Παρακολουθώ πραγματικά με εντύπωση αλλά και με απορία τα «όχι» της Ν.Δ., τόσο στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών όσο και στη Βουλή, σε καθετί που φέρνει η κυβέρνηση. Και η απορία μου είναι διπλή. Πρώτον, η Ν.Δ. ανακάλυψε ξανά την έννοια του «όχι» ως πολιτική διαχείρισης των εξελίξεων. Αλλά, δυστυχώς, για άλλη μια φορά τα «όχι» τα λέει προς λάθος κατεύθυνση και, το κυριότερο, προς λάθος… αντίπαλο.
Τα «όχι» της η Ν.Δ. έπρεπε εδώ και καιρό να τα λέει στους Ευρωπαίους εταίρους της (το Λαϊκό Κόμμα) και στους δανειστές και όχι στην κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου που εφαρμόζει στην πράξη και σε βελτιωμένη έκδοση όσα η Ν.Δ. έκανε πράξη όλα τα χρόνια του Μνημονίου που τα διαχειριζόταν η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.
Δεύτερον, το «όχι» έπρεπε να το λέει στον μέχρι χθες εταίρο της (το ΠΑΣΟΚ), που βγήκε κι από πάνω τον τελευταίο καιρό για να ειρωνευτεί το κόμμα που το διέσωσε από την πολιτική εξαφάνιση. Αλλά ούτε στους μεν (δανειστές) έλεγε όχι η Ν.Δ. ούτε στους δε (ΠΑΣΟΚ – Βενιζέλος) τα έλεγε. Και τώρα βγήκε στα επαναστατικά κάγκελα του «όχι», που αναδεικνύουν το μεγαλείο μια ανύπαρκτης στρατηγικής αλλά και τον πανικό μιας αναγκαίας πολιτικής επιβίωσης.
Δεν γνωρίζω πραγματικά τι θα πράξει η Ν.Δ. από εδώ και πέρα ή ό,τι δημιουργηθεί έπειτα από αυτήν. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να νίπτει τας… χείρας της λες και είναι θεατής σε όσα εξελίσσονται μπροστά της.
Εάν η Ν.Δ. έχει αποφασίσει να μετατραπεί σε αντιμνημονιακό κόμμα, οφείλει με θάρρος να το πει στον ελληνικό λαό. Οπως βέβαια και να καταθέσει την πρότασή της, όπως οφείλει ένα σοβαρό κόμμα με αρχές και αξίες.
Να πει σε τι διαφωνεί και πώς θα τα χειριζόταν εκείνη. Αλλιώς να καθίσει να βρει τους δρόμους της σύγκλισης με την κυβέρνηση στα μεγάλα και τα εθνικά θέματα. Και το Ασφαλιστικό είναι ένα από αυτά. Τουλάχιστον αυτό έλεγε η Ν.Δ., όταν κατήγγελλε τον χθεσινό ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ως ανεύθυνους.
Δεν μπορεί, την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η παράταξη του μέτρου και της κοινής λογικής, να δείχνει ότι πάσχει από αυτοκτονικό ιδεατισμό και να ακολουθεί τη λογική του παραλόγου που μέχρι χθες σηματοδοτούσε την αντίπερα όχθη.
Δεν μπορεί να δηλώνεις κόμμα ευθύνης και να ακολουθείς ανεύθυνες τακτικές γιατί χάνεις όποια ψήγματα αξιοπιστίας είχες. Τώρα, αν στην Κεντροδεξιά δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους και νομίζουν ότι είναι στο κέντρο του σύμπαντος, όταν ο κόσμος αλλάζει, καλό θα ήταν να μη φωνάζουμε και τους ξυπνήσουμε…
