Οι μεγαλύτεροι και οι κινηματογραφόφιλοι γνωρίζουν σίγουρα τη συγκλονιστική ταινία «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς, με πρωταγωνιστές την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και την Κάθριν Χέμπορν. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, αναφέρεται στο δράμα μιας μητέρας που, αρνούμενη να δεχθεί τον θάνατο του γιου της, έχει τραγική κατάληξη.
Καθώς τα ζητήματα της ψυχικής υγείας και της συμφιλίωσης με την πραγματικότητα αποτελούν κεντρικά θέματα του έργου, την ανακάλεσα από τη μνήμη μου, μετά τις αποκαλύψεις του βιβλίου του καθηγητού Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ με τίτλο «Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα». Ο Αμερικανός εξ απορρήτων σύμβουλος του Γ. Βαρουφάκη γράφει ότι από τον Μάρτιο του 2015 ετοίμαζε, με εντολή του τότε υπουργού Οικονομικών και υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, σχέδιο δράσης για τη μετάβαση στη δραχμή, που περιελάμβανε, μεταξύ άλλων: Κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, άμεση εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος, επαναπροσδιορισμό των καταθέσεων σε νέα δραχμή, μέτρα για την εγγύηση της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας, επιστράτευση δημόσιων υπαλλήλων.
Αρκετοί βρίσκουν υπερβολική την ταραχή μετά τις αποκαλύψεις αυτές, δεδομένου ότι θεωρούν πως λίγο πολύ όλα αυτά ήταν γνωστά όχι μόνο στους παροικούντες «την Ιερουσαλήμ του Μαξίμου» αλλά και σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αλλωστε, έχουμε χοντροπετσιάσει τόσο πολύ σ’ αυτήν τη χώρα, που ακόμα και όταν οι προθέσεις των κυβερνώντων ανιχνεύουν τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας ή εμπεριέχουν εν δυνάμει βαριές προσβολές κατά των θεσμών του πολιτεύματος, δεν τρέχει και τίποτα!
Το ζητούμενο, φυσικά, εν προκειμένω δεν είναι κυρίως το ποια θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση του Γ. Βαρουφάκη. Πολλές φορές η δημόσια απαξία και ο καταχωρισμός από το δημόσιο αίσθημα σε «ειδική» κατηγορία, μαλακά και ανώδυνα, αποτελούν βαρύτερες «ποινές» από αυτές που μπορεί να επιβάλλει το όποιο δικαστήριο.
Το κυρίως ζητούμενο είναι να μάθουμε πραγματικά τι ακριβώς συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι. Με τον σχεδιασμό, την ευθύνη και την ανοχή ποιων; Τα γνώριζε όλα αυτά ή όχι ο πρωθυπουργός; Αν όχι, πώς απαντά στις ευθείες βολές που του απευθύνει ο τότε υπουργός του, ότι «ήταν απολύτως ενήμερος και είχε δώσει την έγκρισή του για την υλοποίηση του Plan X»;
Πώς και από ποιους απετράπη τελικά το μοιραίο, να ακολουθήσει η χώρα μας τα βήματα -δυστυχώς, όχι τα χορευτικά!- της συμπαθούς και ταλαιπωρημένης…Βενεζουέλας; Αυτή η μεταστροφή και η αναγκαστική προσγείωση του κ. Α. Τσίπρα στην πραγματικότητα έγινε κατόπιν της συμβουλευτικής μεσολαβήσεως τίνος; Γιατί δεν μπορεί, κάποιος θα του είπε τι τον περίμενε: Θα βούλιαζε η χώρα, θα διωκόταν ο ίδιος επί εσχάτη προδοσία και θα έβαζε οριστικά και αμετάκλητα ταφόπλακα στην Αριστερά και σε καθετί αριστερό.
Το κυριότερο, για το τέλος, από όλη αυτήν την ιστορία και το παρ’ ολίγον μεγάλο πάθημα ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του έχουν πάρει το μάθημά τους; Εχουν αλλάξει μυαλά; Ή μήπως εξακολουθούν να μιλούν «κινεζικά» σε όλους μας, εκτός από τους… Κινέζους της Cosco; Το σίγουρο είναι πως μία ολόκληρη χώρα δεν μπορεί να τους ακολουθήσει στα βήματα της ηρωίδας του έργου, Βάιολετ Βέναμπλ, μετά τον θάνατο του νεαρού γιου της Σεμπάστιαν.
Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος- Δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120