Το σκηνικό γύρω μας έχει στηθεί. Από το αίσθημα ασφάλειας που νιώθουμε μέσα κι έξω από τα σπίτια μας έως την εικόνα και την καθαριότητα των δρόμων μας. Με τον έναν στους τρεις μας, σύμφωνα με την κοινοτική στατιστική υπηρεσία Eurostat, το 2015 να βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, το 35,7% του πληθυσμού, 3.800.000 άνθρωποι!
Ολα αυτά μου θύμισαν μια ταινία που κυκλοφόρησε τέτοιες ημέρες το 2008 στην Αθήνα. Την έλεγαν «Γόμορρα» και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ρομπέρτο Σαβιάνο. Σε σκηνοθεσία Ματέο Γκαρόνε, απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Οσοι δεν την έχετε δει μην τη χάσετε! Ενα γκανγκστερικό δράμα, ένα συναρπαστικό κοινωνικοπολιτικό πορτρέτο της σύγχρονης Ιταλίας, ένα τρέιλερ για όσα μας έρχονται, ανεξαρτήτως αν θα βγουν από την πλατεία Κλαυθμώνος ή από τα υποβαθμισμένα προάστια ή από τα καταρρέοντα hot spots φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.
Οπως γράφτηκε και για το βιβλίο (εκδόσεις Πατάκης, σελ. 453, 19,50 ευρώ), «πρόκειται για ένα έργο που γραπώνει τον αναγνώστη από τον λαιμό και τον παρασύρει σε μια άβυσσο όπου καμία φαντασία δεν είναι ικανή να φτάσει». Εχουν γραφεί πολλά για τη Μαφία, αλλά αυτό είναι για αναγνώστες και θεατές που αντέχουν. Εφτασε τα 2.000.000 αντίτυπα. Γιατί ο Σαβιάνο είναι παιδί της Νάπολης. Η εικόνα του για τη ναπολιτάνικη Μαφία, την Καμόρα, είναι κάτι περισσότερο από αυτή του αυτόπτη μάρτυρα. Γιατί ο ίδιος ψάχνει, αναζητεί, ρωτάει, συνθέτει την ευρύτερη εικόνα. Κι αυτό όχι με αστυνομικό στιλ, αλλά για να περιγράψει τη ζωή μαζί της, μέσα και δίπλα σ’ αυτήν. Η έρευνά του αφορά τους απλούς ανθρώπους, τα μέλη της οργάνωσης, τη μεγάλη μάζα που ξέρει, σιωπάει και αποδέχεται, τους λίγους που πήγαν κόντρα.
Αυτός ο γενναίος δημοσιογράφος μου ‘ρθε πολύ έντονα αυτές τις ημέρες στο μυαλό, καθώς παρακολουθούμε την παρέλαση «συναδέλφων» του σε κοινοβουλευτική επιτροπή, τον χειρισμό και την ιεράρχηση δικών μας ΜΜΕ μπροστά στην επικαιρότητα, τα τεκταινόμενα στη Δικαιοσύνη και την εμπιστοσύνη των πολιτών σ’ αυτήν και στις διωκτικές Αρχές. Οι συγκρίσεις, αναπόφευκτες αλλά και επιβεβλημένες.
Μόλις στα 37 χρόνια του, ζει εδώ και μία δεκαετία υπό διαρκή αστυνομική προστασία! «Υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν τα
συνηθίζεις ποτέ. Ενα από αυτά είναι οι σωματοφύλακες. Ενα πρωί δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον τότε αρχηγό των καραμπινιέρων Τσίρο Λα Βόλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του. Προσπαθούσε να μη με τρομάξει, να δώσει μια τεχνική χροιά στη συζήτηση. Η φωνή του, όμως, μαρτυρούσε ανησυχία. Στο τέλος μού είπε ότι θα πρέπει να τεθώ υπό αστυνομική προστασία. Οταν ήρθαν να με πάρουν, ρώτησα: “Μα για πόσο;” Ενας αστυνομικός είπε: “Πιστεύω για λίγες ημέρες”. Πέρασαν 10 χρόνια». Ετσι ξεκινά το άρθρο του στη «Repubblica» για αυτήν τη θλιβερή επέτειο.
Κάποια στιγμή ο Σαβιάνο ομολογεί ανθρώπινα ότι λύγισε. Θα ήθελε να μην είχε γράψει το «Γόμορρα», να μην έχει γράψει κανένα άρθρο, να ζει σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Αλλά δεν μπορεί να μην εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στους αστυνομικούς που τον προστατεύουν, θέτοντας σε κίνδυνο και τη δική τους ζωή. Και δεν μπορεί να μη φωνάξει στους διώκτες του: «Καταραμένοι μπάσταρδοι, δεν με νικήσατε. Είμαι ακόμα ζωντανός!» Grazie, Ρομπέρτο, κι εμείς μαζί σου.
Γιώργος Κ. Στράτος
Δικηγόρος- Δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120