Ο ύπουλος ρόλος του φιλόδοξου Π. Τόμσεν
Η πληροφορία ότι ο Πολ Τόμσεν ακολουθεί κατά πόδας τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο στην ευρωπαική περιοδεία του σε Βρυξέλλες, Ελσίνκι, Παρίσι, Βερολίνο και μπαίνει στα υπουργεία από την πίσω πόρτα για να υπονομεύσει τις επαφές του είναι συγκλονιστική. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κληθεί να φωτίσει τα κίνητρα που ωθούν αυτόν τον φιλόδοξο, υπερεθνικό Δανό να βάζει διαχρονικά τρικλοποδιές στις ελληνικές κυβερνήσεις κάθε φορά που φθάνουν στην πηγή και ετοιμάζονται να θέσουν ένα ζήτημα, όπως η ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης την προηγούμενη φορά ή της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου Μνημονίου τώρα.
Οταν αποφασίσει να μιλήσει κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς -είμαι βέβαιος ότι δεν θα το κάνει τώρα-, θα μάθουμε επακριβώς πώς ο Δανός αποσταθεροποίησε την κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο του 2014, δείχνοντας στους διαπραγματευτές μια δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που εμφάνιζε τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με πέντε μονάδες. Το επιχείρημα που έπεισε τον Σόιμπλε ήταν ότι έπρεπε να επιταχυνθούν οι εξελίξεις στην Ελλάδα προκειμένου να ανακοπούν η αριστερή επέλαση στον Νότο και η αμφισβήτηση του γερμανικού υποδείγματος λιτότητας. Το επιχείρημα των τροϊκανών τότε ήταν «μην κλείσουμε την αξιολόγηση και αφήσουμε γεμάτο το ταμείο στον Τσίπρα γιατί θα μας χορεύει». Το λάθος που έκανε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση είναι ότι υποτίμησε τους κινδύνους και φλέρταρε με τον Τόμσεν.
Ποιος ξεχνά τις δημόσιες εκκλήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην τρόικα να μη διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση Σαμαρά γιατί «όταν γίνουμε εμείς κυβέρνηση, θα τα επανεξετάσουμε από μηδενική βάση»; Στην πολιτική, ως γνωστόν, ό,τι κατουράς στη θάλασσα το βρίσκεις στο αλάτι. Τη στιγμή που ο μετριοπαθής Τσακαλώτος παρουσιάζει το δύσκολο Ασφαλιστικό στους εταίρους και ο Τσίπρας ετοιμάζεται να θέσει ζήτημα χρέους στη Λαγκάρντ, ο Τόμσεν τον κλαδεύει σε όλη την Ευρώπη. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να καταλάβω πλήρως τον τρόπο που σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, αλλά με δεδομένο ότι τα αφεντικά τους θέλουν την Ελλάδα «σταθερή», όπως το εννοούν αυτοί, δύο πράγματα μπορώ να σκεφτώ:
Πρώτον, το ζήτημά τους δεν είναι το Ασφαλιστικό, αλλά το Υπερ-ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, το οποίο θα προικιστεί με τα έσοδα των υδρογονανθράκων. Από αυτά διασφαλίζεται υπό μορφή εγγύησης η μελλοντική εξόφληση των δανείων μας. Γερμανοί και Αμερικανοί επιδιώκουν μοιρασιά.
Δεύτερον, δεν ξεχνώ τη φράση που μου είπε το καλοκαίρι κοινοτικός αξιωματούχος: «Ρύθμιση χρέους στη μισή Ελλάδα δεν δίνουμε». Οικουμενική κυβέρνηση, δηλαδή. Το ζήτημα είναι πώς την εννοούν αυτοί και πώς εμείς. Αυτοί οικουμενική εννοούν διαίρει και βασίλευε. Εμείς οικουμενική θα έπρεπε να εννοούμε χώρα μια γροθιά. Δεν το εννούμε, όμως.
