Η σημερινή ημέρα είναι ιδιαίτερα φορτισμένη. Μεγάλη Παρασκευή, η ημέρα που πέθανε ο Χριστός. Ομως, δεν πέθανε μαζί του η ελπίδα. Ετσι, αύριο το πρωί, στην πρώτη Ανάσταση, θα γιορτάσουμε τη νίκη έναντι του θανάτου. Και τα μεσάνυχτα, σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο, θα σημάνουν οι καμπάνες το χαρμόσυνο μήνυμα της οριστικής επικράτησης του καλού έναντι του κακού.Περίπου στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και η πατρίδα μας. Εδώ και επτά χρόνια βαδίζει σε μια πορεία που θυμίζει αυτήν του Επιταφίου. Η διαφορά είναι ότι από πουθενά δεν προκύπτει η ελπίδα για την Ανάσταση της χώρας. Πολλές φορές δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Πρώτα με την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, που υποτίθεται ότι ήταν υπερκομματική, στη συνέχεια με την εκλογική επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά και, τέλος, με τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθε στην εξουσία δήθεν για να φέρει το τέλος των Μνημονίων. Η Μεγάλη Παρασκευή, όμως, συνεχίστηκε και αποδείχθηκε ατελείωτη.
Ολα αυτά τα χρόνια χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στην απελπισία και την αυτοκτονία. Ενα συνεχές πένθος πλανάται πάνω από τη χώρα. Επιχειρήσεις σβήνουν, νέοι μεταναστεύουν, ηλικιωμένοι βυθίζονται στην κατάθλιψη, οικογένειες αγκομαχούν. Παντού λουκέτα, κλειστά διαμερίσματα και άδειοι δρόμοι. Εν ολίγοις, χειρότερα δεν γίνεται. Μήπως όμως… γίνεται;
Οταν φτάνεις στον πάτο, μπορείς να ελπίζεις ότι σιγά σιγά θα αρχίσεις να σηκώνεσαι. Το μέγα ερώτημα, όμως, είναι μήπως τελικά δεν έχουμε δει ακόμα τα χειρότερα. Η κυβέρνηση με τη συμφωνία της Μάλτας, που τώρα σιγά σιγά ξεκαθαρίζει, τα έδωσε όλα και δεν πήρε σχεδόν τίποτα. Η «σφαγή» για όλους τους συνταξιούχους, ακόμα και για αυτούς των 400 ευρώ, όπως αποκάλυψε η «δημοκρατία», θα είναι πρωτοφανής. Στα εργασιακά δεν προβλέπεται καμία βελτίωση και, τέλος, η περιβόητη ανάπτυξη (παρά όσα είπε χθες στο υπουργικό συμβούλιο ο κ. Τσίπρας) δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα έρθει.
Επίσης, όποια λύση για το χρέος έχει μετατεθεί για αργότερα, ενώ και η δόση των δανειστών θα πάει σχεδόν εξ ολοκλήρου στην κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας. Δηλαδή, θα επιστρέψει στους ίδιους τους δυνάστες μας, χωρίς να μείνει ούτε ευρώ για την πραγματική οικονομία.
Ολα αυτά δείχνουν ότι, δυστυχώς, υπάρχουν και χειρότερα. Τα επόμενα δύο τρία χρόνια θα είναι υφεσιακά. Θα συμπληρώσουν, δηλαδή, τα «επτά χρόνια φαγούρας» που ήδη πέρασαν και κάπως έτσι θα φτάσουμε σε μια δεκαετία μαύρη και άραχλη – ίσως τη χειρότερη δεκαετία όλων των εποχών για την πατρίδα μας, αφού ακόμα και τα μαύρα χρόνια της Κατοχής ή των πολέμων δεν κράτησαν τόσο πολύ.
Επομένως, πού ελπίζουμε; Το μόνο που μπορεί να μας δίνει «ανάσα» είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη των πραγμάτων. Πάντα μετά την παρακμή ακολουθεί η ακμή, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή κάτι τέτοιο μοιάζει μακρινό. Πάντα μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση. Πάντα μετά τον Επιτάφιο έρχεται ο θρίαμβος επί του τάφου. Μόνο αυτή η σκέψη μπορεί να μας κρατήσει όρθιους: Οτι, δηλαδή, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα αυτός ο κατήφορος.
Αν οπλιστούμε με υπομονή και δεν μας κατακλύσει η απελπισία, ίσως τελικά τα καταφέρουμε. Ο ελληνικός λαός, άλλωστε, ασκήθηκε στην υπομονή όλα αυτά τα χρόνια. Η Ανάσταση, λοιπόν, θα έρθει. Είναι δεδομένο και αναμφισβήτητο. Το ζήτημα είναι πόσοι θα έχουν αντέξει μέχρι τότε. Καλή υπομονή, λοιπόν, καλό κουράγιο, όπως μας είχαν ευχηθεί από την αρχή των Μνημονίων οι Ευρωπαίοι, και καλή Ανάσταση.
Δημήτρης Ριζούλης
Μ.Η.Τ. 232120