Ο κορμός της παράταξης είναι λαϊκός, πατριωτικός και φιλελεύθερος. Στην Ελλάδα δεν έχουμε λόρδους, βαρόνους και φεουδαρχικές οικογένειες πάππου προς πάππου. Ούτε μια ντουζίνα. Αυτοί που σήμερα καμώνονται την «αριστοκρατία» είναι συνήθως απόγονοι δοσίλογων, μαυραγοριτών, σαπρόφυτα του δημοσίου και του κοινοτικού ταμείου, των δημόσιων έργων και προμηθειών, με προγόνους που πιθανότατα ήταν κατσικοκλέφτες ή εκφυλισμένοι απόγονοι άξιων Ελλήνων και δημιουργών.
Η πραγματική αριστοκρατία είναι ο κόσμος της εργασίας. Και αυτή, η αληθινή αριστοκρατία, οι άνθρωποι που αποτελούν το έθνος και τις Ενοπλες Δυνάμεις του, συνήθως υποεκπροσωπούνται. Οι στρεβλώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας, τα σόγια και τα στεγανά, μαζί με τη δυσώδη επιρροή των ΜΜΕ, πού και πού επιτρέπουν στους αληθινά άξιους να περάσουν στην πρώτη γραμμή.
Αυτοί οι πολλοί, το αληθινό έθνος που ταυτίζεται με την παράταξη, δεν είναι δεδομένοι. Δεν είναι πρόβατα που, ό,τι και αν κάνουμε, θα ακολουθούν ο ένας πίσω από τον άλλο με τη μούρη χωμένη στην ουρά του μπροστινού τους. Συγχωρούν, έχουν «κομματικό πατριωτισμό», όμως όλα έχουν τα όριά τους.
Ο ρόλος του κόμματος και της ηγεσίας, γενικά μιλώντας, δεν είναι να καθυποτάσσουν τους πολλούς, αλλά να τους πείθουν. Κι αυτό πλέον μπορεί να γίνει μόνο με πράξεις. Δεν μπορείς να πας πολλές φορές στο ταμείο με την επιταγή της ελπίδας ακάλυπτη από πράξεις. Πράξεις με άμεσα και ορατά αποτελέσματα σε δύο επίπεδα: Στο επίπεδο της καθημερινότητας, της ποιότητας ζωής, και στο επίπεδο της διαχείρισης των συμβόλων, με ιδεολογικό περιεχόμενο, που να συγκινεί το αξιακό σύστημα που έχουν μέσα τους οι λαϊκοί, πατριώτες και φιλελεύθεροι Ελληνες. Αυτή είναι η πλειοψηφία. Οποιος την εκφράσει με αξιοπιστία και παράδειγμα ηγεσίας, αυτός θα ηγηθεί πάλι της χώρας.
Ο μέσος Ελληνας, όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις, εξακολουθεί σε συντριπτικό ποσοστό να θεωρεί την ευρωπαϊκή οικογένεια και το ευρώ ασφαλέστερο και πιο επιθυμητό περιβάλλον, σε σχέση με τη βουτιά στο άγνωστο, που είτε επιδιώκουν είτε θα μας οδηγήσουν σε αυτή όσοι τυχοδιώκτες ή αιθεροβάμονες θέλουν να παίξουν τη χώρα στα ζάρια.
Ο Ελληνας, με μια κουβέντα, θέλει -ακόμη τουλάχιστον- να παραμείνει στο ευρώ, έστω και με αιματηρές θυσίες, αρκεί αυτές να πιάνουν τόπο και να έχουν έναν ορίζοντα τέλους.
Ομως η ανάγκη διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και αποτροπής των όποιων κινδύνων εκτιμήθηκαν ως υπαρκτοί οδήγησαν σε τρία πράγματα: Στον ιδρυματικό εγκλωβισμό στη διαχείριση και μόνο αυτή, στην επικίνδυνη και αποδομητική ταύτιση με τα γραφειοκρατικά απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και στην παραμέληση του ιδεολογικού αγώνα και χαρακτήρα της παράταξης. Αυτά, σε συνδυασμό με τις καταιγιστικές κοινωνικές συνέπειες λόγω της ανεργίας, των μισθολογικών περικοπών και της βαριάς ύφεσης, οδηγούν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων σε επιλογές οργής ή απλώς στην τιμωρητική αδιαφορία.
Οι διπλές περικοπές στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, όταν είχαμε υποσχεθεί ότι δεν θα τους πειράξουμε, και τα μεγάλα προβλήματα στην Εθνική Αμυνα λόγω έλλειψης πόρων έπληξαν τον σκληρό πυρήνα της παράταξης.
Εναν χρόνο τώρα και ακόμη, φαίνεται, δεν βρέθηκε το μελάνι για να συμπληρωθεί το κατάπτυστα καθαιρεθέν «Εθνικής» στο υπουργείο Παιδείας.
Ο νέος νόμος περί αλλοδαπών, εναρμονισμένος με το εθνικό συμφέρον, που θα αντικαταστήσει το έκτρωμα Ραγκούση -πρωτοφανή κράχτη για τους δουλέμπορους και τους λαθραίους πελάτες τους-, ακόμη δεν έχει γίνει νόμος του κράτους λόγω της αντίδρασης του ΠΑΣΟΚ. Υπερασπίζεται το κακό που έγινε με ευθύνη του στον τόπο με ένα ακόμη μεγαλύτερο, αρνούμενο τη θεραπεία του.
Ολα αυτά και πολλά άλλα ήταν αποτέλεσμα των αμείλικτων μαθηματικών, των συσχετισμών που αποτύπωσε τον Ιούνιο του 2012 στη Βουλή των Ελλήνων η λαϊκή ψήφος.
Και αν τα γράφω αυτά, είναι γιατί πρώτο χρέος μου στον αρχηγό που ελεύθερα επέλεξα και στην παράταξη που ανήκω είναι η αλήθεια. Τα επισημαίνω, επίσης, διότι τις απαιτήσεις μου τις έχω από την ηγεσία της παράταξης, που είναι ο φορέας του ιστορικού πατριωτικού καθήκοντος της σωτηρίας της πατρίδας.
Δεν περιμένω εθνική πολιτική από τον υποκριτή τυχοδιώκτη με το… Burberry, τον άθεο που φιλάει την αγιαστούρα, αυτόν που δεν πιστεύει σε τίποτα. Ρηξικέλευθες τομές, ανάπτυξη, επανελλήνιση της Παιδείας, σκληρή υπερήφανη εξωτερική πολιτική περιμένω από τη λαϊκή, πατριωτική και φιλελεύθερη παράταξη, όχι από ψευτοδιεθνιστές των Εξαρχείων και της «Τσίπρας και Κολλητοί Α.Ε.».
Ακόμη υπάρχει πολιτικός χρόνος, τον οποίο όμως θα πρέπει να τον διανύσουμε κυρίως λέγοντας πλέον μερικά σταθερά ΟΧΙ.
Η συνταγή σκοτώνει. Πρέπει να την αλλάξουμε, δείχνοντας στους Ελληνες ότι οι θυσίες τους έπιασαν τόπο, όσο άνισες και αν ήταν, αφού ήρθε το έρμο το πλεόνασμα. Ο δράκος «δεν έχουμε για μισθούς και συντάξεις» πέθανε πια. Ετσι δεν μας λέει ο κ. Στουρνάρας;
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
