Ποιος φοβάται την ενότητα της Κεντροδεξιάς; Ποιος επιθυμεί την πολυδιάσπαση της βάσης της; Σίγουρα οι τυχοδιώκτες τιμαριούχοι εκ των ένδον, αλλά πρώτη-πρώτη η ανακυκλωμένη αριστεράντζα, που οι διάφορες παρακμιακές εκφάνσεις της συνωστίζονται στην Κουμουνδούρου εν αναμονή του μπεζαχτά, του λουφέ. Οι σπουδαγμένοι «προοδευτικοί» το λένε δημόσιο ταμείο, αριστερή διαχείριση κ.λπ. Η πράσινη συνιστώσα, η μαυροκόκκινη, οι αγαπητικιές των Σκοπιανών, διάφοροι, οραματίζονται την ώρα που θα κρεμάσουν τα παλαιστινιακά μαντίλια και τα στρατιωτικά τζάκετ και θα βάλουν τα κοστουμάκια. Ο Τσε Γκόρτσος θα γίνει σκέτος Γκόρτσος.
Το ’χουμε δει το έργο και σε ημέτερους, «αστούς», χαλιαμάγκουρες, οι οποίοι, άμα τη αναλήψει, ψηλώνουν νοερώς καμιά δεκαριά πόντους και εσπευσμένως ενδύονται κάτι μαύρα κοστουμάκια, ενίοτε του «μακαρίτη», ήτοι μακριά ή σαν να τα ’κοψε το τρένο, τουτέστιν κοντά. Το εν λόγω ενδυματολογικόν στιλ στα μέρη μου καλείται «γύφτος αρραβωνιασμένος».
Τούτοι λοιπόν οι επίδοξοι αρραβωνιάρηδες της εξουσίας, που δεν πουλάνε καρπούζια, όπως οι τίμιοι γύφτοι συμπολίτες μας, αλλά φύκια για αριστερές μεταξωτές κορδέλες, με τα εύσημα που απονέμονται από τις αλλεπάλληλες πορείες τους στη Σταδίου, αραία αραία, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα», τρόφιμοι του δημόσιου πρυτανείου και αναγνώστες κολοσσών, όπως π.χ. ο… Ρήγος, ο Πολυμίλης και λοιποί τιτάνες της σκέψης, που έχουν αφήσει βαθιά σημάδια στην πνευματική άμμο, παθαίνουν ντελίριο στη σκέψη μιας πιθανής ενότητας της Κεντροδεξιάς και μάλιστα πάνω σε μια βάση ιδεολογικής ριζοσπαστικοποίησης.
Θέλουν την Κεντροδεξιά που τους βολεύει. Πλαδαρή, φοβική, γεμάτη ενοχές. Θέλουν να σηκώνουν αυτοί το δάχτυλο, ωρυόμενοι και αποκαλώντας «χρυσαυγίτικη» κάθε θέση που κατεδαφίζει τις γελοίες ιδεοληψίες τους και συγκινεί τη λαϊκή ψυχή, να καθυβρίζουν ως «φασίστα», «νεοναζί», «ρατσιστή» κάθε μαχόμενο πατριώτη, κάθε νουνεχή Ελληνα, που ξεβρακώνει τη λαθρολαγνεία τους, τις σοβιετικές αντιλήψεις τους για την οικονομία και που αποκαλύπτει ότι όλος αυτός ο βρόμικος ροζ πολτός δεν είναι παρά οι χρήσιμοι ηλίθιοι, στην καλύτερη περίπτωση, των σοβινισμών των ξένων.
Θέλουν να τα κάνουν όλα αυτά και η Κεντροδεξιά να ψελλίζει δικαιολογίες, να αισθάνεται μονίμως την ανάγκη να απολογηθεί στους γελοίους, στους αληθινούς φασίστες. Θέλουν μια Κεντροδεξιά που μονίμως να αναζητά «δικαίωση» στα μάτια μιας ξέμπαρκης κι ανυπόληπτης ψευτοδιανόησης, ανάξιας της Ιστορίας και του πολιτισμού του έθνους μας. Ποτέ άλλοτε σε τόσο δύσκολους καιρούς δεν είχαμε πιο μπατιρημένη πνευματικά τάξη «διανοουμένων» και διαμορφωτών του δημόσιου λόγου, μέσα από τα ΜΜΕ, την τέχνη, τα πανεπιστήμια. Η μικρή ρωμαλέα τάξη των πνευματικών ανθρώπων, που οδήγησε το έθνος μας στην αναγέννησή του, που καθοδήγησε πνευματικά τους αγώνες μας, από την Εθνεγερσία ως και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, σχεδόν δεν υπάρχει πια. Ο Κοραής κι ο Παλαμάς, αν έβλεπαν τα χάλια της ξεπλυμένης αριστεράντζας, ανθρώπων που υποδύονται σήμερα τους «πνευματικούς ταγούς» και αφοδεύουν την παραγωγή της διανοίας τους από ΜΜΕ, βιβλία, πανεπιστήμια και συνωστίζονται στην ανακυκλωμένη Αριστερά του τάλαρου, θα έκοβαν ευχαρίστως τις φλέβες τους.
Αυτοί όλοι λοιπόν θέλουν διακαώς μια Κεντροδεξιά απονευρωμένη, ένα παραλυτικό ψοφίμι, που θα τρομοκρατείται από χαρακτηρισμούς περί «Ακροδεξιάς» και θα αρνείται τις ίδιες της τις ιδέες, τον ίδιο της τον εαυτό, τους ήρωες και τα σύμβολά της.
Θέλουν μια ψευτοδεξιά που ντρέπεται να σηκώσει ψηλά τις σημαίες της για να κυματίσουν στον άνεμο, που θα διστάζει, θα αναλώνεται σε διαβουλεύσεις, μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς, μακριά, πολύ μακριά από την εθνική λαϊκή ιδεολογία. Θέλουν οπωσδήποτε μια Κεντροδεξιά που θα ετεροκαθορίζεται, κοιτώντας το παραμορφωμένο είδωλό της στον βρόμικο και ελαττωματικό καθρέφτη των αριστερών μέσων, των αριστερών αναλυτών, των αριστερών σκυφτών κι ανάξιων «διανοουμένων».
Είναι λοιπόν χρέος μας να κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότητα. Είναι επιτακτικό καθήκον προς την πατρίδα να υλοποιήσουμε έναν προς έναν τους εφιάλτες τους στον δημόσιο λόγο, στην παιδεία, στη δημόσια τάξη, στην καταστολή της λαθρομετανάστευσης, στην εθνική άμυνα και στην κοινωνική δικαιοσύνη, ακρογωνιαίο λίθο της αντίληψής μας για εθνική και κοινωνική ενότητα. Μόνο με μια τέτοια σαρωτική πολιτική, που θα εθνικοποιήσει όλες τις πολιτικές, μπορεί να επιτευχθεί η αληθινή ενότητα της βάσης της παράταξης. Κι η αυτή πολιτική δεν μπορεί να είναι μη μου άπτου, με χαμηλά λιπαρά, άχρωμη και άνευρη. Δεν μπορεί να νομιμοποιείται παρά μόνο στα μάτια των Ελλήνων, στο αγέρωχο παράδειγμα της Ιστορίας τους και των εθνικών τους συμφερόντων…
