ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ

Oπου υπάρχει ελευθερία, η εθνική ταυτότητα δεν απειλείται

Πριν επιχειρήσω να σχολιάσω τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για το σύμφωνο συμβίωσης έκανα ένα πείραμα.

Μπήκα στη σελίδα του OpenGov, όπου αναρτώνται τα νομοσχέδια για δημόσια διαβούλευση. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ο αριθμός των σχολίων πολιτών: πάνω από 10.000 ! Δείγμα ότι η κοινωνία διχάζεται γύρω από το θέμα. Δεν αφορά κάποια κλειστή φιλελεύθερη λέσχη το ζήτημα. Ακουμπά κώδικες.

Το δεύτερο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν η αναλογία: επτά προς τρία τα σχόλια των πολιτών ήταν αρνητικά στην προοπτική της νομοθέτησης του συμφώνου και το σκεπτικό ήταν πανομοιότυπο. Οι Ελληνες απορρίπτουν το σύμφωνο, θεωρώντας ότι η νομοθέτησή του αλλοιώνει τον θεσμό της οικογένειας. Με άλλα λόγια, εκτιμούν ότι η συζήτηση ξεπερνά τα όρια ενός απλού νομοσχεδίου. Το σύμφωνο θεωρείται απειλή για την ταυτότητα. Και σε καιρούς κρίσης, πλειοψηφίες σαν και αυτήν δεν πρέπει να αγνοούνται.

Οταν οι πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά με ειδήσεις που τους εμπεδώνουν την αντίληψη ότι η Ελλάδα έχει καταστεί αποικία, το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να τους θίγει κάποιος είναι η ταυτότητα. Οταν, μάλιστα, γίνεται αντιληπτό ότι η νομοθέτηση γίνεται για λόγους εσωκομματικής ισορροπίας, τότε το πράγμα αγριεύει. Από την άλλη πλευρά, όμως, πρέπει να επισημάνουμε το εξής: Η Πολιτεία νομοθετεί και για τις μειοψηφίες και για τις πλειοψηφίες.

Το κρίσιμο για μια μεταρρύθμιση είναι να διερευνήσουμε σε τι κοινωνικό έδαφος «πατά». Η νομοθέτηση συνήθως απομυθοποιεί το απαγορευμένο, ειδικά όταν το περιβάλλει με τον αστικό τύπο της συμβολαιογραφικής πράξης. Η Ιστορία προσφέρει ενδιαφέροντα διδάγματα. Ο πολιτικός γάμος νομοθετήθηκε το 1982, αλλά για 30 και περισσότερα χρόνια δεν στάθηκε απειλή για την Εκκλησία και τις παραδόσεις. Μόλις το 2014, σε καιρούς οικονομικής κρίσης οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς. Το σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα ζευγάρια νομοθετήθηκε το 2008. Επτά χρόνια αργότερα μόλις 3.000 πολίτες έχουν επιλέξει τα χαλαρά δεσμά του.

Πού καταλήγω; Οτι όπου υπάρχει ελευθερία, η εθνική ταυτότητα δεν απειλείται. Η νομοθέτηση δεν συνιστά απειλή. Η ταυτότητα απειλείται από τη χαλάρωση των αξιών, όχι από την ψήφιση νόμων. Αν δεν υπάρχουν γκέι για να συμβιώσουν, ο νόμος δεν έχει νόημα. Αν, όμως, η κοινωνία έχει αλλάξει;

Σε τελική ανάλυση, αν οι γκέι θέλουν να εντάξουν τη ζωή τους στη φθορά των αστικών θεσμών, τους οποίους κατά τα άλλα ειρωνεύονται ως συντηρητικούς, και θέλουν να την περιλάβουν στη συμβολαιογραφική ύλη, που αφορά αγοραπωλησίες ακινήτων, κληρονομιές κ.λπ., γιατί να τους το απαγορεύσουμε; Αστικοποίηση ίσον απομυθοποίηση.