Τα βολέματα των συριζαίων και οι άθλοι δεκαετιών από ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.
Δεν θα μπω στη λογική oνομαστικής καταμέτρησης για να αποφανθώ ποιο κόμμα έχει διορίσει περισσότερους συγγενείς στο γκουβέρνο. Μόνο και μόνο αυτού του είδους η αναδρομή προκαλεί ναυτία. Είναι τόσα πολλά τα κρούσματα που χάνεις τον λογαριασμό. Ασε που ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος ότι έχεις τη συνολική εικόνα. Κάποιοι θα έχουν τρυπώσει στα μουλωχτά, χωρίς να το πάρουμε είδηση.
Στο συγκεκριμένο απεχθές σπορ οικογενειακής ευνοιοκρατίας φαίνεται, δυστυχώς, να επιδίδεται επιμελώς και η σημερινή, «αριστερή» κυβέρνηση. Σύζυγοι, ξαδέρφια, νύφες, γαμπροί και μπατζανάκια διορίζονται εν μια νυκτί σε κρατικές θέσεις, λες και ο δημόσιος τομέας έχει ανάγκη να στελεχωθεί από το συγγενολόι του κάθε περίεργου Συριζαίου.
Το φαινόμενο είναι απογοητευτικό. Και παραπέμπει σε γνήσιες πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος. Αν θέλουμε όμως να κάνουμε συγκρίσεις, θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Ενα σύστημα εξουσίας που δεν έχει συμπληρώσει καν έναν χρόνο θητείας, ακόμη και να ήθελε, αποκλείεται να έχει «οργιάσει» στον βαθμό που το έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Απλώς και μόνο γιατί και πρωταθλητές να ήταν οι Συριζαίοι στα οικογενειακά βολέματα, δεν θα μπορούσαν να συναγωνιστούν ποσοτικά τους άθλους δεκαετιών της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της απανταχού ροζ Αριστεράς που διαχρονικά τρύπωνε με «συγγενικές περγαμηνές» στα γρανάζια της κρατικής εξουσίας.
Γι’ αυτό λοιπόν οι όποιες μομφές κατά Τσίπρα προς το φαινόμενο των συγγενικών διορισμών για να αποκτήσουν βαρύτητα πρέπει να διατυπώνονται από πολιτικά πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Οχι από τους… καθηγητές του είδους – και ο νοών νοείτο…
Αλλά αν, στο φινάλε, επιθυμούν οι νέοι πολιτικοί να απαλλαγούμε από αυτή τη μάστιγα, η λύση είναι απλή. Απαγόρευση διά νόμου του διορισμού σε υπουργικά γραφεία συγγενών βουλευτών και κομματικών στελεχών, καθώς και πλήρη κατάργηση του νοσηρού θεσμού των «μετακλητών υπαλλήλων» που μετακινούνται παρασιτικά πέρα δώθε, χωρίς στην ουσία να υπηρετούν το Δημόσιο. Λένε βέβαια μερικοί έξυπνοι που έχουν πιαστεί στα πράσα: «Εγώ έχω εμπιστοσύνη μόνο στη γυναίκα μου ή στην αδελφή μου. Αυτές θέλω στο γραφείο μου…»
Η απάντηση λοιπόν είναι μία: Πάρε και τον σκύλο σου, αγαπητέ, αλλά όχι με τα λεφτά του Ελληνα φορολογουμένου. Η πολιτική προϋποθέτει κάποια προσωπικά έξοδα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι η εύκολη οδός για να διορίζεις συγγενείς και φίλους με τα χρήματα άλλων…
