● Σαν σήμερα, το 1970, πέθανε στην Αθήνα ο συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Νίκος Τσιφόρος (γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 27 Αυγούστου 1909).
● Η πένα του, με μοναδικό τρόπο, συνδύαζε την ιστορική γνώση, την κατανόηση των ανθρώπινων κινήτρων και συμπεριφορών, τη ματαιότητα των περισσοτέρων εκ των επιδιώξεών μας, το αβάσιμο πολλών φόβων μας και -πάνω απ’ όλα- το χιούμορ. Εγραψε δεκάδες βιβλία, σενάρια, θεατρικά έργα και αναρίθμητα χρονογραφήματα που παραμένουν επίκαιρα.
● Ακολουθεί απόσπασμα από συλλογή διηγημάτων του Τσιφόρου με τίτλο «Τα παιδιά της πιάτσας»:
«Λες “έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης”. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ιδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και σ’ την κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω, και έρχεται, αδερφάκι μου, ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Εβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο “κάντε έτσι, ρε μερμήγκια ασήμαντα”, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στη λεκάνη του καμπινέ.
Κάνεις τον δυνατό, κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο, και από την άλλη μεριά μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και τον χιονιά, και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πού ‘ν’ η δύναμή σου, ρε φιόγκο, κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν, που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που τη βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες, και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια, και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε».
● Στην τελευταία φράση του, πάντως, έκανε λάθος ο Τσιφόρος. Περάσανε 55 χρόνια από το θάνατό του και ακόμα τον ξέρουμε, τον διαβάζουμε και μας επηρεάζει…
π
Μ.Η.Τ. 232120