Το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και όσα προηγήθηκαν ήταν η επιτομή του παλαιοκομματισμού
Δεν σας κρύβω ότι την πρώτη ημέρα του συνεδρίου της Ν.Δ. στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση για το «έκτακτο», γεμάτος ελπίδα ότι θα ακούσω κάτι διαφορετικό. Εστω κάτι που δεν θα μου αρέσει, αλλά το οποίο θα σηματοδοτεί μια άλλη οπτική γωνία στην πολιτική, αλλιώτικη από αυτές που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Ονειρα θερινής νυκτός… Με το που ξεκίνησε το…ποίημα, άρχισε να με πιάνει ναυτία. Αξιωματική αντιπολίτευση με… πιστοποίηση πέντε αστέρων! «Αξία πρώτη, αξία δεύτερη, αξία τρίτη…» «Δεν μπορεί», είπα μέσα μου, «θα ονειρεύομαι! Ο Μητσοτάκης είναι αυτός από το συνέδριο του… οξυγόνου ή ο Σαμαράς στο προμνημονιακό Ζάππειο με τις… αλήθειες του Χρύσανθου;». Αλήθεια πρώτη, αλήθεια δεύτερη, αλήθεια τρίτη…
Κι όμως, τίποτα δεν μοιάζει να έχει αλλάξει… Ούτε καν ο λογογράφος του προέδρου. «Δεν κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα της κρίσης… Να κωπηλατήσουμε όλοι μαζί» άκουγα να λέει ο Κυριάκος και στο μυαλό μου ερχόταν το επικό «ήρθε η ώρα να λύσουμε τα παλαμάρια» του Σαμαρά.
Ασφαλώς και ο παλαιός speechwriter με την πίπα, το μουστάκι και τις ωραίες ιδέες έχει πάρει δρόμο. Το ζήτημα είναι ότι παραμένουν στη θέση τους τα αποτυχημένα στερεότυπα ανέμπνευστων διακηρύξεων, που μόνο ναυτία προκαλούν πλέον στον κόσμο. Πώς, στ’ αλήθεια, μπορεί να πείσει ένα κόμμα ότι έχει σκοπό να αλλάξει νοοτροπία, όταν δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από την ατέρμονη πολιτικάντικη κενολογία και τις βαρύγδουπες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα; Δυστυχώς, ούτε ικανότητα ανανέωσης διαφαίνεται ούτε -κυρίως- διάθεση.
Το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και όσα προηγήθηκαν ήταν η επιτομή του παλαιοκομματισμού. Η αποθέωση της καμαρίλας και της ναφθαλίνης. Γι’ αυτό και δεν πάτησε το πόδι του σε αυτό ξένος προσκεκλημένος, πλην των δικών μας, εγχώριων τραγέλαφων.
Η διαδικασία εκλογής της Πολιτικής Επιτροπής, μία από τα ίδια… Πιθανότητα εκλογής μεγαλύτερη από μία στις δύο. Εκατόν πενήντα νοματαίοι «εκλεγμένοι», σε σύνολο 239 υποψηφίων. Δηλαδή, και η γιαγιά του γείτονα να έβαζε… έβγαινε! Γι’ αυτό και ο καβγάς έγινε για τη «σειρά κατάταξης». Ανούσιοι διαγκωνισμοί, ομαδοποιήσεις χωρίς τον παραμικρό ιδεολογικό συμβολισμό και μια διαδικασία καταμέτρησης αμφιλεγόμενη, όπως όλες οι κορυφαίες καταστατικές διαδικασίες επί Κυριάκου. Σχεδόν… διά βοής, όπως άλλωστε εξελέγη ο τέως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, για να παυθεί μερικές εβδομάδες αργότερα, και ακριβώς όπως «αναδείχθηκε» ο νέος γενικός γραμματέας Λευτέρης Αυγενάκης, ο οποίος δεν επιχείρησε να «μετρηθεί» στην κάλπη, γιατί είναι βέβαιο πως ακόμη και συνάδελφοί του βουλευτές θα τον «μαύριζαν» πανηγυρικά.
Ολα αυτά, δυστυχώς, δεν αναδίδουν κάποια φρεσκάδα. Ιδια «μπαγιάτικη» γεύση και από τις 25 προτάσεις, για να αλλάξει τάχα μου η πατρίδα και να βγούμε από το αδιέξοδο… Πρόχειρη συρραφή ιδεών, ξεπατίκωμα εισηγήσεων εμπορικών επιμελητηρίων και, εν τέλει, επανάληψη χιλιοειπωμένων προτάσεων με ένα ύφος γενικόλογο, απλοϊκό και ελάχιστα ελκυστικό. Τρέχα γύρευε τι… εννοεί ο ποιητής, όταν υπόσχεται ότι θα «υιοθετήσουμε το ολλανδικό μοντέλο για τον κοινωνικό διάλογο και… το πρότυπο της Νέας Ζηλανδίας για την αξιολόγηση των δημόσιων δαπανών». Το μόνο βέβαιο είναι το πώς ονειρεύεται ο Κυριάκος την Ελλάδα τού 2021: ως τόπο φιλοξενίας Ευρωπαίων συνταξιούχων, τους οποίους «πρέπει να προσελκύσουμε για αγορά κατοικίας» (σ.σ.: πρώην ιδιοκτησία φτωχοποιημένων Ελλήνων, βεβαίως βεβαίως).
Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι υπήρξε Ελληνας που να συγκινήθηκε με αυτές τις προτάσεις. Ούτε φυσικά ψηφοφόρος που να πείστηκε, εξ αυτών και μόνο, για να προτιμήσει τη Νέα Δημοκρατία. Από τύχη και κόπωση θα γίνει πρωθυπουργός ο Κυριάκος. Μόνο που, αν ο κόσμος αγανακτήσει και διώξει τον Τσίπρα, θα αφήσει ελάχιστα χρονικά περιθώρια κινήσεων στον επόμενο. Κι αν είναι να περιμένουμε τους… Βέλγους συνταξιούχους για να ανακάμψει η οικονομία… σωθήκαμε!
Γιώργος Χαρβαλιάς
