Ο συμβολισμός των στοίχων και η μαζική κατανάλωση
Στα όρια της απόλυτης γελοιότητας κινήθηκε τις προηγούμενες μέρες η αντιπαράθεση καλλιτεχνών και άλλων για το αν έπρεπε ή όχι ο Ρουβάς να ερμηνεύσει το μελοποιημένο, από τον Μίκη Θεοδωράκη, «Αξιον Εστί» του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη. Προκαλούν ναυτία τέτοιου είδους δημόσιοι καβγάδες για θέματα μικρά και ασήμαντα, την ώρα που ο τόπος καίγεται και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας βιώνουν το φάσμα της φτώχειας και της κατάθλιψης.
Επιπροσθέτως, όλη αυτή η κουβεντούλα, επιπέδου πρωινάδικου, συνιστά ύβρι μπροστά στον υπέρτατο αλληγορικό συμβολισμό του «Αξιον Εστί», που αποτελεί ωδή προς τη μοναδικότητα αλλά και την πικρή… μοναχικότητα της φυλής μας και της πατρίδας μας. Μοναχικότητα που βιώνουμε σήμερα ξανά ως έθνος, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Ελύτη ο οποίος, όταν κάποτε εξήγησε ότι εμπνεύστηκε το έργο σαν μια μορφή διαμαρτυρίας για την αδικία που υφίσταται το γένος, είπε ότι «η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη είναι ό,τι κι η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, του χρήματος και της εξουσίας».
Μπροστά λοιπόν σε αυτές τις μεγάλες αλήθειες ελάχιστη σημασία έχει αν ο Ρουβάς πιστεύει ότι… ωρίμασε και ήρθε η ώρα να ερμηνεύσει μελοποιημένο Ελύτη. Δικαίωμά του είναι και κανείς δεν μπορεί να του το στερήσει, έστω κι αν δεν θα γίνει ποτέ Μπιθικώτσης. Γιατί, όπως σοφά είπε ο Μίκης, μια κακή εκτέλεση είναι πάντα καλύτερη από την όποια «απαγόρευση».
Προσωπικά, για παράδειγμα, δεν βρίσκω χαοτικές καλλιτεχνικές διαφορές μεταξύ Ρουβά και Κότσιρα, που επίσης το ερμήνευσε χωρίς να ανοίξει μύτη. Απλώς ο δεύτερος, «αριστερός και χριστιανός» κατά δήλωσή του, κρατάει ένα χαμηλό επαγγελματικό προφίλ και είναι σαφώς πιο συμβατός με το αντικείμενο. Ο απολιτίκ Ρουβάς είναι τυπικό προϊόν μιας φθαρμένης σοουμπίζ μαζικής κατανάλωσης, που βασίζεται σε φανταχτερές τηλεοπτικές εμφανίσεις, life style φωτογραφίσεις και ένα ατελείωτο πάρε – δώσε δημοσίων σχέσεων με καναλάρχες, εύπορες κυρίες των βορείων προαστίων και άλλους εκπροσώπους της νεοελληνικής μνημονιακής ολιγαρχίας.
Των «ανθρώπων του χρήματος και της εξουσίας» δηλαδή, που έλεγε ο ποιητής και έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το σύγχρονο δράμα του τόπου.
Υπό αυτή και μόνο την έννοια εγείρεται ένα ερώτημα, όχι για την καλλιτεχνική επάρκεια του ανδρός αλλά για το αν πραγματικά αντιλαμβάνεται τους συμβολισμούς των στίχων που ερμήνευσε. Κάποιος ίσως πρέπει να του εξηγήσει ότι η ωριμότητα κατακτάται και με άλλους τρόπους…
Γιώργος Χαρβαλιάς
