Η Ελλάδα χρεοκόπησε δομικά γιατί πολύ απλά συνεθλίβη ανάμεσα σε ένα καρτέλ δημόσιων διανοουμένων, πολιτικών και δημοσιογράφων, που υπεστήριξαν τον νεοφιλελεύθερο ατομικισμό ή τη σοσιαλιστική ισοπέδωση των μπολσεβίκων. Οι δυνάμεις αυτές που κυριάρχησαν στο προσκήνιο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχαν ως αφετηριακή βάση τους τον εθνομηδενισμό και τη χλεύη στις παραδοσιακές πολιτιστικές αντιλήψεις της ευρείας μέσης τάξης που συγκρότησε το εθνικό κράτος των Ελλήνων. Μια οντότητα εθνικής συνοχής πολυπολιτισμού, αποτελούμενη από τους παλαιοελλαδίτες και τους πρόσφυγες που κατέφυγαν στη μητέρα πατρίδα διωκόμενοι από τη Μικρασία, την Πόλη, τον Πόντο, αλλά και την Αίγυπτο.
Το εθνικό κράτος των Ελλήνων απέκτησε τη σύγχρονη δομή του στον Μεσοπόλεμο, επί Βενιζέλου και Μεταξά, όταν επιβεβαίωσε τα σύνορά του και ανέδειξε έναν προοδευτικό χαρακτήρα: το οκτάωρο εργασίας, το κοινωνικό και συνταξιοδοτικό πλαίσιο, τη διανομή γης στους ακτήμονες, τα προγράμματα απασχόλησης, τον βασικό μισθό, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δημόσια έργα. Αλλά και την θεσμική επάρκειά τους ως προς τη βάση του πολιτεύματος ή τη λειτουργία της διοίκησης, παρά την αναταραχή μιας ασταθούς δημοκρατικής λειτουργίας, αφού τα πραξικοπήματα και οι εκτροπές υπήρξαν συχνά, όπως και οι πόλεμοι και οι καταστροφές, που κρατούσαν πιο ισχυρό τον δανεισμό του κράτους από την παραγωγική δυνατότητα της κοινωνικής συγκρότησης.
Η Ελλάδα, από της ιδρύσεώς της ακόμη, υπήρξε στη δομή της δεξιό κράτος. Χωρίς φεουδαρχία, αλλά ούτε και δουλοπαροικία, έδωσε από την αρχή την ευκαιρία της ατομικής ιδιοκτησίας, όχι σε κάποιους ελάχιστους, αλλά στους πολλούς. Διανεμήθηκαν οι τεράστιες εκτάσεις που είχε από τους Οθωμανούς με μοναδικούς τίτλους ιδιοκτησίας ή χρησικτησίας η Εκκλησία στους πολίτες πολεμιστές και στις οικογένειές τους. Δεν εδόθησαν προς χρήση με ημερομηνία λήξης ή ανανέωσης, αλλά απολύτως. Αυτή η τάξη πραγμάτων διαχωρίζει δομικά και ιστορικά την Ελλάδα από την ευρωπαϊκή φεουδαρχία αλλά και τη δεσποτεία της Ανατολής. Παρόμοιας δομής οντότητες ήταν οι ΗΠΑ στην Αμερική, αλλά και το Ισραήλ στην ετέρα ακτή της Μεσογείου, μεταπολεμικά.
Η Ελλάδα με την έννοια αυτή, σε μια απολύτως εθνικά δεξιά αντίληψη, πλήρως διακριτή από τον μεγαλοαστισμό της ιδιοκτησίας και της Εκκλησίας της Κεντρικής Ευρώπης, ανέδειξε έναν κοινωνισμό των νοικοκυραίων ιδιοκτητών πολιτών, που συγκροτούσαν και μάχονταν για το εθνικό κράτος, το ευρύτερο σπίτι τους, χωρίς να έρχονται σε σύγκρουση με τη μοναρχία -στην ταξική διάσταση της διαμάχης επί της ιδιοκτησίας γης και όχι την πολιτική, πολιτειακή-, αλλά και την Εκκλησία, που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι εθνική και λαϊκή.
Στις παρούσες συνθήκες, με το εθνικό εισόδημα των Ελλήνων να ελαχιστοποιείται και τις ατομικές ιδιοκτησίες των νοικοκυραίων να δημεύονται, με το εθνικό κράτος να έχει απαλλοτριωθεί από τη γερμανικής εμπνεύσεως φεουδαρχικού χαρακτήρα ευρωοικονομική υπερδομή, η λύση για την ανασύσταση του εθνικού κράτους των Ελλήνων μπορεί να έχει μιία και μόνο πολιτική αφετηρία: την συγκρότηση μιας νέας Δεξιάς. Με σαφείς αποστάσεις από τα κόμματα του Κέντρου και την αντιδημοκρατική Ακροδεξιά. Με νέο Σύνταγμα, νέο κράτος, νέα οικονομία. Πλήρη διαχωρισμό της συγκρότησης της διοίκησης από την πολιτική διακυβέρνηση και την κομματικοκρατία, ανασύνθεση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας στην εκτέλεση εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και επαναπροσδιορισμό των εθνικών παραδοχών στην παιδεία, στη μαζική κουλτούρα των αξιών, στην ασφάλεια και στη διεθνή πολιτική της χώρας.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120