● Σαν σήμερα το 1824 γεννήθηκε στη Λευκάδα ο σπουδαίος επικός ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (απεβ. στις 24/7/1879). Η σκέψη του, το έργο του, η ζωή του όλη ήταν αφιερωμένα στην ελληνολατρεία, στην υπηρέτηση του σκοπού της διατήρησης της εθνικής μνήμης και της ολοκλήρωσης του τιτάνιου απελευθερωτικού αγώνα που ξεκίνησαν οι πρόγονοί μας το 1821.
● Οσοι ασχολούνται με τα γράμματα γνωρίζουν για το ποιητικό είδος του «αρματολισμού» που δόξασε ο Βαλαωρίτης. Λίγοι, όμως, εξ αυτών ξέρουν τις τρομερές επιδόσεις του στη λογοτεχνία φαντασίας και τρόμου… τρόμο.
● Ο Βαλαωρίτης, πολλά χρόνια πριν από την κυκλοφορία του «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ (πρωτοεκδόθηκε το 1897), έγραψε τον «Θανάση Βάγια», έργο που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή «Μνημόσυνα Ασματα», η οποία εκδόθηκε το 1861. Εκεί παρουσιάζεται ο Θανάσης Βάγιας (υπαρκτό πρόσωπο, συνεργάτης του Αλή Πασά) να έχει βρυκολακιάσει εξαιτίας των φριχτών εγκλημάτων που διέπραξε σε βάρος των Ελλήνων. Ακολουθεί απόσπασμα από το ανατριχιαστικό ποίημα, στο οποίο γίνεται διάλογος μεταξύ του νεκροζώντανου Βάγια και της χήρας του:
«Πες μου τι στέκεσαι Θανάση, ορθός,
βουβός σα λείψανο, στα μάτια μπρος;
Γιατί Θανάση μου, βγαίνεις το βράδυ;
Υπνος για σένανε δεν είν’ στον ‘Αδη;
Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί…
Βαθιά σ’ ερρίξανε μέσα στη γη…
Φεύγα, σπλαχνίσου με. Θα κοιμηθώ.
Αφες με ήσυχη να αναπαυθώ.
Το κρίμα πώκαμες με συνεπήρε.
Βλέπεις πως έγινα. Θανάση σύρε.
Ολοι με φεύγουνε, κανείς δε δίνει,
στην έρμη χήρα σου, ελεημοσύνη.
Στάσου μακρύτερα… Γιατί με σκιάζεις;
Θανάση τι έκαμα και με τρομάζεις;
Πώς είσαι πράσινος; Μυρίζεις χώμα…
Πες μου… δεν έλυωσες, Θανάση, ακόμα;
Λίγο συμμάζωξε το σάβανό σου…
Σκουλήκια βόσκουνε στο πρόσωπό σου.
Θεοκατάρατε, για δες… πετάνε
κι έρχονται πάνω μου για να με φάνε».
π
Μ.Η.Τ. 232120