Από τον
Θύμιο Λυμπερόπουλο*
Κάθε φορά που ένας πολιτικός αναλυτής πρέπει να εισχωρήσει στα ενδότερα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιεί τον όρο «καραμανλικοί» για να χαρακτηρίσει ένα μεγάλο μέρος των στελεχών της παράταξης. Τον ίδιο χαρακτηρισμό έχουν προσάψει και σε εμένα. Ομως δεν είναι ακριβώς έτσι.
Δήλωσα και δηλώνω οπαδός του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Η διαφωνία μου με τον Αντώνη Σαμαρά παλιότερα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη τώρα είναι βαθιά ιδεολογική. Μόνο ιδεολογική. Το ίδιο ιδεολογική είναι και η συμφωνία – αποδοχή της διακυβέρνησης Καραμανλή, που βασίστηκε στις αρχές και στις αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικοί ως μονάδες, ως πρόσωπα. Με ενδιαφέρει η πολιτική κουλτούρα τους, η ιδεολογική προέλευσή τους και ο τρόπος με τον οποίο ασκούν την εξουσία που τους παραχώρησε ο λαός.
Η Νέα Δημοκρατία ιδρύθηκε και για πολλές δεκαετίες λειτούργησε με συγκεκριμένο ιδεολογικό μοντέλο. Τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Από το 2009, όταν κυριάρχησαν οι αποστάτες της ιδεολογίας της, η Νέα Δημοκρατία γέμισε με πολιτικούς τσαρλατάνους που τη χρησιμοποίησαν, τη διέσυραν και τη διακωμώδησαν στα μάτια των πιστών οπαδών της. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν πρόσφεραν καμία απολύτως υπηρεσία στην πατρίδα. Δεν έλυσαν προβλήματα, αντίθετα δημιούργησαν.
Κατάργησαν με συνοπτικές διαδικασίες κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, έφραξαν τον δρόμο στην ατομική πρωτοβουλία και άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της ελληνικής οικονομίας στις πολυεθνικές και στα καρτέλ. Πώς λοιπόν εγώ, ως εκπρόσωπος μιας μικρομεσαίας επαγγελματικής ομάδας, μπορώ να εμπιστευτώ τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας; Την ηγεσία που δεν μίλησε ποτέ για τα εγκλήματα Σημίτη, που «συγκάλυψε» με τη σιωπή της το σκάνδαλο της ΕΛ.ΣΤΑΤ., που πιστεύει στην αυτορύθμιση των αγορών, που θεωρεί τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις αγκάθι και όχι ραχοκοκαλιά της οικονομίας; Πώς να συμφωνήσω με κάποιον που θέλει τον άνθρωπο υπηρέτη της οικονομίας και όχι την οικονομία σκαλοπάτι εξέλιξης και καταξίωσης για τον άνθρωπο; Με την ανοχή της Δεξιάς ο Τσίπρας και η Αριστερά -με τις ταξικές απόψεις τους- τελειώνουν τη δουλειά που άφησαν στη μέση ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του: τον περιορισμό της ατομικής εξέλιξης και δημιουργίας.
Εχουμε μιλήσει πολλές φορές για την ευθύνη της ηγεσίας της παράταξης, τόσο το διάστημα που κυβέρνησε τη χώρα όσο και το διάστημα που βρέθηκε στην αντιπολίτευση. Δεν μιλήσαμε ποτέ όμως για κείνους που βιώνουν τη μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας και παρακολουθούν αδρανείς τη σταδιακή αποκοπή της παράταξης από την ελληνική κοινωνία, από τον κόσμο της, από την ίδια της την ιστορία.
Η ευθύνη αυτών που βλέπουν αλλά σιωπούν, που διαφωνούν και δεν αντιδρούν, είναι τεράστια. Η μη στήριξη του κυβερνητικού έργου του Κώστα Καραμανλή είναι συνδρομή και προστασία στη διεύρυνση μιας ιδεολογίας (άκρατος νεοφιλελευθερισμός) ξένης από την παράταξη και εχθρικής για την κοινωνία.
Η Νέα Δημοκρατία έχει ακόμη πολιτικούς με κοινωνικές ευαισθησίες, πολιτικούς που ντρέπονται για τη σημερινή κατάντια της. Από αυτούς πρέπει να ξεκινήσει ο αγώνας της επιστροφής στην ιδεολογική αφετηρία της. Ο ελληνικός λαός έχει κατανοήσει πλήρως τη μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας. Η ηγεσία της έχει κατανοήσει τον θυμό, την οργή και τη δυσαρέσκεια του απλού πολίτη; Εχει αναλογιστεί τις συνέπειες της πολιτικής που εφάρμοσε και θέλει να εφαρμόσει; Απολογήθηκε ποτέ για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, για την καταστροφή της οικονομίας, για την ανεργία, για το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, για την προστασία των «εθνικών νταβατζήδων»;
ΥΓ.: Αν όσοι γαλουχήθηκαν στον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό και βρίσκονται ακόμη στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας δεν πολεμήσουν με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο για την κάθαρση, τότε οι συνέπειες θα είναι τραγικές και ανεπανόρθωτες. Αν η παράταξη δεν αποδεχθεί ότι στην Ελλάδα υπάρχει διαπλοκή, αν δεν έρθει σε ρήξη με όσους την προκαλούν και τη συντηρούν, πώς θα επαναπροσεγγίσει την κοινωνία;
Ποτέ δεν μου άρεσε ο ρόλος της Κασσάνδρας. Ποιος μπορεί να παραβλέψει όμως ότι είχε απόλυτο δίκιο…
* Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ταξί
