 ανακοίνωσε τη δημιουργία του κόμματός του En Marche! («Εμπρός!»), μια συγχώνευση λαϊκισμού και νεοφιλελευθερισμού. Το 2017 εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας, ο νεότερος αρχηγός της χώρας από τον Ναπολέοντα Α’. Επανεξελέγη το 2022.
