Τόσα χρόνια πάρτι, τραμπουκισμών, εκδρομών και αφισοκολλήσεων, πήγαν ολότελα στράφι. Ποια παράταξη στάθηκε στον Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Τους ακούμε και τους βλέπουμε τόσα χρόνια να πανηγυρίζουν για τις διακυμάνσεις του μηδενός που κατορθώνουν οι συντονισμένες «δράσεις» τους. Οι μεν με τα φούτερ στους ώμους και τα ένσημα στις τζελατερίες και τα βαφλάδικα των ΒουΠού ανάβουν κεριά για την ειρήνη (έτσι γενικά και αόριστα) έξω από την πρεσβεία της Λιβύης. Στη συνέχεια οι πολλοί ασχολούνται με την επόμενη εκδρομή στην Αράχοβα, την επόμενη συναυλία της Πάολας και του Παντελίδη ή οργανώνουν κόλπα με ΜΚΟ (οι πιο επιτήδειοι), υπουργεία και ευρωπαϊκά κονδύλια.
Οι μεγαλύτερες και ουσιαστικότερες παρεμβάσεις που έχουν κάνει ποτέ είναι η αποπληρωμή της παραγγελίας τους στον ντελιβερά ή τον σερβιτόρο που θα τους φέρει τα σφηνάκια στην αχανή κλαμπαρία που πάνε να κουνηθούν όπως τους πρέπει. Τότε προσφέρουν κάτι χειροπιαστό στην κοινωνία: μετρητά. Μέχρι εκεί επιτρέπει να φτάσουν ο πολύβουος τύμβος της αλήθειας που εκπροσωπούν και από καιρού εις καιρόν κατακτά την «εξουσία». Τα μετρητά είναι η ουσία για το κόμμα, κι αυτό το μήνυμα περνάει στα διάφορα παραρτήματα του μεγάλου μαντριού. Το κόμμα θέλει να κάνει τους νέους του σαν τα μούτρα των μεγάλων στελεχών του.
Σιωπή
Από την άλλη, υπάρχουν οι πωγωνάτες ορδές. Τα λεφούσια με τα μούσια. Οι όψεις τους παραπέμπουν σε προηγούμενα εξελικτικά στάδια του είδους μας. Είναι, αν μη τι άλλο, τρανή η απόδειξη ότι ο κομματισμός είναι μια από τις αγιάτρευτες ασθένειες που σε παλινδρομούν σε ό,τι πιο αχρείαστο κι επιβλαβές έχει το παρελθόν. Ταγάρι, αμπέχονο, αφίσα, βιβλίο, ρόπαλο και νταηλίκι. Κι αυτοί τυγχάνουν αυτόκλητοι φρουροί του δικού τους κομματικού-ιδεολογικού τάφου. Το μαυσωλείο της επανάστασης που δεν έγινε ποτέ και δεν πρόκειται να γίνει θέλει ανενόχλητη την κυκλοφορία των εντόμων που σιτίζονται από τη σήψη. Θέλει βρόμα, σκουπίδια, χώματα, σκούρα χρώματα και αίμα – όποτε η αντίθετη άποψη πάει να ταράξει την αδιάσπαστη, πηχτή σιωπή του κραυγαλέου φανατισμού.
Τόσο τίποτα μαζεμένο μόνο τα κόμματα που διαλύουν ένα έθνος μπορούν να συγκεντρώσουν. Κι όλο αυτό το τίποτα τι έκανε όταν έβλεπε να βασανίζεται ο Βαγγέλης Γιακουμάκης; Μια ανακοίνωση; Μια κατάληψη μήπως υπέρ αυτού του παλικαριού; Ενα νταηλίκι εναντίον των βασανιστών του; Τίποτα. Οταν πρέπει να μιλήσουν, τα κόμματα σιωπούν.
Παναγιώτης Λιάκος
