Η λέξη Ευρώπη σε όλη την υφήλιο συνειρμικά πέρα από γεωγραφικό ορισμό σήμαινε περισσότερα πράγματα. Σήμαινε ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, ένα πολιτισμό που θέλει τον άνθρωπο πολίτη, που έχει σημαία την ελευθερία και τη δημοκρατία αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στη σημερινή εποχή της τεχνολογικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης αυτή η Ευρώπη θα έπρεπε να ενσαρκώνει την ελπίδα της ανθρωπότητας κρατώντας υψωμένη τη σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Από την Ευρώπη, σαν συνέχεια της ιστορίας της, θα περίμεναν οι λαοί θεσμούς που θα της δώσουν δύναμη κι΄ αποτελεσματικότητα για να υψώσει ψηλότερα τη σημαία των ιδανικών, να δώσει ανθρώπινη εικόνα στην ανάπτυξη και να φέρει την ελπίδα ισορροπίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το ερώτημα είναι αν η σημερινή Ευρώπη υπό τη μορφή της Ε.Ε εκφράζει και υπηρετεί αυτές τις προσδοκίες, αυτά τα ιδανικά που είχαν οι οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης που πίστευαν βέβαια και στη δημοκρατία. Το αναφέρω αυτό για να επισημάνω ότι και η Γερμανία επί Χίτλερ μιλούσε για ενωμένη νέα Ευρώπη αλλά την φαντάζονταν σαν μια Γερμανική αυτοκρατορία..Υπενθυμίζω ότι οι Γερμανοί κατακτητές εξέδιδαν στην Θεσσαλονίκη την κατοχική εφημερίδα με τίτλο «Νέα Ευρώπη» στα άρθρα της οποίας γινόταν συνεχής αναφορά για την νέα Ευρώπη που θα δημιουργούσαν οι Γερμανοί υπό τον Χίτλερ με τη μορφή μιας αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία των Γερμανών κι΄ έτσι δικαιολογούσαν το ματοκύλισμα της Ευρώπης και τα απεχθή εγκλήματά τους.
Είναι λυπηρό αλλά πρέπει να λέμε αλήθειες: σήμερα έχουν αλλοιωθεί τα χαρακτηριστικά της Ε.Ε που δεν ανταποκρίνεται πλέον στα οράματα αυτών που αγωνίστηκαν πριν δεκαετίες για την δημιουργία της. Υπάρχουν οι θεσμοί που τυπικά εξασφαλίζουν συμμετοχή και ισοτιμία στα κράτη- μέλη αλλά στην πράξη υπάρχει Γερμανική μονοκρατορία . Υπήρξαν εποχές που η νεολαία στην Ευρώπη φλέγονταν από το όραμα των πρωτεργατών μιας νέας εποχής για την Ευρώπη που θα κατοχύρωνε αποτελεσματικά την ελευθερία και δημοκρατία και θα δημιουργούσε προϋποθέσεις ισόρροπης ανάπτυξης για όλες τις χώρες-μέλη. Δυστυχώς όμως η σημερινή πραγματικότητα καθημερινά δίνει την εντύπωση ότι κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους κι΄ αποφασίζουν σχεδόν ερήμην των λαών ενισχύοντας τις εξουσίες μιας απρόσωπης καλοπληρωμένης και ελεγχόμενης γραφειοκρατίας των Βρυξελών που ισοπεδώνει την εθνική κυριαρχία και μέσω της οικονομικής κρίσης οδηγεί σε μακροπρόθεσμη εξάρτηση τις χώρες του νότου.
Το ερώτημα είναι ποια η θέση και ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτή την Ευρώπη: Η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρεωκοπία και το μνημόνιο γιατί ανίκανοι η μέτριοι πολιτικοί στερούμενοι οράματος αρκούνταν να διανέμουν τις επιδοτήσεις της Ε.Ε συντηρώντας κλίμα υπερκαταναλωτισμού, και δεν ασχολήθηκαν ποτέ με σχεδιασμό για πραγματική ανάπτυξη της χώρας, με την Ε.Ε δυστυχώς να παρακολουθεί κάνοντας ότι δεν βλέπει για άλλους λόγους…Το αποτέλεσμα είναι να έχει υποθηκευτεί για δεκαετίες και το μέλλον αυτών που δεν γεννήθηκαν ακόμη στην Ελλάδα.
Αναμφίβολα το μέλλον της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη, αλλά θέλουμε μια Ευρώπη με ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, μια Ευρώπη που θα έχει ψηλά τη σημαία της Ελευθερίας, της δημοκρατίας αλλά και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτή η Ευρώπη ήταν η δική μας Ευρώπη γιατί στηρίζονταν σε προαιώνιες αρχές του Ελληνισμού και γι΄ αυτή την Ευρώπη πρέπει να αγωνιστούμε. Ο Ελληνισμός μπορεί και πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσει να αποτελέσει το προζύμι για μια νέα ζύμωση στην Ευρώπη ,για να ξαναθυμηθεί τουλάχιστον τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του πολιτισμού της.
Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.
