Αγαπημένοι μου φίλοι, σε 13 ημέρες θα γιορτάσουμε κι’ εφέτος το Άγιο Πάσχα. Μια γιορτή βαθειά δεμένη με τον ψυχισμό του Έλληνα, που μας φέρνει στο μυαλό την Ελληνική ύπαιθρο, που αναγεννιέται, αλλά και στιγμές από τις ανάπαυλες των μαχών των ηρώων του 1821, που χόρευαν δίπλα από τις σούβλες. Μια γιορτή που συμβολίζει την Ανάσταση της φύσης από τον βαρύ χειμώνα που φέτος, είναι η αλήθεια, μας ταλαιπώρησε.
- Του Χρήστου Μπολώση
Θα γεμίσουν και φέτος οι εκκλησιές σε πείσμα των εθνομηδενιστών και των… λοιμωξιολόγων, που όλο και θα βρουν αφορμή να κινδυνολογήσουν και ελπίζω να μην έχουμε τα ίδια περσινά καραγκιοζιλίκια με Επιτάφιο στις 5 το απόγευμα και Ανάσταση στις 9 το βράδυ, διότι ο κορονοϊός… βγαίνει τσάρκα στις 9 και ένα λεπτό.
Καλή Ανάσταση και χαρούμενο Ελληνικό Πάσχα, Ελληνίδες και Έλληνες.
Θα τα ξαναπούμε τις 9 Μαΐου.
Στη συνέχεια διαβάστε το σημερινό επετειακό κείμενο:
Νομίζω ότι ο Δημήτρης Ψαθάς ήτανε, που είχε γράψει ένα σημείωμα για κάποιον, που βρέθηκε για τουρισμό στο Παρίσι. Στην πρώτη του περιήγηση λοιπόν στην πόλη του φωτός ο άνθρωπός μας, σταματά μπροστά σε ένα άγαλμα και ρωτά τον ξεναγό: «Ποιος είν’ αυτός;». «Ένας που έσφαξε». Μετά από λίγο στέκεται σε άλλον ανδριάντα και ξαναρωτά: «Ποιος είν’ αυτός;». «Ένας που σφάξανε». Τέλος, σταματά σε τρίτο άγαλμα και ξαναρωτά: «Ποιος είν’ αυτός;» «Ένας που έσφαξε τους δύο προηγούμενους».
Τι δηλοί ο μύθος; Ότι σε όλο τον κόσμο, μηδέ και της μακαρίτισσας της Σοβιετικής Ενώσεως εξαιρουμένης, διατηρούν την ιστορία τους, όπως αυτή την «αφηγούνται» τα αγάλματα, τα ανάκτορα και άλλα μνημεία.
Προ ημερών είδαμε την ρωσική Πρεσβεία να διαμαρτύρεται έντονα επειδή κάποιοι βεβήλωσαν το μνημείο των σοβιετικών στρατιωτών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Καλλιθέα. Δεν εξέτασε αν ήταν σοβιετικοί ή μετασοβιετικοί. Της αρκούσε που ήταν Ρώσοι. Βέβαια είναι συζητήσιμο τι δουλειά είχε μνημείο σοβιετικών στρατιωτών στην Καλλιθέα, αφού απ’ όσο θυμάμαι δεν αναφέρεται στην ιστορία ότι σοβιετικοί απελευθέρωσαν την Καλλιθέα, αφού η Καλλιθέα ως γνωστόν, όπως και ολόκληρη η Ελλάδα άλλωστε, απελευθερώθηκε από το… ΚΚΕ!
Τέλος η μακρά αυτή εισαγωγή. Και συνεχίζουμε.
Αυτές τις μέρες θα γραφούν πολλά βαρύγδουπα άρθρα για την 21η Απριλίου, που πλησιάζει. Τα περισσότερα «κατά» και τα λιγότερα «υπέρ». Όχι γιατί οι πολλοί είναι «κατά» και οι λίγοι είναι «υπέρ». Διάφορες σφυγμομετρήσεις κατά το παρελθόν έχουν δείξει άλλα πράγματα. Αλλά κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, όχι απαραίτητα και την αλήθεια, την σήμερον ημέρα θεωρεί υποχρέωσή του να δηλώσει αντιστασιακός, που επί χούντας βασανίστηκε, εξορίστηκε, του κόψανε το ρεύμα και το νερό, τον βάλανε να γράψει εκατό φορές «δεν θα το ξανακάνω» και γενικώς αυτά…
Έχω ο ίδιος ακούσει, κυρίες μου και κύριοι, υπουργούς της Επταετίας, να μιλούν με τα χειρότερα λόγια γι’ αυτήν, δηλώνοντας ότι δεν ήξεραν τι έκαναν ή ότι πριν αναλάβουν υπουργεία έπαιρναν άδεια από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Γεώργιο Παπανδρέου ή τον Γεώργιο Κονδύλη η ακόμα και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Μερικοί είχαν πάρει άδεια από τον Πέτρο Μάνταλο της ΑΕΚ… Πολύ λίγοι ήταν αυτοί που εθελουσίως προσχώρησαν στις τάξεις της…
Επίσης πολλοί ήταν και αυτοί που ισχυρίσθηκαν, μετά το 1974 βεβαίως βεβαίως, ότι η χούντα τους κυνήγησε. Μερικοί είπαν ότι τους έστελνε σε θέσεις του εξωτερικού για να μη τους έχει στα πόδια της, γι’ αυτό προτίμησε να τους γεμίσει τα χέρια με… χρήματα, αφού όσοι υπηρετούν στο εξωτερικό πληρώνονται ως γνωστόν με δύο μισθούς, τον εδώ και τον εκεί. Άλλους τους έκανε δοκίμους αξιωματικούς των καταδρομών για να τους ταλαιπωρήσει με τις πορείες και να μη λέμε ονόματα.
Γνωστός τραγουδιστής αφηγείται ότι κατά την διάρκεια της χούντας βρέθηκε στα κρατητήρια (κρατητήρια γενικώς…). Εκεί δέχτηκε ξυλοδαρμούς και πέρασε φάλαγγα, όμως δεν το έβαλε κάτω και βρήκε το θάρρος να επιτεθεί φραστικά στον διοικητή (διοικητή γενικώς…). Ακολούθησε επταήμερος ξυλοδαρμός (ξυλοδαρμός γενικώς…). Μια εβδομάδα έμεινε μέσα και μετά έγινε δικαστήριο και τον αθώωσαν! Μπα; Ώστε δούλευε κανονικά τότε η δικαιοσύνη και αθώωσε αυτό το μαργαριτάρι της αντίστασης;…
Κάποια μεγαλόσχημη κυρία μακαρίτισσα πιά, γι’ αυτό και δεν αναφέρω το όνομα της, είπε ότι την νύχτα της 21ης Απριλίου, ανέβηκε στην ταράτσα του κτιρίου που ήταν τα γραφεία της επιχειρήσεώς της και την κυνηγούσαν δύο ΕΣΑτζήδες και δεν μπόρεσαν να την πιάσουν. Λεπτομέρεια: Αυτή ήταν τότε 56 ετών και οι ΕΣΑτζήδες 20…
Ακόμη σκηνές απείρου κάλους ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση. Μερικοί έξυσαν με καλέμι το όνομα του Αθανασίου Διάκου στην Εθνική Οδό στην Αλαμάνα και το… διόρθωσαν σε «Θανάσης Διάκος». Άλλοι προσπάθησαν να αφαιρέσουν τους αγκυλωτούς σταυρούς από την σιδερένια περίφραξη του Μεγάρου Σλήμαν, σημερινό Νομισματικό Μουσείο (ε, δεν νομίζω ο Σλήμαν, που το σχεδίασε και που πέθανε το 1890, να ήταν ναζί!…). Άλλοι ζήτησαν να κατεδαφισθεί το κτίριο του Πολεμικού Μουσείου, διότι ήταν έργο της χούντας, με τον αείμνηστο τότε ΥΕΘΑ Ευ. Αβέρωφ Τοσίτσα να απαντά: «Δεν σας αρέσει το κτίριο; Ούτε εμένα μ’ αρέσει. Και λοιπόν τι θέλετε να το γκρεμίσουμε;». Και να δεις που ήθελαν να το γκρεμίσουν… Κάποιοι άλλοι ζήτησαν να κατεδαφισθεί ο ουρανοξύστης στον Πειραιά για τον ίδιο λόγο, αλλά συν τοις άλλοις και επειδή ήταν, όπως έλεγαν, ετοιμόρροπος και θα σκοτωνόταν κόσμος, ώσπου τελικά ο δήμαρχος κ. Μώραλης, προς τιμήν του, ανακοίνωσε ότι τα στατικά του πύργου ήταν μια χαρά και θα αξιοποιηθεί πλήρως.
Και τι δεν είδαμε τότε αλλά μέχρι και σήμερα, αφού μόλις προ μηνών κάποια εφημερίδα μοίρασε ένθετο στο οποίο έκανε «Φύλλο και φτερό τα θαύματα της χούντας». Της πήρε 48 χρόνια να το κάνει, αλλά τελικά τα κατάφερε…
Ακόμα, είδαμε τραγουδιστές, που μέχρι στις 23 Ιουλίου του 1974 παρακαλούσαν να τους αφήσουν να επισκέπτονται στρατόπεδα και να τραγουδούν για την «Επανάσταση» (δική τους έκφραση) και στις 24 να ξελαρυγγιάζονται με τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης ή τις καμπάνες που όπου νάναι θα σημάνουν… Μα θα πείτε, ήταν δύσκολη εποχή και έπρεπε να ζήσουν. Μπορεί νάναι κι’ έτσι. Αλλά να μη κάνουν εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς τους βασανισμένους, με τελικό αποτέλεσμα να βασανίζουν εμάς..
Και δώσ’ του κάθε χρόνο καινούργια στοιχεία και δώσ’ του κάθε χρόνο νέες λίστες βασανισθέντων.
Αλλά και εμφάνιση νέων επαγγελμάτων, όπως αυτό του «Αντιστασιακού». Έτσι υπέγραψε κάποιος «αγωνιστής» σε υπόμνημα για τον άλλο «αγωνιστή», τον Κουφοντίνα.
Και βέβαια ψηλά στη λίστα των επιχειρημάτων των αντιστασιακών η «Τραγωδία της Κύπρου», για την οποία, ως είθισται, ακεραία την ευθύνη φέρει η χούντα. Τώρα γιατί ακόμα δεν έχει γίνει η σχετική δίκη, είναι ένα από τα μυστήρια των… Παρισίων.
Όχι το «Θέατρο του παραλόγου», αλλά «Ο Καραγκιόζης της μούρλιας».
Μία παραζάλη ευτράπελων ιστοριών και διαγκωνισμοί πωλητών αντιστασιακών περγαμηνών.
Μα καλά, δεν υπήρξαν αντιστασιακοί; Και βέβαια υπήρξαν. Αυτοί όμως δεν ήταν οπωσδήποτε του στυλ του Σημίτη που έριχνε στρακαστρούκες μέσα στην νύχτα και τόβαζε στα πόδια. Και ξέρετε κάτι; Οι πραγματικοί αντιστασιακοί, ήταν και οι πλέον αξιοπρεπείς, που στην πλειονότητα τους δεν διεκδίκησαν οφίκια και καρέκλες.
Οι περισσότεροι όμως ήταν φωνακλάδες και ρεζίληδες.
Το τι προηγήθηκε της 21ης Απριλίου και το τι έγινε κατά την διάρκειά της, πολλοί συνάνθρωποί μας τα έχουν ζήσει και ευτυχώς τα θυμούνται πολύ καλά. Για όσους δεν τα έζησαν, υπάρχει η πολύ αξιόλογη σειρά των βιβλίων του κ. Μάνου Χατζηδάκη.
Μα θα πείτε μερικοί: Τι μας λες ρε φίλε; Δεν ήταν συνταγματική ανωμαλία και εκτροπή; Ναι ήταν. Αλλά αν ξέρατε τι συνταγματική ανωμαλία και τι εκτροπές και έκτροπα είχαν προηγηθεί ή και τι ακολούθησαν μετά απ’ αυτήν;!!!…
Και πάλι χρόνια πολλά και καλό Ελληνικό Πάσχα.
