Τώρα που μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την εκλογή αρχηγού της Ν.Δ. και οι υποψήφιοι ξεδιπλώνουν τις στρατηγικές τους, θεωρώ ότι -χωρίς να προσωποποιούμε- είναι η στιγμή να αξιολογούμε. Αν, άλλωστε, έλειψε κάτι σε αυτή την πολύμηνη εκστρατεία για το μέλλον της κεντροδεξιάς παράταξης, αυτό ήταν ο διάλογος σε βάθος επί αρχών και αξιών, όχι ονομάτων και φιλοδοξιών.
Παρατηρώ τα τελευταία εικοσιτετράωρα τρεις διαφορετικές στρατηγικές. Ενας υποψήφιος απευθύνεται στους νεοδημοκράτες με αιχμή της καμπάνιας του τις φράσεις «η Ν.Δ. δεν έχει ιδιοκτήτη-βασικό μέτοχο» και «η Ν.Δ. είναι παρηκμασμένο – γερασμένο κόμμα».
Αλλος υποψήφιος, που λανσάρισε από την αρχή το προφίλ του αντισυστημικού πολιτικού, τρέχει τώρα να αποδείξει ότι έχει καλές σχέσεις με τον… καραμανλισμό. Τρίτος υποψήφιος, αντί να κοιτά προς την εκλογή της 20ής Δεκεμβρίου, συνεχίζει να κοιτάζει πίσω και να ασχολείται εμμονικά με το πρόσφατο φιάσκο. Εχω επισημάνσεις και για τους τρεις. Θεωρώ μείζον λάθος καταρχάς να προσεγγίζει κανείς τη Ν.Δ. με όρους ανωνύμου εταιρίας του τύπου «ιδιοκτησία».
Ειδικά όταν μας στέλνει καθημερινά φωτογραφίες με το πορτρέτο εκείνου που θεωρεί «ιδιοκτήτη» της παράταξης στην πλάτη του. Ακόμη μεγαλύτερο λάθος είναι η χρησιμοποίηση του όρου «βασικός μέτοχος». Ο λόγος απλός: Θυμίζει στους νεοδημοκράτες ποιοι είναι οι εχθροί της παράταξης και ποιοι έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Τέλος, ο όρος «ιδιοκτησία» είναι λανθασμένος για ακόμη έναν λόγο: Το πρόβλημα της Κεντροδεξιάς δεν είναι η ιδιοκτησία της, αλλά η φυσιογνωμία της. Η αλλοίωση των βασικών χαρακτηριστικών της.
Οταν, για παράδειγμα, διαβάζεις συνεντεύξεις κορυφαίων στελεχών της σε κυριακάτικα έντυπα της διαπλοκής, που χτύπησαν ανελέητα αυτόν τον χώρο, το ζήτημα δεν είναι η ιδιοκτησία αλλά με ποιους είσαι: Από εδώ ή από εκεί. Και «ιδιοκτήτης» να μην υπήρχε, για τον λαό της παράταξης είναι θέμα.
Το ίδιο ζήτημα προκύπτει για την επιφανειακή τοποθέτηση «Η Ν.Δ. είναι γερασμένο κόμμα». Αν και αυτή η άποψη έχει βάση αληθείας -τα μικρά ποσοστά του κόμματος στους νέους-, κατά βάθος είναι ελάχιστα πρωτότυπη. Από το 1999 κάποιοι θεωρούν τη Ν.Δ. «φθαρμένο προϊόν» και παλεύουν να την κατεδαφίσουν. Το «φθαρμένο προϊόν» όμως κυβέρνησε την Ελλάδα οκτώ χρόνια στο σύνολο, μεταξύ 2004-2015. Οσο κι αν προσπάθησαν κάποιοι, δεν κατάφεραν να το «τελειώσουν».
Το «γερασμένο κόμμα» έμεινε όρθιο μέσα στην πενταετία του Μνημονίου, έλαβε 28% στις τελευταίες κάλπες, έχει ρίζες στον λαό και είναι απορίας άξια η πρεμούρα της απαξίωσής του στον δημόσιο λόγο από στελέχη της παράταξης.
Οι αναφορές αυτές είναι και προσβλητικές για τον κόσμο της παράταξης. Στους παντός καιρού νεοδημοκράτες απευθύνονται όλοι οι υποψήφιοι σε κάθε αναμέτρηση για να χτίσουν τις πρωτιές τους, σε αυτούς που έμειναν στο κόμμα τα πέτρινα χρόνια. Τώρα δεν μας αρέσουν και τους λέμε γέρους και παρακμή; Ωραία! Ακόμη πιο αντιφατική είναι η στάση υποψήφιων αρχηγών που έφτιαξαν σποτ εναντίον των «βαρόνων» και τώρα διοχετεύουν στον Τύπο ειδήσεις ότι συναντώνται και προσκυνούν αυτούς που οι ίδιοι θεωρούν βαρόνους και στους οποίους (κατά δήλωσή τους) «δεν υπακούν».
Μιλάμε για τον ορισμό της επανάστασης! Τέλος, έχουμε και εκείνους που ομνύουν στην ενότητα αλλά αρνούνται να προσπεράσουν το φιάσκο του Νοεμβρίου και να πάνε παρακάτω. Πολιτική με εμμονές δεν γίνεται όμως, εκτός κι αν υπάρχει κάτι προς αποκάλυψη. Οπως και να έχει το πράγμα, πέρα από αφορισμούς, επιφάνεια, ελιτίστικη αντιμετώπιση των νεοδημοκρατών και τσιτάτα περί «οικογενειών» τα οποία ακούμε μια ζωή, είναι καιρός να ακούσουν τα αυτιά μας και κάτι φρέσκο. Αν υπάρχει.
