Συνομιλώντας με τη βάση

Οι προβλέψεις για εκλογές, οι κραυγές και τα πραγματικά δεδομένα

Tην περασμένη άνοιξη εις βουλευτής της Περιφερείας Αττικής είχε την καλοσύνη να με προσκαλέσει σε μια συγκέντρωση πολιτικών του φίλων στην Αυλή του Μαγγίνα, στη Ροδόπολη Σταμάτας. Καλοκαίριαζε, καθίσαμε κάτω από τα πλατάνια και αρχίσαμε το brain storming.

Οι συνομιλητές του ήταν επιχειρηματίες της περιοχής, νέοι επιστήμονες που βλέπουν καχύποπτα την πολιτική, αλλά και παραδοσιακοί… κομματάρχες, άνθρωποι που είναι το αυτί και το μάτι του βουλευτή στην περιοχή. Τους άκουσα όλους προσεκτικά. Η πρόβλεψή τους ήταν ότι «δεν θα κλείσει η πρώτη αξιολόγηση» και ότι θα πάμε σε εκλογές σύντομα, σε κάθε περίπτωση δε «και να κλείσει η αξιολόγηση, δεν περνάνε τα μέτρα στη Βουλή», άρα πάλι κάλπες. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν σχετικά οξύς. Ηταν η περίοδος που όποιος τολμούσε να ισχυριστεί ότι ο Τσίπρας δεν πέφτει κατηγορείτο από κάποιους στο κόμμα περίπου ως… συμπαθών.

Η πρόβλεψή μου ήταν ότι εκλογές μέχρι τον Ιούνιο του 2017 μην περιμένετε και ανέλυσα μια σειρά από λόγους, με κυριότερον αυτόν που διαβάσαμε αυτήν την εβδομάδα στις γερμανικές εφημερίδες: Ο Τσίπρας δεν έχει πεζοδρόμιο απέναντί του και αυτό αρέσει στους Γερμανούς. Δεν δικαιούμαι να αποκαλύψω τι είπε εκείνη τη βραδιά ο βουλευτής, η ανάλυσή του πάντως απεδείχθη κατά βάση σωστή. Με τους ανθρώπους αυτούς κράτησα επαφή και κατά καιρούς ανταλλάσσουμε σκέψεις και απόψεις τηλεφωνικά, καμιά φορά και από κοντά. Ουδείς εξ αυτών, καραμανλικός. Μου αρέσει, όμως, να έχω καλή εικόνα για το πώς σκέπτεται η βάση του κόμματος, να πιάνω τον σφυγμό. Οι ίδιοι άνθρωποι προέβλεπαν μετά βεβαιότητας εκλογές τον Νοέμβριο. Πάλι… χαλάσαμε τις καρδιές μας.

Οι ίδιοι προέβλεπαν εκλογές τον Ιανουάριο, κάποιος πολύ κορυφαίος τούς είχε πείσει ότι ο πρώτος μήνας του χρόνου θα είναι το «σημείο βρασμού για τον ΣΥΡΙΖΑ». Ζήτησα ευγενικά από μερικούς παλαιότερους να αναλογιστούν τι ζημιά έπαθε η παράταξη τον καιρό που πίστευε ανά τρίμηνο μετά το 1981 ότι «όπου να ‘ναι ο Ανδρέας πέφτει». Επέμεινα ότι ο σωστός πολιτικός αγώνας οργανώνεται πάνω στην καλή ανάλυση της στρατηγικής του αντιπάλου, όχι στη μετατροπή των δικών μας επιθυμιών σε εκτίμηση, πολύ δε περισσότερο σε είδηση.

Τους κάλεσα να μην ακούνε τους τσαρλατάνους της παρατάξεως που κερδίζουν τη συμπάθειά τους με τις ιαχές τους και τη μαχητικότητά τους, αλλά στις προβλέψεις τους πέφτουν συνεχώς έξω. Με τους περισσότερους συνομιλητές εκείνης της δύσκολης βραδιάς στη Ροδόπολη είμαι σήμερα φίλος.

Διότι οι σχέσεις στη ζωή, στη δημοσιογραφία, την πολιτική βασίζονται στην ειλικρίνεια, στην πολιτική ανιδιοτέλεια, στο θάρρος της γνώμης, στην παρρησία. Οχι στο χάιδεμα των αυτιών, στις θεωρίες συνωμοσίας, στην εμμονή, στη χάραξη αντιπολιτευτικής γραμμής χωρίς δεδομένα. Αν ακολουθήσεις τον πρώτο δρόμο που είναι ελάχιστα δημοφιλής και δεν έχει «ζήτω», στην αρχή ακούγεσαι σαν εξωγήινος, αλλά η συνέχεια σε αποζημιώνει. Αν ακολουθήσεις τον δεύτερο, σύντομα καταλαβαίνεις ότι η τακτική που επικρατεί της στρατηγικής οδηγεί σε αδιέξοδα.

Μανώλης Κοττάκης