«Έκαστος τόπος έχει την πληγή του. Η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάδα τους Έλληνας». Εμμανουήλ Ροΐδης.Την 15ην Μαρτίου 2015, επί κυβερνήσεως «πρώτης και δεύτερης φοράς αριστεράς και τρίτου μνημονίου», δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, ΑΦ383, τεύχος 2ον, σχέδιο νόμου περί «Μόνιμης παύσης Αλιευτικών Δραστηριοτήτων» που καθόριζε τις προϋποθέσεις και τις αποζημιώσεις για την καταστροφή του εναπομείναντος Ελληνικού αλιευτικού στόλου. Είχε προηγηθεί το 1993 η υιοθέτηση από τους τότε «πρόθυμους και χρήσιμους ηλιθίους» του πολιτικού συστήματος, η υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής οδηγίας περί «απόσυρσης παλαιοτέρων αλιευτικών σκαφών». ‘Έτσι, μέσα σε 12 έτη, 10.500 τρεχαντήρια, καΐκια, μεγάλες τράτες, Υδραίικα και Ψαριανά σκαριά έγιναν καυσόξυλα. Ακολούθησε η φορολογική επιδρομή των πράσινων και μπλε Πασόκων που εξίσωνε την κατοχή ξύλινων καϊκιών με την κατοχή πολυτελών θαλαμηγών, ενώ την ίδια στιγμή οι ιδιοφυείς πράσινοι και μπλε πολιτικοί εγκέφαλοι απεφάσιζαν ότι ένα αυτοκίνητο LADA μοντέλο της δεκαετίας του 70 θα είχε το ίδιο φορολογικό βάρος με μία FERRARI. Επιπροσθέτως, θα ήταν περιττό να αναφερθεί το πολιτιστικό έγκλημα της καταστροφής μιας καθαρά αμιγούς Ελληνικής παραδοσιακής τέχνης και επιστήμης, που κατασκεύαζε μαζικά δεκάδες χιλιάδες ξύλινα σκαριά και που τα αχνάρια της χάνονταν στο βάθος του χρόνου, καθώς και στον αφανισμό των αντιστοίχων τεχνικών επαγγελμάτων, όπως αυτό του καραβομαραγκού, επειδή όλοι αυτοί, οι του πολιτικού συστήματος της «γενιάς του πολυτεχνείου δηλαδή», δεν διακατέχονται από τέτοιου είδους εθνικές πολιτιστικές και υπαρξιακές ανησυχίες και ευαισθησίες, όταν δεν άπτονται ιδίων οικονομικών συμφερόντων.
Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε φροντίσει να δημιουργήσει εγκαίρως το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο ώστε οι Ισπανικές και οι Ιταλικές αλιευτικές εταιρίες να μπορούν να συνάπτουν κοινοπραξίες με άλλες χώρες όπως η Αργεντινή, η Χιλή, το Περού, η Σενεγάλη, ή η Βολιβία, η οποία δεν βρέχεται από θάλασσα, με αποτέλεσμα μόνο λίγες Ευρωπαϊκές χώρες να καρπώνονται τα κολοσσιαία οικονομικά οφέλη από την υπερπόντια αλιεία. Ταυτόχρονα, η καταστροφή του Ελληνικού αλιευτικού στόλου δεν θα εσυνοδεύετο από τις αντίστοιχες απαγορεύσεις για την Τουρκία και τις χώρες της Βορείου Αφρικής, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι σήμερα να εκμεταλλεύονται όλο το Αιγαίο και την Μεσόγειο θάλασσα και να θησαυρίζουν με τις εξαγωγές αλιευμάτων στην Ελλάδα.
Παρακάμπτοντας την νομοθεσία περί «φρέσκου γάλατος», η πρόσφατη νομοθετική εισήγηση της «πρώτης και δεύτερης φοράς αριστεράς και του τρίτου μνημονίου» για την φορολόγηση των μικρών Ελλήνων παραγωγών μπύρας, που κατέχουν ένα μερίδιο αγοράς μικρότερο του 1%, σηματοδοτεί αφενός την διακομματική αδιαφορία του εγχωρίου πολιτικού συστήματος για την επιβίωση του Ελληνικού λαού και αφετέρου την διάθεση των αρπαχτικών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που με όπλο το κατάλληλη πολιτικό και νομοθετικό πλαίσιο εργάζονται αποκλειστικά υπέρ των εθνικών τους συμφερόντων, επιδιώκοντας συνειδητά να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μία απέραντη έρημο ανεργίας και οικονομικής δυστοκίας.
Στα ίδια πλαίσια του αφανισμού της εναπομένουσας Ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας κινείται και η πρόσφατη εισήγηση της «πρώτης και δεύτερης φοράς αριστεράς και του τρίτου μνημονίου» περί «φορολόγησης της Ελληνικής παραγωγής οίνου», κινούμενοι και πάλι προς την κατεύθυνση της εξαφάνισης της Ελληνικής οινικής παραγωγής προς όφελος βεβαίως της αντίστοιχης Γαλλικής (Je sui Paris όπως δηλώνουν και οι καλοαμοιβόμενοι μεγαλοδημοσιογράφοι των ΜΜΕ), Ιταλικής, Ισπανικής ή Γερμανικής.
Πρόσφατη εκπομπή της Γερμανικής τηλεόρασης επεσήμανε το πρόβλημα της ταχείας αποβιομηχανοποίησης της χώρας με την παρουσίαση των προβλημάτων της φθίνουσας βιομηχανίας χάλυβος στον Βόλο, όπου και πάλι η «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά και τρίτου μνημονίου», πιστή στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης και των «εταίρων», όπως αποκαλεί το πολιτικό σύστημα τους οικονομικούς δολοφόνους της χώρας μας, κατόρθωσε να μειώσει τους εργαζόμενους στην βιομηχανία χάλυβος στον Βόλο από 3000 σε 300.
Η μόνη ελπίδα οικονομικής και βιολογικής επιβίωσης της χώρα μας και του πληθυσμού της, στην σημερινή του σύνθεση και μορφή, είναι η επερχόμενη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πραγματοποιηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να μπορέσουμε να τρώμε και πάλι ευτυχισμένοι το ψαράκι μας και να πίνουμε χαρούμενοι την μπυρίτσα και το κρασάκι μας.
