Ποινικές ευθύνες για το ξεπούλημα των τραπεζών ή για το PSI;
Η πρόσφατη «επιτυχής» ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών δεν ήταν ασφαλώς μία διαδικασία για την οποία μπορεί να καυχάται η κυβέρνηση, πολύ δε περισσότερο ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Εγινε βιαστικά και πρόχειρα, μπροστά στον κίνδυνο επιδρομής στις καταθέσεις με τη μορφή ενός αναγκαστικού bail-in, που πιθανότατα θα είχε εφαρμοστεί αν η κεφαλαιουχική «ένεση» είχε καθυστερήσει μερικές εβδομάδες ακόμη.
Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Ξένοι θεσμικοί παίκτες και διάφορα funds της αγοράς απέκτησαν έλεγχο των τραπεζών αγοράζοντας τις μετοχές τους, στην κυριολεξία αντί πινακίου φακής. Και μπορεί μεν να ευσταθεί ο ισχυρισμός του υπουργού Οικονομικών ότι τελικά χρειάστηκε πολύ μικρότερο ποσό δημόσιου χρήματος από 25 δισ. που είχαν αρχικά προβλεφθεί (και για τα οποία κραύγαζε η αντιπολίτευση), αλλά δεν αντικατοπτρίζει όλη την αλήθεια. Γιατί στην πράξη τα 40 δισ. που είχε διαδοχικά «επενδύσει» τα τελευταία χρόνια στις συστημικές τράπεζες το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας εξαϋλώθηκαν. Λεφτά του Ελληνα φορολογουμένου ήταν και αυτά…
Θα μπορούσε όμως η κυβέρνηση να έχει αποφύγει αυτή την άκρως αρνητική εξέλιξη «ξεπουλήματος» των ελληνικών τραπεζών, υπό τις συνθήκες ασφυκτικής πίεσης των δανειστών που επέσειαν την απειλή λεηλασίας των καταθέσεων; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική, γι’ αυτό και προκαλεί εντύπωση η πρωτοβουλία του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει τη σύσταση εξεταστικής για τη συγκεκριμένη υπόθεση, χωρίς να έχει ευαισθητοποιηθεί ανάλογα στο παρελθόν. Πολιτικές ευθύνες για το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθε η κυβέρνηση Τσίπρα ασφαλώς και υπάρχουν. Οχι μόνο όμως δικές της· και των προηγούμενων.
Αντίθετα ποινικές ευθύνες και μάλιστα στην κατεύθυνση της απιστίας εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου φαίνεται να προκύπτουν στην πολύκροτη υπόθεση του PSI, του «κουρέματος» δηλαδή του ελληνικού χρέους, που έστειλε στην εντατική όχι μόνο τις τράπεζες αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία. Γιατί -κακά τα ψέματα- από εκεί ξεκίνησε το μεγάλο κακό.
Κανείς δεν υποχρέωσε τον κ. Παπαδήμο και τους πολιτικούς αρχηγούς που τον στήριζαν να συναινέσει σε μια τόσο κακή για τα ελληνικά συμφέροντα συμφωνία, η οποία τελικά ούτε το χρέος κατάφερε να τιθασεύσει. Κανείς επίσης δεν τον υποχρέωσε να εξαιρέσει προκλητικά και ύποπτα από τη διαδικασία την ΕΚΤ. Οι αποφάσεις του έδωσαν τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία και υπό αυτή την έννοια έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Καμμένος που ζητά επιμόνως τη διερεύνηση της σκοτεινής αυτής υπόθεσης.
Γιώργος Χαρβαλιάς
