Αυτό το πράγμα, σύντροφοι, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Διαβάζω στη «δημοκρατία» ότι μετά τον κ. Λοβέρδο, που ψωνίζει σε σούπερ μάρκετ στο Περιστέρι, έρχεται και ο εκ Δράμας κ. Κυριαζίδης, ο οποίος κραυγάζει «δεν φτάνουν τα μιστά», όπως ούρλιαζε η κυρία Ξένη (Σαπφώ Νοταρά) στον διευθυντή της κ. Χαρίλαο (Γιάννης Μιχαλόπουλος) στο «Αχ! Αυτή γυναίκα μου».
Πέντε ψωροχιλιάδες μισθό παίρνουν οι βουλευτές. Πώς θα ζήσουν, ρεεε; Τι να μου κάνουν δάκρυα δυο και στεναγμοί σαρανταδυό, που τραγουδούσε ο Λάκης Παππάς. Και δεν είναι μόνο πέντε έτσι; Κάτι επιτροπές, κάτι ατέλειες, δεν τα βάλαμε. Ο λουστράκος, ο εμποράκος, ο Βασιλάκης Καΐλας, ο Γιαννάκης Καλατζόπουλος και η Μάρθα Βούρτση ένωσαν τα δάκρυά τους μόλις μάθανε το δράμα των βουλευτών μας. Φίλοι μου, το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό. Με πέντε χιλιάδες δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζονται δύο ή τρεις φορές τον μήνα και να φωνάζουν «ναι σε όλα». Εξοδα είναι αυτά. Κάτι πρέπει να γίνει.
Μια ιδέα είναι να εμφανιστούν όλοι οι εθνοπατέρες ως γιδοβοσκοί και να εγγραφούν για αποζημιώσεις-τσόντα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Αλλη ιδέα είναι να τους δώσουν από μια σκαπάνη και να βγουν να φτιάξουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, που θυμίζουν οχυρωματικά έργα. Κάτι θα βγάλουν κι από ‘κεί. Τέλος, απευθύνω έκκληση στις ΜΚΟ να τους εντάξουν στα προγράμματά τους, ως ευπαθείς με τους Μπανγκλαντεσιανούς, κάτι θα βγάλουν κι από ‘κεί…
Χρήστος Μπολώσης