Δεν ξέρω πώς του ήρθε του Κυριάκου ότι ο αρχηγός που θα αναδείξουν οι εσωκομματικές κάλπες στη Ν.Δ. σύντομα θα είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας, αλλά εγώ τις… χαρτορίχτρες τις αποφεύγω. Στην πολιτική δεν υπάρχουν μαντεψιές και «άχαστα». Ούτε αξιώματα που να λένε ότι ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κάποια στιγμή, βρε αδερφέ, θα περάσει και από το Μέγαρο Μαξίμου.
Το ‘χουμε δει το έργο στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και μάλιστα στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες, όταν ακόμα η παράταξη εκφραζόταν συμπαγώς και μαζικά, με ποσοστά που προσέγγιζαν ή και ξεπερνούσαν το 40%.
Σήμερα αυτά αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Η Νέα Δημοκρατία των ημερών μας είναι ένα χρεοκοπημένο (μεταφορικά και… κατά κυριολεξία) κόμμα, που έχει χάσει σχεδόν τη μισή εκλογική δύναμή του και κινδυνεύει να υποβιβαστεί στη δεύτερη εθνική.
Είναι λοιπόν απορίας άξιον ποιος θα μπορούσε να την ανασυγκροτήσει, να εμψυχώσει τον κόσμο της και να τη βάλει σε τροχιά εξουσίας. Και πάντως, όχι αυτός που ονειρεύεται ο Κυριάκος…
Το κόμμα της ελληνικής Κεντροδεξιάς, βαριά τραυματισμένο από τη διπλή εκλογική ήττα του, υπέστη το τελευταίο διάστημα, εκτός από διασυρμό με το περιβόητο εκλογικό φιάσκο, και μια ιδιότυπη τριχοτόμηση. Οι υποψήφιοι αρχηγοί μπορεί να είναι τέσσερις, αλλά οι βασικοί πυλώνες γύρω από τους οποίους στοιχίζεται η στενή κομματική βάση είναι τρεις: Ο Κώστας Καραμανλής, την επιστροφή του οποίου νοσταλγούν πολλοί «γαλάζιοι» οπαδοί, η φαμίλια των Μητσοτάκηδων, που θέλει οπωσδήποτε εκπρόσωπό της στην κεντρική πολιτική σκηνή, και ο «τέως» Αντώνης Σαμαράς, που μάλλον δεν έχει χωνέψει την ιδέα της αναγκαστικής παραίτησής του και ξεκίνησε το… κατενάτσιο.
Το πρόβλημα είναι ότι, εκτός από τα τρία κεντρικά στρατόπεδα κομματικής επιρροής, υπάρχουν και διάφοροι τυχάρπαστοι που προσπαθούν να «ερμηνεύσουν» τη βούληση του ενός και του άλλου, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν περισσότερο την ατμόσφαιρα και να δημιουργούν εικόνα υπόγειου ξεκατινιάσματος.
Φανταστείτε, λοιπόν, ένα ιστορικό κόμμα, που έχει χάσει την κοινωνική του αναφορά, να ταλανίζεται και από μικρο-ίντριγκες εξουσίας, με στόχο μια καρέκλα που μπορεί να αποδειχθεί ετοιμόρροπη.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει καν αρχίσει η εσωκομματική διαδικασία, που από μόνη της, μετά το ανεπανάληπτο στα παγκόσμια χρονικά προηγούμενο της ακύρωσης των εκλογών, μπορεί να αποδειχθεί αιτία «ξαφνικού θανάτου». Αλλά και όλα να πάνε καλά από πλευράς διαδικασίας, είναι βέβαιο πως στην περίπτωση που δεν υπάρξει διακριτός νικητής στον πρώτο γύρο η νευρικότητα και η εσωστρέφεια θα ενταθούν.
Προσωπικές πικρίες, ακόμη και αμφισβητήσεις ή καταγγελίες ενός «ασαφούς» αποτελέσματος είναι βέβαιο ότι θα πέσουν στο τραπέζι, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να κάνει αμέριμνη χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν και η Νέα Δημοκρατία να τρώγεται με τις σάρκες της…
Επομένως, ο νέος αρχηγός, όποτε και αν προκύψει, θα έχει στα χέρια του μια καρικατούρα της πάλαι ποτέ κραταιάς παράταξης, που θα χρειαστεί υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σταθεί ξανά στα πόδια της. Η περιβόητη νύφη για την οποία ερίζουν βαρόνοι, τζάκια και υποψήφιοι μνηστήρες κινδυνεύει να μείνει στα αζήτητα του εκλογικού σώματος…
Μοναδική ελπίδα για να αποφευχθεί το μοιραίο είναι η μαζική προσέλευση στις «γαλάζιες» κάλπες. Να αγκαλιάσει τη διαδικασία, εκτός από τον κομματικό στρατό, ο απλός, ο ανώνυμος κόσμος και να αναδείξει αρχηγό με μαζική πλειοψηφία από τον πρώτο γύρο για να σταματήσουν οι γκρίνιες και οι υπονομεύσεις. Χωρίς μαζική συμμετοχή η Ν.Δ. θα βγάλει αρχηγό του «κομματικού σωλήνα» και της παρακάμαρας με τη βοήθεια πρόθυμων «αλεξιπτωτιστών». Αυτό θα οδηγήσει το κόμμα σε μαθηματική συρρίκνωση, πιθανόν δε και διάσπαση.
Δεν αξίζει η ιστορική παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που σημάδεψε τη μεταπολιτευτική ιστορία, να έχει αυτή την τύχη. Αλλά ας το χωνέψουμε καλά για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Ο επόμενος αρχηγός δεν θα είναι αυτομάτως και εν αναμονή πρωθυπουργός. Πρέπει να κοπιάσει, να ματώσει και να αποδείξει ότι το αξίζει. Πρωτίστως στον κόσμο της παράταξης που θα τον τιμήσει με την ψήφο του.
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120