ΠΑΛΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Βαθαίνει περισσότερο το ρήγμα κοινωνίας -κομμάτων

Οι διεργασίες σε κόμματα και κοινωνία «τρέχουν» παράλληλα αυτήν την εποχή, ωστόσο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι «γραμμές» θα συναντηθούν σε ένα σημείο. Στον κόσμο επικρατεί μεγάλη νευρικότητα και από τώρα έχει αρχίσει μουγκή προετοιμασία για τον χειμώνα. Μια βόλτα σε ένα λαϊκό καφενείο να πας, μια ματιά στους δρόμους να ρίξεις, όπου επεισόδια μεταξύ οδηγών γίνονται για ψύλλου πήδημα, ένα τηλέφωνο στην περιφέρεια να κάνεις, όπου οι αγρότες ετοιμάζονται να μην υποβάλουν δηλώσεις, λίγο να μελετήσεις κυκλοφορίες εφημερίδων – θεαματικότητες τηλεοπτικών σταθμών (φθίνουν), είναι αρκετό για να εντοπίσεις έναν συνδυασμό παραίτησης και αγανάκτησης. Οργής και αποστασιοποίησης.

Σε αυτόν προσθέστε και τη νέα τάση για εικονική μετανάστευση επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών: Ανοίγουν αντί 600 ευρώ γραφεία στα Σκόπια, στη Βουλγαρία και την Κύπρο, για να γλιτώσουν τη βαριά φορολογία. Από δικηγόρους έως ηλεκτρολόγους. Η Ελλάδα από τον Σεπτέμβριο θα κατοικείται από πολίτες, αλλά όχι από φορολογουμένους. Η αποχή από την ψήφο των εκλογών του 2016 μετεξελίσσεται γενικώς σε αποχή από τον φόρο και τις δημόσιες υποχρεώσεις.

Ακόμη και τα έδρανα, στα οποία κάθονται οι βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπία -καθένα από αυτά αντιστοιχεί σε χιλιάδες δικές μας ψήφους – «ζωντάνεψαν» και αποχωρούν συντεταγμένα με όσα «βλέπουν» εκεί μέσα, δεν ξέρω πού θα κάθονται σε λίγο οι εθνοπατέρες. Η κοινωνία μοιάζει με κοπάδι πρόσφυγες σε πορεία στο άγνωστο, ξεκομμένη πάντως από το πολιτικό σύστημα. Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι δύο βασικοί παίκτες του συστήματος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αντί να καταλάβουν τι «παίζεται», ετοιμάζονται να δώσουν παλαιές απαντήσεις σε νέα προβλήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ ’81 και φλερτάρει με τις δυνάμεις της ναφθαλίνης. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου να σηκωθεί από τον τάφο και να ευλογήσει το εγχείρημα του Αλέξη, δεν θα ακούσει ο κόσμος, άλλαξαν οι εποχές, ζούμε περίοδο μεγάλου αναθεωρητισμού. Η Ν.Δ., από την άλλη, φλερτάρει έντονα με ανάλγητες ταξικές μειοψηφίες -ελάχιστα συμπαθείς στον λαό- που όσες φορές εντάχθηκαν στο κόμμα καταγράφηκαν ως διαλυτικές. Οσες διαβεβαιώσεις και αν δίνει ο Κυριάκος δεξιά και αριστερά, δεν έχω αμφιβολία: Πιο οικεία νιώθει μέσα στους μεταρρυθμιστές των σαλονιών παρά εντός της ιστορικής βάσης της παράταξής του, γι’ αυτό και αμφιβάλλω αν προσπαθήσω στο μέλλον να εξηγήσω πράγματα αυτονόητα. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην επισημάνω προς όλους τον κίνδυνο που διατρέχουν: Με το δρομολόγιο που επέλεξαν δύσκολα θα συναντηθούν με την νέα κοινωνία. Κόσμος, κυβέρνηση, αντιπολίτευση κινούνται σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Το ρήγμα κοινωνίας – κομμάτων βαθαίνει.

Μανώλης Κοττάκης