Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει άλλη μία φορά κι εμείς ως συνήθως κυνηγάμε την ουρά μας. Με μια κυβέρνηση που κρατά το μαστίγιο για να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις του τρίτου Μνημονίου και με μια αντιπολίτευση που δέχεται τη μία καρπαζιά μετά την άλλη χωρίς να έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να αντιδράσει, αλλά και να συνεννοηθεί μεταξύ της. Χωρίς ενιαίες θέσεις και απόψεις για μια ατζέντα που ανοίγει και αλλάζει τα πάντα, από τα σύνορα μέχρι την οικονομία, πορεύεται σαν ζαλισμένο κοτόπουλο και αφήνει τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει τον κόκορα κρατώντας από τη μία το… μαστίγιο και από την άλλη το καρότο.
Σκεπτόμενος όπως το παλαιό καλό ΠΑΣΟΚ, ότι πρώτα πρέπει να ικανοποιούμε την «εκλογική μας πελατεία», μοιράζει αυξήσεις στο Δημόσιο, περνά τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης και αφήνει τη νεολαία του να σηκώνει παντιέρα… ράσα κατά των Θρησκευτικών και της προσευχής. Και φυσικά όχι αδίκως σηκώνει την παντιέρα κατά της διαπλοκής των ΜΜΕ αφήνοντας υπουργούς του (και αυτό είναι το λάθος) να ξεσπούν κατά των εργαζομένων στον χώρο των ΜΜΕ υιοθετώντας τη λογική του «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι». Αυτά είναι όλα στη λογική του… καρότου ή -για να το πω πιο… αριστερά- στη λογική του ταξικού προσήμου, όπως αρέσκονται να λένε, θυμίζοντας και σε αυτό τον Ανδρέα που είχε ανακαλύψει τους μη… προνομιούχους.
Την ώρα που συμβαίνουν αυτά, το μαστίγιο έρχεται για εκείνους οι οποίοι δεν ανήκουν στις προνομιακές ομάδες της εκλογικής πελατείας και δεν έχουν το προνόμιο να ανήκουν στην τάξη που ήρθε να εκπροσωπήσει η κυβέρνηση, που θα έπρεπε να είναι όλων των Ελλήνων. Πρόκειται για τους χιλιάδες εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, καθώς οι επιχειρήσεις βρίσκονται χρόνια στο κόκκινο και φτωχοποιούνται καθημερινά.
Την ίδια ώρα τα… κοράκια τού χθες βαπτίζονται εταιρίες… σωτηρίας του σήμερα, που θα πάρουν τις επιχειρήσεις από τους καπιταλιστές επιχειρηματίες οι οποίοι τις κατέστρεψαν και θα τις αναστήσουν. Την ίδια ώρα κρατούν μαστίγιο για χιλιάδες συνταξιούχους που τους θεωρούν υψηλόμισθους (αν και κατέβαλλαν εισφορές για κύριες και επικουρικές δουλεύοντας χρόνια) ισοπεδώνοντας τις απολαβές τους και αλλάζοντας μονομερώς το κοινωνικό συμβόλαιο που είχαν υπογράψει με την Πολιτεία, κυνηγούν όσους έχουν ένα κεραμίδι ή ένα αυτοκίνητο και προσαρμόζουν την κοινωνία σε ένα μείγμα νεοφιλελευθερισμού και νεομαρξισμού.
Οσο για την αντιπολίτευση, αξιωματική ή μη παραδομένη στην εσωστρέφειά της, καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα λησμονώντας ότι έχει καταστεί από τις επιλογές της αναξιόπιστη όσο ποτέ. Γι’ αυτό το «Ζητείται ελπίς» παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ με τόσους γυμνοσάλιαγκες και κωλοτούμπες…
Μ.Η.Τ. 232120