Επειδή πολλοί τα βάζετε με το επάγγελμά μας και άλλοι τόσοι μιλάτε για «παρακμή» της δημοσιογραφίας, ακούστε κι αυτά. Στην «Καθημερινή» της Βλάχου, μέχρι να πάω στο γραφείο μου (στη μεγάλη αίθουσα του τρίτου ορόφου της Σωκράτους 57) αντίκριζα κάποια δυσθεώρητα ύψη της δημοσιογραφίας, που άκουγαν στα ονόματα: Φραγκιάς, Σταματελόπουλος, Κοτζιάς, Τσαλόγλου, Καλλιγάς, Παπαναγιώτου, Κορόβηλας, Ζούλας, Νικολάου, Βούρβουλης, Ψαλτήρας.
Κι εκεί, στο γραφείο, παρέα με τον Αχιλλέα Χατζόπουλο, τον Γιώργο Ταμπακόπουλο, τον Μανώλη Τσαρδούλια, τον Λευτέρη Γύρα, τον Αρη Τασούλη, την Ελένη Γαλάνη, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Νίκο Γεράκη, πέφταμε με τα μούτρα στα χειρόγραφα και μαθαίναμε, μαθαίναμε καθημερινά… Ξαναδιαβάζω, με την ίδια διάθεση, τα βιβλία της μεγάλης κυρίας της δημοσιογραφίας, της σειράς «Πενήντα και κάτι», τα οποία έχω στη βιβλιοθήκη μου με ιδιόχειρη αφιέρωσή της. Για προσέξτε ένα σημείο: «Στη δεκαετία του ’50 άρχισε να χαλάει το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ο κυριότερος ήταν η μηχανική πρόοδος, τα όλο και πιο τέλεια μηχανήματα, ραδιόφωνα, τηλέτυπα, μαγνητόφωνα, που είχαν εισδύσει στην εφημερίδα και είχαν μονοπωλήσει την είδηση, είχαν κάνει δικό τους κάθε γεγονός, κοντινό ή μακρινό, και το ταξίδευαν μέσα σε δευτερόλεπτα και το παρέδιδαν γραμμένο από βιαστικά, αόρατα δάκτυλα.
Ο δημοσιογράφος μάθαινε και αυτός την είδηση όταν την έβλεπε τυπωμένη στα τηλεγραφήματα των ξένων πρακτορείων, που έφθαναν σε ασταμάτητα κύματα. Δεν τον έστελναν πια ανταποκριτή σε ξένες χώρες, σε μακρινούς πολέμους, σε επαναστάσεις, σε πολιτικές αναταραχές. Εως ότου φθάσει εκεί, γράψει και στείλει την ανταπόκριση, οι εντυπώσεις του ήταν ξεπερασμένες, τα δικά του “νέα” γνωστά, περιττά. Τέλος οι αποστολές της τελευταίας στιγμής: “Ποιος θα πάει; Να φύγει αμέσως!…” Τώρα ο δημοσιογράφος πλούτιζε την είδηση με σχόλια, με εξηγήσεις, αναλύσεις, με δουλειά γραφείου χωρίς τη ζωντανή εικόνα της αγωνίας και του κινδύνου, που θα την είχε ζήσει εν είχε βρεθεί επί τόπου.
Αλλος λόγος, τελείως διάφορος, άσχετος με τα μηχανήματα και την τεχνική πρόοδο, ήταν η όλο και πιο αισθητή ανάμειξη των μελών της κυβερνήσεως στην λειτουργία των εφημερίδων. Επί κυβερνήσεως Παπάγου και λόγω της επιρροής Μαρκεζίνη, σημειώθηκε αυτό το αυξημένο, αυτή η περιέργεια και ακόμη περισσότερο η διάθεση να έχουν οι επικεφαλής τη δυνατότητα να αναμειγνύονται στα δημοσιογραφικά….» Και παρακάτω: «Η κυβέρνηση μας ήθελε, εμάς τις φιλικές εφημερίδες, όλο και πιο κοντά όχι μόνο πιστές σε μια θερμή συμπολίτευση, αλλά χωρίς “μυστικά” σε συνεχή συνεννόηση. “Τι άρθρο γράφετε αύριο;” “Τι θα πείτε για τα γεγονότα στη Βουλή;” Και οι επικεφαλής του πολιτικού ρεπορτάζ όχι μόνο τους έλεγαν, αλλά τους άκουγαν, έπαιρναν γραμμή!»… Αυτά, πριν από πενήντα χρόνια. Είπατε τίποτα;
Η ΑΚΙΣ
Μ.Η.Τ. 232120