Ο πολιτικός κόσμος να ενωθεί γύρω από έναν σκοπό που ως ζητούμενο θα έχει την επιβίωση της χώρας
Ο τρόπος που εξελίσσεται η προσφυγική κρίση για τη χώρα μας αρχίζει και λαμβάνει αρνητικό πρόσημο. Κι αυτό γιατί, ενώ η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι λειτουργεί ως δύναμη ευθύνης στην περιοχή, ενώ και η ίδια η ελληνική κοινωνία έχει ανοίξει στην πλειονότητά της την αγκαλιά της και καλώς καλωσορίζει τους πρόσφυγες, το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών -και πολύ φοβάμαι σύντομα και των προσφύγων- θα εγκλωβιστεί στον ελληνικό χώρο και στα μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργώντας ένα ανοιχτό διαρκές θέμα για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Μπορούμε να αισθανόμαστε απαισιόδοξοι από την επανάληψη της δήλωσης του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε. Πιερ Μοσκοβισί γύρω από το ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να αναμένει ανταλλάγματα από τη θετική στάση της στο Προσφυγικό. Κι’ όλα αυτά, όταν η Τουρκία θα λάβει 3 δισ. ευρώ για να δημιουργήσει hot spots στο εσωτερικό της, ενώ το μόνο που ζητάει η Ελλάδα είναι να προσμετρηθεί υπέρ της η θετική στάση της στο Προσφυγικό ως προς τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις που έχει απέναντι στους δανειστές της.
Εδώ δημιουργούνται δύο μεθοδολογικές σχολές εφαρμογής διπλωματίας. Η μία, η εξ ορισμού παθητική και επομένως καταδικασμένη, είναι να εφαρμόσει το blame game και να στοχοποιήσει τον Γάλλο πολιτικό για να κερδίσει το θυμικό του ελληνικού εκλογικού σώματος και τις εντυπώσεις σε εσωτερικό επίπεδο. Η δεύτερη προσέγγιση, όμως, απαιτεί υπερβάσεις και μια εθνική ενότητα που ουδέποτε από το 1974 δεν έχει επιτευχθεί σε αυτόν εδώ τον τόπο. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, εκτός ασφαλώς των υμνητών της ιδεολογίας του μίσους, οφείλει να ενωθεί γύρω από το ζήτημα του Προσφυγικού και να διαμορφώσει μια κοινή στρατηγική υπέρ των εθνικών συμφερόντων αλλά και υπέρ των χιλιάδων ψυχών που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, αποζητώντας -και ποιος μπορεί να τους το αρνηθεί, άλλωστε;- μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή.
Σε μια χρονική στιγμή που οι προκλήσεις έχουν πλέον περικυκλώσει τη χώρα μας, είναι σημαντικό ο πολιτικός κόσμος να κατανοήσει αυτό που έχει εδώ και πολύ καιρό κατανοήσει η ελληνική κοινωνία και αναμένει από τους εκπροσώπους της στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Να ενωθούν γύρω από έναν κοινό σκοπό που ως βασικό ζητούμενο έχει την επιβίωση της χώρας. Σε μια εποχή που η Ελλάδα αντιμετωπίζει έλλειψη βασικών φαρμάκων, παιδικών εμβολίων κ.λπ. αποτελεί μέγιστο ζήτημα αναζήτησης πολιτικού ορθολογισμού η αδυναμία και η έλλειψη διάθεσης συνεργασίας του ελληνικού πολιτικού δυναμικού για την εξεύρεση ενός κοινού οχήματος εξόδου από την κρίση.
Σπύρος Λίτσας
