Κάποιοι ντόπιοι ολιγάρχες ποντάρουν στην εκλογή Κυριάκου, όχι φυσικά επειδή αγαπούν τη Ν.Δ.
Στον επαναληπτικό γύρο των εσωκομματικών εκλογών για την ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία, αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν καλό είναι να ξέρουν τι ακριβώς επιλέγουν. Από το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής θα κριθεί η διαφύλαξη της πολιτικής φυσιογνωμίας του κόμματος στον ιδεολογικό χώρο της κοινωνικής Δεξιάς.
Για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη τα έχουμε πει. Ιστορικό (πλέον) στέλεχος της παράταξης με ξεχωριστό προσωπικό αποτύπωμα και διακριτή πολιτική διαδρομή. Ιδανική επιλογή ηγέτη μπορεί να μην είναι. Αποδείχτηκε αψίκορος, το ελαφρολαϊκό στιλ της ρητορικής του ενίοτε γίνεται απωθητικό και επιπλέον κάποιοι από τους στενούς συνεργάτες του, που (τρομάρα τους) τον συμβουλεύουν σε θέματα επικοινωνίας, δεν είναι αυτό που στο χωριό μου ονομάζουμε «σόι» άνθρωποι.
Με τον Βαγγέλη όμως ξέρεις τι αγοράζεις. Αποτελεί μια μίνιμουμ εγγύηση ότι το κόμμα δεν θα χάσει τον πατριωτικό του χαρακτήρα, την κοινωνική ευαισθησία και τη σφραγίδα μιας καραμανλικής Κεντροδεξιάς. Με μέριμνα για τους πιο αδύναμους και αντιστάσεις στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Επιπλέον με αρχηγό τον Μεϊμαράκη υπάρχει η ελπίδα για μια πιο υπεύθυνη άσκηση αντιπολίτευσης, χωρίς υστερικές κραυγές και στείρες αντιπαραθέσεις μικροκομματικού χαρακτήρα.
Στην περίπτωση Κυριάκου – Αδωνη τα πράγματα είναι πολύ πιο ασαφή και μπερδεμένα. Εξ ορισμού το δίδυμο αυτό εκπέμπει μια αντίφαση. Ο ένας αυτοδημιούργητος τηλεβιβλιοπώλης, με οίστρο ευαγγελιστή πάστορα, πρώην αντισημίτης και νυν… συριζοφάγος, έχει προσχωρήσει εσχάτως στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό ενσαρκώνοντας το δόγμα «κι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο έπρεπε να το έχουμε εφεύρει».
Είναι εργατικός, λένε, ο Αδωνις. Και δεν αμφιβάλλω, γιατί στη ζωή του πρέπει να έχει ιδρώσει. Από μόνο του όμως αυτό δεν λέει τίποτα. Καλό προσόν είναι για το Περιστύλιο, όπου ευδοκιμεί το κηφηναριό. Στον υπόλοιπο κόσμο, τον πραγματικό, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που λιώνουν στο μεροκάματο αλλά για πολιτικοί δεν κάνουν.
Ο έτερος, ο Κυριάκος δηλαδή, είναι από άλλη στόφα. Το άκρως αντίθετο του «αυτοδημιούργητου». Ευνοημένος γόνος ενός μεγάλου πολιτικού τζακιού, που πρωταγωνίστησε στη μεταπολιτευτική ιστορία, αγωνίζεται να βρει τον πολιτικό βηματισμό του με ευαγγέλιο την…οικονομία της αγοράς.
Λέει ότι ξέρει καλά τον ιδιωτικό τομέα, γιατί εκεί έκανε καριέρα. Ακόμη και το βιογραφικό του όμως είναι υπερτιμημένο. Σπουδές άριστες, αλλά από εξαιρετικά προνομιακή αφετηρία. Επαγγελματικό βάπτισμα πυρός στη διαβόητη McKinsey, την πιο αμφιλεγόμενη εταιρία συμβούλων παγκοσμίως. Μια διεθνής δράκα «μυαλοπώληδων» που προέβλεψαν την απογείωση… της Enron μερικούς μήνες πριν από τη χρεοκοπία της και το… ζοφερό μέλλον της κινητής τηλεφωνίας στις ΗΠΑ, που σήμερα μεσουρανεί!
Στη συνέχεια ο Κυριάκος επέστρεψε στην πατρίδα και διορίστηκε υπάλληλος σε νομικά τμήματα ντόπιων συστημικών τραπεζών. Ε, αυτά από μόνα τους δεν αποτελούν εύσημα προσωπικής εργασίας στην πραγματική ζωή. Συγκαταλέγονται απλώς στη λίστα με τα… «εξαίρετα τυπικά προσόντα».
Σήμερα ο νεότερος Μητσοτάκης εκφράζει τη ματιά ενός σκληρού επιχειρηματικού κόσμου με προσμείξεις διαπλοκής, που θέλει να πάρει τη ρεβάνς από το… κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ και τους «απεχθείς τεμπέληδες» του Δημοσίου (σ.σ.: που ποιος τους διόρισε άραγε;)
Ο Κυριάκος ταυτόχρονα εκφράζει ένα είδος αστικού προοδευτισμού από αυτόν που στο παρελθόν μονοπωλούσε η… Αριστερά του Κολωνακίου. Ναι στο σύμφωνο συμβίωσης, ανοιχτός στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, επιφυλακτικός με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία και γενικώς πρόθυμος να ασπαστεί νέα ήθη της Εσπερίας, αρκεί να πιστοποιούν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα…
Αυτή του η… ευρωπροσήλωση και ειδικότερα η στενή σχέση της οικογένειας με το Βερολίνο διασφαλίζει και τη στράτευσή του στην υπηρεσία του Μνημονίου… Γι’ αυτό και το ένα μετά το άλλο τα εμβληματικά έντυπα των δανειστών, που απαξιώνουν την Ελλάδα, σπεύδουν να τον αποθεώσουν.
Αν σ΄όλα αυτά προσθέσετε και τη λυσσώδη στήριξη των συστημικών μέσων του εσωτερικού θα καταλάβετε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάποιοι ντόπιοι ολιγάρχες «ποντάρουν» στον Κυριάκο και σίγουρα δεν το κάνουν επειδή αγαπούν τη Νέα Δημοκρατία ούτε επειδή θεωρούν ότι θα σώσει τη χώρα. Τους ίδιους προσδοκούν να σώσει…
Αυτό λοιπόν που ενώνει το αταίριαστο δίδυμο Κυριάκου και Αδωνη είναι η γερμανοφιλία και η τυφλή υπακοή στις δυνάμεις της αγοράς. Πολύ φοβούμαι όμως ότι η Νέα Δημοκρατία, που έχει εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό από τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, δεν χρειάζεται πτέρυγα γερμανόφιλων νεοφιλελεύθερων. Ούτε καν ως συνιστώσα. Αυτή θα μπορούσε να ταιριάξει γάντι με το… Ποτάμι
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120