Οι αριστεριστές, άλλοι ελευθέρας βοσκής κι άλλοι ενσωματωμένοι στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, που περιφέρουν τα ράκη τους στην «Αυγή» και στο διαδίκτυο, δεν είναι παρά εχθροί της ελευθερίας. Κατ’ αυτούς, «πας μη αριστερός βάρβαρος», όπως διαταραγμένως αντιλαμβάνονται το σκυφτό αριστεριλίκι τους και τα δικαιώματα όσων τολμούν να αμφισβητούν τις ιδεοληψίες τους.
Δικαίως το ΚΚΕ πάντα τους θεωρούσε τυχοδιώκτες και ημιχαφιέδες. Η μετεξέλιξή τους συνήθως δικαιώνει την καχυποψία της «ορθόδοξης» Αριστεράς που, όσο να ’ναι, έχει τα εύσημά της στην αληθινή επανάσταση, απέναντι στις διάφορες γκρούπες που συνθέτουν μια χαλαρή ομοσπονδία μίσους και ρατσισμού έναντι του Ελληνισμού, με μπόλικη λαθρολαγνεία αλλά και ροπή στη, συνήθως εκ του ασφαλούς, βία, στον κοινωνικό πόλεμο και στην «ευκαιρία» που θα φέρει το χάος μιας κοινωνικής σύγκρουσης.
Το ’χουμε ξαναπεί. Είναι ένα παράδοξο είδος «ιεχωβάδων» που όμως πιστεύουν και στον «ένοπλο αγώνα», ακόμη κι αν εννοούν τις πέτρες και τις μολότοφ. Μεσοτοιχία με την τρομοκρατία. Οι περισσότεροι από αυτούς, μεγαλώνοντας, «στρώνουν» και πρόθυμα στελεχώνουν, δεκαετίες τώρα, τους μηχανισμούς της λεηλασίας και της παρακμής. Πιο πρόθυμους λακέδες δεν θα βρει ποτέ το σύστημα από αυτούς.
Μπετατζήδες, εκδότες, καναλάρχες αντλούν καλούς λακέδες που θα γυαλίζουν το «καθεστώς», που κάποτε ήθελαν να γκρεμίσουν.
Πάντα όμως ο παρδαλός «χώρος», όπως αυτοαποκαλούνται, έχει κάβα νέα φιντάνια, αλλά και ξεκουτιασμένους «ιερείς του μίσους», οι οποίοι κρατούν ψηλά την κουρελιασμένη πατσαβούρα του μηδενισμού και του αμοραλισμού τους. Το σκουπιδαριό στις καταλήψεις, όπου αφοδεύουν ακόμη και στα έδρανα των αιθουσών διδασκαλίας, είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του ήθους που πρεσβεύουν.
Συνήθως ετεροκαθορίζονται, η δράση τους είναι αντίδραση στο έθνος, στην έννοιά του, στην Ιστορία του, στα συμφέροντα και τα σύμβολά του. Οσο πιο χολερικός μισέλληνας είναι κάποιος τόσο πιο μεγάλη βαθμολογία παίρνει στην κλίμακα της αριστεροσύνης τους. Ο αναθεωρητισμός της Ιστορίας, με παράλληλη εκούσια ή ακούσια δουλική εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων σοβινισμών, π.χ. του τουρκικού ισλαμοφασισμού ή των ναζί επιγόνων του VMRO στα Σκόπια, ο χλευασμός για τα εθνικά σύμβολα και τους θεσμούς, όπως ο Στρατός ή η Εκκλησία και η ορθόδοξη πίστη του λαού μας, είναι must. Πάνε σετ με το παλαιστινιακό μαντίλι και την επιθετικότητα απέναντι σε όποιον δεν ανήκει στις ποικιλόχρωμες φράξιες τους. Ολες όμως, μα όλες, αυτές τις ομάδες διαπερνά ένα τυφλό ολοκληρωτικό μίσος για όποιον δεν ενστερνίζεται τη μεταφυσική πίστη τους στον ροζ φασισμό τους.
Στην εποχή μας, όπου έχουμε περίσσευμα ασυδοσίας και όχι έλλειμμα ελευθερίας, φυτρώνουν πολλά τέτοια δυσώδη φρούτα. Η επί χρόνια τραμπούκικη κυριαρχία τους στα πανεπιστήμια, η γκετοποίηση των Εξαρχείων δημιούργησαν ένα μολυσμένο θερμοκήπιο, που εκτρέφει πολύ παράξενα φυτά, γεμάτα κοινωνικό δηλητήριο και μανιχαϊσμό. Εχουν πάντα πρόχειρους τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς και τις συκοφαντίες. Οποιος δεν είναι σαν τα μούτρα τους είναι «χρυσαυγίτης», «φασίστας», «ρατσιστής», «πράκτορας των αφεντικών».
Το κύριο χαρακτηριστικό του περιθωριακού είναι ότι νομίζει πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια, με έναν σχεδόν μεταφυσικό φανατισμό και ανύπαρκτη ανοχή προς τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας.
Ο μεγάλος τους όμως στρατολόγος είναι η αναξιοπιστία του κράτους, των θεσμών, του πολιτικού συστήματος. Πρώτα οι ίδιες οι «αστικοδημοκρατικές» δυνάμεις καθαίρεσαν τα εθνικά σύμβολα, αδιαφόρησαν για τον εκβαρβαρισμό της παιδείας, μετέτρεψαν το πολίτευμα σε «δημοκρατία των κολλητών» και κυρίως υπονόμευσαν κάθε έννοια αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η καταστολή λοιπόν -και μάλιστα με ατσάλινο χέρι- αυτών που προσπαθούν να μετατρέψουν τους δημόσιους χώρους σε ζούγκλα βανδάλων και κοινωνικού πολέμου είναι απολύτως απαραίτητη. Κυρίως όμως απαιτείται η επανελλήνιση της δημόσιας ζωής και των θεσμών απ’ άκρου εις άκρον, με πρώτη πρώτη την παιδεία, με όπλα τις αξίες του ανθρωπιστικού και πατριωτικού πυρήνα του Ελληνισμού. Οφείλουμε όχι μόνο να καταστείλουμε τους πάσης φύσεως ψευδοπροοδευτικούς φασίστες και εχθρούς της ελευθερίας, αλλά πρωτίστως να κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών. Επιβάλλοντάς τις, διοικώντας σύμφωνα με αυτές, διασφαλίζοντας την εθνική και κοινωνική ενότητα, με κύριο εργαλείο την κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο η βαθιά Ελλάδα σώζει…
