Το ότι ο Παναγιώτης ο Λιάκος είναι αντιδραστικό στοιχείο το ήξερα. Το ότι όμως ήταν και φοβιτσιάρης, ούτε που το φανταζόμουν. Διάβασα πριν λίγες μέρες στην στήλη του στην «δημοκρατία», ότι ήταν παρών σε ένα περιστατικό που διαδραματίστηκε, λίγο μετά τα μεσάνυχτα μέσα στον ηλεκτρικό, που μόλις είχε αναχωρήσει από τον Σταθμό «Βικτώρια». Ξαφνικά ένας νεαρός μουσουλμάνος, ευρισκόμενος εκτός εαυτού και κραυγάζοντας «Αλλάχου άκμπαρ» (Ο Θεός είναι μεγάλος), έσπασε δύο τζάμια της πόρτας του βαγονιού και μόνο επειδή τον συγκράτησε ο φίλος του δεν επετέθη σε ανύποπτους επιβάτες και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ανησύχησε ο Παναγιώτης. Τον ενόχλησε ο Άραψ; Το ότι έσπασε δύο τζάμια ποσώς θα έπρεπε να ενοχλεί τον φίλτατο Παναγιώτη. Μήπως από την τσέπη του θα τα πληρώσει; Άσε τους ΗΣΑΠ να βουρλίζονται. Το ότι θα μπορούσε να τον μαχαιρώσει, ουδόλως έπρεπε να το σκεφθεί, διότι από πουθενά προκύπτει το τοιούτον τι. Επειδή δηλαδή πριν λίγες μέρες στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου κάποιος αντίστοιχος νευρικός μουσουλμάνος μαχαίρωσε 2-3 συνανθρώπους μας, θα έπρεπε να τρομάξει και αυτός και οι λοιποί φοβιτσιάρηδες επιβάτες; Άλλωστε, άλλο υπόγειος του Λονδίνου και άλλο ηλεκτρικός στην Αθήνα.
Γιατί ο αγαπητός Παναγιώτης κάνει σκέψεις κουτές;. Λέει στο κείμενό του: «…ο λυσσασμένος νέος δεν φορούσε γιλέκο με εκρηκτικά καλούδια επάνω του». Γιατί ντε και καλά το μυαλό μας πηγαίνει πάντα στο κακό; Αποκλείεται ο «λυσσασμένος νέος» να διαμαρτυρόταν κατά της κυρίας Τασίας, διότι δεν του πέτυχε το μαύρισμα το καλοκαίρι στην Ομόνοια; Ένα άλλο για το οποίο θα μαλώσω τον Παναγιώτη, είναι ότι όπως αναφέρει: «…ο ένας εκ των δύο μιλούσε στο κινητό ιδιαιτέρως χαμηλόφωνα». Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ενόχλησε. Αντί να χαιρόμαστε που επί τέλους βρέθηκε ένας νέος που μιλάει χαμηλόφωνα στο κερατόφωνό του και δεν ενοχλεί τους γύρο του με τα «είμαι στο μετρό τώρα. Σε 5 φτάνω» ή «τα λέμε, μπάϊ», μας πειράζει τώρα και η διακριτικότητα;
Κυρίες και κύριοι (και αφράτες δεσποινίδες συμπλήρωνε ο Καραγκιόζης), το πράγμα έχει φτάσει στο μη παρέκει. Αυτή η αδικαιολόγητη ξενοφοβία πρέπει τώρα αμέσως να εκλείψει. Εγώ δηλαδή γιατί δεν φοβάμαι τον Κρισάντους της ΑΕΚ; (Για άλλα πράγματα με εξοργίζει αυτός…). Βγήκε κάποιος αρμόδιος στην Ειδομένη και δήλωσε: «Βέβαια σημειώθηκαν και κάποιες μικροκλοπές, άνευ όμως σημασίας», χωρίς όμως να μπει στον κόπο να διευκρινίσει τι εννοεί με τον όρο «μικροκλοπή». Διότι πράγματι το 2004 ήταν μικροκλοπή να μου κλέψουν ½ κιλό ψωμί, ενώ σήμερα μένει νηστική η οικογένειά μου. Προφανώς όμως ο κ. αρμόδιος ζούσε λίγο μακρύτερα και δεν υπέστη κάποια «μικροκλοπή».
Εν κατακλέιδι, θα συνιστούσα στον κ Λιάκο και στους απανταχού αντιδραστικούς ξενόφοβους τα εξής:
α. Όταν βλέπουν κάποιον μελαμψό λυσσασμένο νέο να μη φοβούνται. Δεν είναι αυτό που νομίζουν. Αν σκάσει κάποια μπόμπα, τότε ναι, είναι αυτό που νομίζουν και καλά να πάθουν.
β. Όταν βρεθείτε σε κάποιο κατάστημα, ένα μπαράκι π.χ., και κάποιος λυσσασμένος μουσουλμάνος αρχίσει ξαφνικά να σπάζει ό,τι βρει μπροστά του, μη τον εμποδίσετε. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να τον βοηθήσετε να ολοκληρώσει το έργο του και μετά να κάνετε μήνυση στον καταστηματάρχη, διότι είχε εύθραυστα έπιπλα στο μαγαζί του θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των πελατών. Όμορφα πράματα. Νοικοκυρεμένα.
γ. Όταν αντιληφθείτε κάποιον μη λυσσασμένο μουσουλμάνο να έρχεται προς το μέρος σας με άγριες διαθέσεις, μη φοβηθείτε. Αντιδράστε ψύχραιμα και πολιτισμένα. Πάρτε τηλέφωνο τον κ. Μπουζάλα (δεν ξέρετε ποιός είναι; Μηδέν και με τον κηδεμόνα σας και καλά να πάθετε) και διαμαρτυρηθείτε κοσμίως. Μετά το ξύλο που θα φάτε (γιατί θα το φάτε το ξύλο) και αφού θα έχετε αλαφρώσει από μερικά περιττά πράγματα (ρολόγια, κινητά και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις), ετοιμαστείτε να αντιμετωπίσετε και την επίθεση των αλληλέγγυων, οι οποίοι από την Εκάλη και την Κηφισιά θα σας πυροβολούν διότι είστε φασίστας (ποτέ κομμουνιστής), που δεν αντέχετε ούτε 5 καντάρια ξύλο και ξεσηκώνετε τον κόσμο για να δημιουργήσετε εντυπώσεις.
Αν με όλα τα παραπάνω δεν βρείτε τη λύση, τότε τι να σας πω κι’ εγώ. Γράψτε ένα άρθρο σαν αυτό του Παναγιώτη του Λιάκου μπας και ξυπνήσει κανείς.
Χρήστος Μπολώσης
