Η κατάρριψη του ρώσικου βομβαρδιστικού από την Τουρκιά (τουρκιά, ναι τουρκιά, όχι Τουρκία), επειδή τόλμησε να ακουμπήσει στιγμιαία τον εναέριο χώρο της, δείχνει διπλά το πόσο σουρωτήρι κατάντησαν τη χώρα μας. Το πόσο μας φτύνουν εδώ και χρόνια οι τούρκοι και πως εμείς κάνουμε ότι ψιχαλίζει, και τους αφήνουμε να κόβουνε βόλτες πάνω από τα νησιά και τα εδάφη μας για να τα δροσίζουν κατουρώντας τα. Και δεν ντραπήκαμε να δημοσιοποιήσουμε διεθνώς το πόσο τρόμπες είμαστε, με τους ανεκδιήγητους υπουργούς μας να επαίρονται ότι εμείς υφιστάμεθα ετησίως 1.500 παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας από την τούρκικη «κουβετλερί» και ουδόλως αντιδρούμε. Απλά αρκούμεθα στο να στέλνουμε άοπλα τα αεροπλάνα μας να καίνε αφειδώς καύσιμα με την αυστηρή εντολή στους πιλότους μας, που αρεσκόμεθα να πιστεύουμε ότι είναι οι καλύτεροι του κόσμου, να μην τολμήσουν να κάνουν καμιά τρέλα, γιατί αέρας είναι ο εναέριος χώρος μας, παρόμοιος με την απέραντη θάλασσα που σύμφωνα με την οξύτατη αντίληψη του (τ)συ(π)ριζαίου πρωθυπουργού μας δεν έχει σύνορα για να τα φυλάμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κοιτάμε τους τούρκους να εισβάλλουν από θαλάσσης και αέρος και εμείς να φωνάζουμε «θάλαττα, θάλαττα» (τα κάναμε). Και να περιμένουμε από τους «ξένους» να μας πούνε μπράβο, ανακηρύσσοντάς μας ως τον πρώτο αεροκαρπαζοεισπράκτορα της Ευρώπης!
Αλλά τι περιμένετε από έναν λαό που, αντί να βρίσκεται ήδη στα κάγκελα, δέχεται παθητικά να βλέπει τη χώρα του να μουσουλμανοποιείται ραγδαία με τριτοκοσμικούς αφροαασιανούς και να κοκορεύεται παράλληλα γιατί οι παμφάγες οικονομικά ένοπλες δυνάμεις του εντέλλονται από την ανεγκέφαλη πολιτική ηγεσία του, αντί να προασπίζουν τα σύνορα της πατρίδας μας, να αυτο-ευνουχίζονται μεταλλασσόμενες σε υπηρέτριες, διασώστρες, και αποκλειστικές νοσοκόμες στα μιλεούνια και στις καραβιές των λαθραίων, νέων και εύρωστων ανδρών στην πλειονότητά τους (80%), που λιποτακτούν από τις χώρες τους κι έρχονται απρόσκλητοι στη δική μας. Λιποτακτούν, αντί να μένουν στις χειμαζόμενες πατρίδες τους, να πολεμήσουν ως όφειλαν για το μέλλον τους. Και αντί γι’ αυτό πλημμυρίζουν τη δική μας ταλαίπωρη χώρα δίκην αποικιών παρασίτων που θέλουν να εξαπλωθούν για να αρμέξουν την παχιά αγελάδα Ευρώπη. Η οποία όμως ετοιμάζεται να τους εξοντώσει με πενικιλίνες, στρεπτομυκίνες και αντιβιοτικά νεοτέρας γενιάς. Στο κάτω-κάτω της γραφής, άμα τόσο τρομάζουν με τον ήχο του όπλου, θα έπρεπε να καταφεύγουν στις πάμπλουτες ομόδοξες και πετρελαιοφόρες οάσεις της «ευδαίμονος Αραβίας», στους εμίρηδες και τα εμιράτα, και στις ιερές τους πόλεις τις γνωστές για την ισλαμική τους ευλάβεια, την Μέκκα και την Μεδίνα, όπου θα είχαν την άνεση να εκτρέφονται δωρεάν από την ευμάρεια των σεΐχηδων-ταγών τους και να προσεύχονται απρόσκοπτα στο φυσικό θρησκευτικό τους περιβάλλον. Γιατί λοιπόν επιλέγουν εμάς τους αλλόθρησκους και τους άπιστους ευρωπαίους;
Στα καθ’ ημάς, υπάρχει άραγε ερμηνεία γι’ αυτήν τη μαζική παράκρουση, την πνευματική παραφροσύνη, την εγκεφαλική μικρόνοια και την συμπαρομαρτούσα φυσική και ηθική τύφλωση του λαού μας να ανέχεται μια δράκα από ψευτρόνια, που αναρριχήθηκε στην εξουσία πουλώντας ελπίδα, να ευτελίζουν την πατρίδα του υποβαθμίζοντάς την σε μια χώρα-σουρωτήρι; Φοβούμαι ότι υπάρχει και είναι παραφυσικής και παραψυχολογικής προελεύσεως. Για να επαληθευθεί η προφητεία, που είχα διαβάσει κάποτε, δεν θυμάμαι αν ήτανε σε κωμικογράφημα ή σε αριστερό παραληρηματικό σκουπιδόγραμμα, πως «αρκούν ένα σκατόπαιδο και μια σκατόγρια για να μεταποιήσουν μια υπερήφανη χώρα σε μια διάτρητη σκοραμίδα», τουτέστιν σε ουροδοχείον νυκτός ή λαϊκότερα σε ένα τρύπιο καθίκι…
Χρίστος Γούδης
