ΕΠΙΤΗΔΕΙΟ ΚΕΝΤΡΟ

Ο βασικός αντίπαλος της Δεξιάς δεν είναι η Αριστερά

Tην άνοιξη του 2014 παρουσίασα, μαζί με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους, το τελευταίο βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Χιδίρογλου: Το μυθιστόρημα με τίτλο «Πολεμώντας το Καθεστώς», το οποίο είχε ως «σενάριο» το ξέσπασμα ενός νέου γύρου εμφυλίου, με πρωτοβουλία της δεξιάς παράταξης. Υποτίθεται για την προάσπιση βωμών και εστιών που θα κινδύνευαν από μια αριστερή κυβέρνηση. Αν και κάποια πράγματα από όσα διέβλεψε ο συγγραφέας συνέβησαν (μεταναστευτικό), υπάρχουν και πολλά που δεν συνέβησαν.

Εξέφρασα τότε τη διαφωνία μου με τον όρο «μειοδότες» που χρησιμοποιείτο για την Αριστερά και έκανα λόγο για «ερασιτέχνες» που αναζητούν αποδοχή από το σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, ξεκαθάρισα -θυμίζω άνοιξη του 2014, παντοδυναμία Σαμαρά, θεωρία των άκρων- ότι ο βασικός αντίπαλος της δεξιάς παράταξης είναι το επιτήδειο κέντρο, όχι η Αριστερά. Ιδού πώς το αιτιολόγησα, έχει τη σημασία του υπό το φως των επερχόμενων εξελίξεων: «Αγαπητοί φίλοι, ας μελετήσουμε την Ιστορία μας. Ολες οι μεγάλες ανωμαλίες στο πολίτευμά μας, διαχρονικά, και όλες οι μεγάλες μειοδοσίες στα εθνικά θέματα έγιναν από το επιτήδειο κέντρο. Ο Εμφύλιος άρχισε το ’43, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Τα Ιουλιανά το 1965, με τους γνωστούς πρωταγωνιστές. Τα Ιμια το 1996.

Το Κέντρο έβαζε την Αριστερά με τη Δεξιά να αιματοκυλίονται για να εκμεταλλεύεται πολιτικά τα δάκρυα και το αίμα είτε για λογαριασμό του είτε για λογαριασμό ξένων προστατών. Η δεξιά παράταξη στη νεότερη πολιτική Ιστορία δεν βαρύνεται ούτε με παράδοση εδάφους ούτε με την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Ούτε και η αριστερή. Το -δήθεν- κέντρο, όμως, ναι. Οι πολιτικές ταυτότητες του μέλλοντος θεωρώ ότι θα περάσουν μέσα από αυτές τις νέες διαχωριστικές γραμμές αυτών των δύο ρευμάτων».

Και κατέληγα: «Η αιμομικτική ελίτ, που έχει αναλάβει τα ηνία και αναπαράγεται αναξιοκρατικά, τόσο μέσα στο κράτος όσο και στις διάφορες εκφάνσεις της δεξιάς παράταξης (μείζονες – ελάσσονες), έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: Είναι μακριά από τη λαϊκή ψυχή. Γι’ αυτό η ώρα είναι τώρα, χρειάζεται ανταρτοπόλεμος, αλλά ιδεολογικός. Αυτό που ξεχωρίζει τις ηγεσίες από τις αρχηγίες είναι το θάρρος».

Επαναφέρω τον συλλογισμό μου σήμερα, για έναν απλό λόγο: Διότι αυτό που μεθοδεύει τη διάλυση της δεξιάς παράταξης για να την αλώσει είναι το επιτήδειο κέντρο, όχι η Αριστερά. Οσοι είναι πίσω από το σχέδιο διάλυσης της Ν.Δ. παριστάνουν τους δεξιούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι τέκνα της ίδιας μήτρας. Της μήτρας της ανωμαλίας. Είναι πολιτικοί εκπρόσωποι -προσοχή, όχι απόγονοι- μιας σχολής που έρχεται από το μακρινό 1965. Πρέπει να τους ξεσκεπάσουμε.

Μανώλης Κοττάκης