ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ

Κανένας από τους πολιτικούς δεν μιλάει για το κακό που έχει γίνει στην πατρίδα από το 2009

Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια. Χωρίς καλλωπισμό. Αποδεικνύουν το σωστό ή το λάθος. Η ευημερία ενός λαού είναι συνδεδεμένη με την εργασία – και αυτή ρυθμίζει το βιοτικό επίπεδό του.
Πόσο καλά μπορούν να ζουν 2.665.007 συνταξιούχοι, όταν οι έξι στους 10 από αυτούς παίρνουν σύνταξη κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή 665 ευρώ; Πώς επιβιώνουν 350.000 οικογένειες, στις οποίες δεν υπάρχει ούτε ένα εργαζόμενο μέλος; Πώς θα βρουν δουλειά 1.200.000 άνεργοι;
Μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίο μισθό 346 ευρώ. Ενα εκατομμύριο είναι απλήρωτοι από έναν έως πέντε μήνες. Το ποσοστό ανεργίας βρίσκεται πάνω από το 25%, από 9,5% που ήταν το 2009.

Αυτά τα στοιχεία αντικατοπτρίζουν πλήρως το έργο όσων κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο από το 2009 και μετά. Ανεργία, φτώχεια, οικονομικός μαρασμός. Οσο κι αν θέλουν να αποποιηθούν την ευθύνη τους, δεν μπορούν. Απέτυχαν και το ξέρουν. Συνειδητά ή όχι, οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό.
Εξι χρόνια πριν, η Ελλάδα ήταν μια άλλη χώρα. Με οικονομικά προβλήματα, ναι, αλλά με κοινωνική συνοχή, με πρόγραμμα, με πλάνο, με εθνική συνείδηση, με πολιτική φερεγγυότητα. Η κυβέρνηση έλεγε «ναι» και το εννοούσε, έλεγε «όχι» και το αποτύπωνε στις πολιτικές της. Σήμερα επικρατεί ένα χάος. Ενα πολιτικό «μηδέν». Πολιτικοί ανεβασμένοι στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού δεν έχουν ιδέα για το κακό που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν στην πατρίδα.

Η σύγκριση ανάμεσα στην Ελλάδα του 2009 και αυτήν του 2015 είναι αναπόφευκτη. Αναρωτιέμαι: Κανείς από τους σημερινούς πολιτικούς δεν το αντιλαμβάνεται; Είμαι σίγουρος ότι όλοι το καταλαβαίνουν. Κανείς, όμως, δεν μιλάει. Κι αυτή η σιωπή δείχνει ενοχή. Ακόμη και άνθρωποι που ο Κώστας Καραμανλής εμπιστεύτηκε και στους οποίους έδωσε κυβερνητικό ρόλο σήμερα κάνουν τον… πεθαμένο. Ξέχασαν και τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό -που, προφανώς, κατά λάθος υπηρέτησαν- και τις αρχές τους και το ήθος τους.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει κανέναν λόγο να ξεχάσει. Δεν τη νοιάζουν οι πολιτικές καριέρες κανενός. Ενδιαφέρεται μόνο να βγει από τον βούρκο όπου όλοι μαζί (αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι) τη ρίξατε. Ο λαός θέλει τη ζωή του πίσω. Τη δουλειά του πίσω. Θέλει πίσω όσα του πήρατε χωρίς ντροπή, χωρίς οίκτο. Θέλει έναν ηγέτη με εθνική συνείδηση.
Η ελληνική κοινωνία θέλει πίσω τον Κώστα Καραμανλή. Για να επιβάλει πολιτικές που θα υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και, δικαιώνοντας την εργασία, θα παράγουν ίσες ευκαιρίες οικονομικής ευημερίας για όλους. Αυτό που θα έπρεπε να είχατε ζητήσει εσείς, ως πολιτικοί, το ζητάει πλέον από μόνος του ο απλός κόσμος.

ΥΓ.: Σύσσωμος ο Τύπος, ο πολιτικός κόσμος, οι δημοσιολογούντες, αποφεύγουν να αναδείξουν τα εγκλήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου για τα οποία έχει αποφανθεί πλέον και η Δικαιοσύνη. Αποστασιοποιημένοι όλοι από το ένοχο παρελθόν, λες και όλα αυτά έγιναν σε άλλη χώρα. Μια σιωπηρή συγκάλυψη, ακατανόητη για τον απλό πολίτη. Εύλογα τα ερωτήματα: Ποιον φοβούνται; Ποιον καλύπτουν; Υπάρχουν κι άλλοι συνένοχοι, που δεν ξέρουμε;
Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως φωτίσει αυτήν τη σκοτεινή πλευρά της εξαετίας 2009-2015…

ΥΓ.1: Ολες οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το 2009 και μετά μας οδηγούν στο ιδιωτικό μονοπώλιο. Το άσχημο είναι ότι, εκτός από το ΚΚΕ, που πρεσβεύει το κρατικό μονοπώλιο, δεν υπάρχει άλλη πρόταση. Ολα τα κόμματα έχουν χάσει την πυξίδα τους. Μήπως χρειάζεται ριζική αλλαγή, πρώτα απ’ όλα στις σκέψεις μας, στις αποφάσεις μας, στις επιλογές μας; Μήπως αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν νοιάζονται για την καρέκλα τους και όχι για τον λαό;
Μήπως η υπομονή μας εκλαμβάνεται ως αποδοχή των πολιτικών τους;

Για πόσο ακόμα ραγιάδες…