Με τον Κώστα Γαλανόπουλο γνωριστήκαμε το 1988, στην κυβερνητική ΕΡΤ του… βαθέος ΠΑΣΟΚ, που έδινε τότε απεγνωσμένη μάχη πολιτικής επιβίωσης. Εγώ νεαρός συντάκτης εξωτερικού δελτίου, που μόλις είχα γυρίσει από τα μεταπτυχιακά μου στην Αγγλία, και αυτός ώριμος δημοσιογράφος με πολλές ιδιότητες: επικεφαλής του τμήματος διεθνών ειδήσεων, αρχισυντάκτης βάρδιας, αλλά και παρουσιαστής του απογευματινού τηλεοπτικού ενημερωτικού δελτίου της κρατικής τηλεόρασης.
Ομολογουμένως ανορθόδοξος συνδυασμός, καθώς οι τηλεοπτικοί αστέρες εκείνης της εποχής ήταν συνήθως πολιτικοί συντάκτες στενά συνδεδεμένοι με το περιβάλλον Παπανδρέου. Ο Κώστας ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό: ένα πραγματικό κόσμημα της δημοσιογραφίας και ένα τέρας γνώσεων, μπροστά στο οποίο ακόμη και ο πιο κομματικοποιημένος κάφρος θα έκανε πέρα, αναφωνώντας…«respect»!
Ανθρωπος δημοκρατικών πεποιθήσεων, αλλά χωρίς ίχνος ιδεολογικής παρωπίδας, μου έδωσε την ευκαιρία, μαζί με τον αείμνηστο Μάνο Αμελίδη, να μπω στον χώρο της δημόσιας τηλεόρασης, δίχως να ζητήσει ποτέ πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, αν και είμαι βέβαιος πως υποψιαζόταν ότι δεν ήταν… πράσινης απόχρωσης.
Η συνεργασία μαζί του υπήρξε πραγματική απόλαυση. Μειλίχιος, αλλά και αποφασιστικός, είχε πάντα ένα απόθεμα…δημιουργικής αφηρημάδας, αφού το μυαλό του ταξίδευε συνεχώς στις διεθνείς εξελίξεις. Γι’ αυτό και είχε ένα μοναδικό χάρισμα να παρουσιάζει τις εσωτερικές ειδήσεις με μια εξωτερική διάσταση, αποφεύγοντας και τους σκοπέλους της καυτής πολιτικής επικαιρότητας. Ηταν ο μόνος από τους παρουσιαστές που έχω γνωρίσει ο οποίος στην κυριολεξία αυτοσχεδίαζε στα εισαγωγικά σχόλια -τα γνωστά στην τηλεοπτική ορολογία «on»-, πριν πέσουν οι κάρτες και τα ειδησεογραφικά βίντεο.
Πολύ συχνά έκανε του… κεφαλιού του, αλλά δεν τολμούσε κανείς να του πει τίποτα. Απ’ όσα δημοσιογραφικά μαγαζιά κι αν πέρασα στη συνέχεια, δεν ξανασυνάντησα τέτοιο υπόδειγμα ευπρέπειας και πραότητας. Γι’ αυτό και η απώλειά του είναι τεράστια για έναν δημοσιογραφικό κόσμο που γνωρίζει ημέρες επαγγελματικής κατάπτωσης, ανυποληψίας και παρακμής. Για μένα η απώλεια είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί, παρόλο που δεν τα λέγαμε συχνά, νιώθω ότι έχασα έναν πολύτιμο δάσκαλο, έναν διανοούμενο της τέταρτης εξουσίας, έναν φιλελεύθερο πατριώτη, κυρίως όμως έναν εξαιρετικό φίλο με ασύλληπτης ποιότητας χιούμορ, ο οποίος μου συγχώρησε ακόμη και έναν…πρόωρο επικήδειο (ξέρει εκείνος…).
Καλό ταξίδι, Κώστα μου, και εκεί όπου κάποτε θα ανταμώσουμε φρόντισε να ‘χεις οργανώσει τη βάρδια με τους παλιούς, τον Δημήτρη τον Πριμικύριο και τον Μάνο, για να θυμηθούμε τα χρόνια τα καλά…
Γ. Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120