ΜΕ ΤΑ ΦΡΕΝΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Ο πόνος είναι βουβός, λέει ο λαός μας. Πόσο μάλλον ο μεγάλος, ο ανείπωτος πόνος. «Ακρα του τάφου σιωπή…» τον περιγράφει ο Διονύσιος Σολωμός.

Φαίνεται όμως ότι και αυτή η ύστατη στάση αξιοπρέπειας μπροστά στον τραγικό θάνατο υποχωρεί ανησυχητικά στα ήθη της πατρίδας μας.
Κραυγαλέα απόδειξη, όσα γράφτηκαν, ειπώθηκαν και κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά το τραγικό τροχαίο στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από την άβυσσο της ψυχής του διαδικτυακού όχλου, όταν από βουλευτή ακούσαμε μέχρι και για «ταξικό δυστύχημα»!

Την τιμή των νεκρών -αλλά και όλων μας- έσωσαν με την υποδειγματική στάση τους μέσα στο βαρύτατο πένθος τους ο Υπάτιος Πατμάνογλου και η οικογένεια του Απόστολου Βακάκη. Τραγικές φιγούρες, ζωντανά «πτώματα», απομεινάρια του χαλασμού που τους χτύπησε.

Με τα σοβαρά της «γενοκτονίας των τροχαίων» που βιώνουμε ασχολήθηκε μόνο ο κ. Τάσος Μαρκουίζος, ο Ιαβέρης των αγώνων αυτοκινήτου. Εχει θέσει σκοπό της ζωής του να μας ευαισθητοποιήσει, μπας και μπει τέρμα σ’ αυτό το μακελειό που έχει στήσει η συμπεριφορά μας ως οδηγών.
Ολοι οι άλλοι ξέχασαν τον τρόπο που οδηγούν, τα κινητά που απαντάνε στο τιμόνι, τις παράνομες προσπεράσεις, τις υπερβάσεις των ορίων ταχύτητας, τα παραπάνω ποτηράκια. Ευτυχώς δεν τους έχει ξεχάσει για την ώρα η δική τους τύχη…

Οπως πληροφορηθήκαμε από δημοσίευμα μόνο στη σήραγγα Αρτεμισίου η Τροχαία εντοπίζει τους παραβάτες οδηγούς με τις κάμερες-ραντάρ, ενώ στους υπόλοιπους αυτοκινητοδρόμους τα όρια ταχύτητας ελέγχονται μόνο με χειροκίνητα μέσα!

Και αυτό όταν διατίθενται αστυνομικοί από την Τροχαία Αυτοκινητοδρόμων. Ανάλογες συσκευές είχαν τοποθετηθεί την προηγούμενη δεκαετία σε πολλά σημεία της Εγνατίας Οδού, οι οποίες όμως δεν λειτουργούν πια.

Η κατάσταση γίνεται πιο ανησυχητική από το γεγονός ότι η Τροχαία δεν έχει ακόμη ανακοινώσει αν και πότε θα τοποθετήσει κάμερες και στους νέους αυτοκινητοδρόμους.

Να φύγουμε όμως από τους μεγάλους δρόμους και να γυρίσουμε στα μονοπάτια της ψυχής του καθενός και της καθεμιάς. Εστω και με τη φωτεινότητα μιας οθόνης υπολογιστή ή tablet ή κινητού. Είναι αδιανόητο -κάτι χειρότερο-, είναι άρρωστο ένα τραγικό συμβάν να οδηγεί σε εκφράσεις μίσους. Οποιοι και αν είναι θύτες και θύματα.

Για όσους θέλουν να καταλάβουν, θα ’πρεπε να μας τρομάζει περισσότερο και από τις σκηνές του τροχαίου το τυφλό μίσος που το γεγονός αυτό έβγαλε στην επιφάνεια. Τυφλό μίσος μιας κοινωνίας που μοιάζει με κατσαρόλα της οποίας το καπάκι δεν σηκώνεται από κανέναν και καθόλου. Ούτε από πολιτικό ούτε από καλλιτέχνη ούτε από δημοσιογράφο ούτε… Αλλά από ποιους να σηκωθεί σε μια χώρα όπου όποιος τη δει στην τηλεόραση θα νομίσει ότι οι μισοί τραγουδάνε κι οι άλλοι μισοί μαγειρεύουνε!
Ετσι δίνουμε τη μάχη της… επιβίωσης (!) εμείς οι… survivors!

Γι’ αυτό και κατηφορίζουμε ιλιγγιωδώς με τα φρένα σπασμένα στις εθνικές του μίσους κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ανυποψίαστοι ότι θα ’ρθει κι η ώρα μας…

Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος – δημοσιογράφος