Ομοιος ομοίω…

…αεί πελάζει. Το Σάββατο η «δημοκρατία» έγραφε ότι «ο Ευ. Βενιζέλος βρίσκεται τόσο χαμηλά στην κλίμακα των προδιαγραφών του μπροστάρη, που δείχνει «χλωμός» ακόμα και συγκρινόμενος με τον άσπονδο πολιτικό φίλο του, τον Γιώργο Παπανδρέου». Αυτό είναι απολύτως ακριβές κι έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν. Ομως, είναι επίσης αληθές ότι οι άνθρωποι και οι επικεφαλής συλλογικοτήτων είναι αυθεντικοί εκφραστές των πολιτών που εκπροσωπούν και γεννήματα της συγκυρίας και της ιστορικής αναγκαιότητας.

Η συγκυρία και η ιστορική αναγκαιότητα επιβάλλουν την… καταχώριση του κόμματος στο «χρονοντούλαπο» της Ιστορίας και ο «θριαμβευτής» της χθεσινής (σικέ) αναμέτρησης είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να το πράξει.

Ο υπερφιλόδοξος κ. Βενιζέλος συμβολίζει το πάλαι ποτέ κραταιό «Κίνημα» στα έσχατά του. Στον επιθανάτιο ρόγχο του. Στην πλήρη απομυθοποίηση και παρακμή του. Η προσωπικότητα, η ανύπαρκτη πολιτική πλατφόρμα και ο κενός λόγος τού οικτρά αποτυχημένου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος… καταδέχεται να παραιτηθεί τώρα που έγινε πρόεδρος, ταιριάζει γάντι με την αποδρομή του φαινομένου ΠΑΣΟΚ.

Ο κυρίαρχος της απεραντολογίας και της κενής ρητορείας έγινε πρόεδρος στο κόμμα της απτής καταστροφής και της ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας στα νύχια των «δάνειων δυνάμεων».

Από τα πολλά που έχουν ειπωθεί για την υποψηφιότητα και την… επικράτηση του επίμονου δελφίνου, ούτε ένα δεν θα μπορούσε να σταθεί στον δημόσιο διάλογο. Καμία σοβαρή ερώτηση δεν απαντήθηκε αναφορικά με την ωφέλεια που θα μπορούσε να έχει η κοινωνία από την ανάληψη της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ από τον εφευρέτη του αντιλαϊκού και παράλογου Ειδικού Τέλους Ακινήτων.

Η παρέλαση της μάταιης αυταρέσκειας και ο προπαγανδιστικός καταιγισμός φρούδων «πράσινων» ελπίδων είναι μια καθαρά εσωκομματική υπόθεση που, ευτυχώς, αφορά ελαχίστους.