Τα κομμουνιστικά κόμματα Ελλάδος, Γιουγκοσλαβίας είχαν υιοθετήσει την ίδρυση μιας ενιαίας και ανεξάρτητης «Μακεδονίας»Από τον
Νίκο Παπουτσόπουλο*
Μια απλή συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που διέκοψε τη μακρά περίοδο σιωπής και συμφιλίωσης με την ταπείνωση και την απελπισία, η κυβερνητική παράταξη προσπάθησε να την υποβαθμίσει με την απλή καταμέτρηση κεφαλών. Τα συλλαλητήρια και οι πορείες των πολιτών, ιδιαιτέρως προσφιλείς άλλοτε στο κόμμα από το οποίο προήλθε η κυβέρνηση, οι κραυγές διαμαρτυρίας, διακόπτουν, συνήθως, τον μακάριο λήθαργο και την απάθεια των πολιτικών κομμάτων και ταυτόχρονα αποτυπώνουν ανάγλυφα την εικόνα μιας ενεργούς και ζωντανής κοινωνίας πολιτών που συμμετέχει, ανησυχεί αλλά και ελπίζει.
Οι απολογισμοί της συμμετοχής στα συλλαλητήρια και στις μαζικές συγκεντρώσεις, οι «δημοσκοπήσεις διαπλοκής», με την επικουρία ακόμη και ειδικών μεθόδων, που μεταβάλλουν μεγέθη και δυναμικές, έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες ώστε να κρύβουν όλα όσα συμβαίνουν πίσω από τους αριθμούς, τους χαρακτηρισμούς και τους λόγους που χρησιμοποιεί αφειδώς η πολιτική τάξη. Κοινωνία σε όρια εξαθλίωσης, η οποία τήρησε με καρτερία στάση αναμονής και έχει εξαντλήσει από καιρό τα αποθέματα προσδοκίας για την επιστροφή σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας, έχει σοβαρούς λόγους να αντιδρά, αφού είναι εμφανές πως οι αλλοδαποί εθνοσωτήρες υπηρετούν τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος μόνον το οποίο έχει ακυρώσει έννοιες και θεσμούς της πραγματικής δημοκρατίας. Οποιασδήποτε μορφής διαμαρτυρία χαρακτηρίζεται πλέον γραφική, είναι μάταιη επειδή είναι εχθρός του καθεστώτος του χρήματος και των κερδοσκόπων, επομένως είναι θεμιτή κάθε προσπάθεια καταστολής και απαξίωσης.
Οι «δημοκρατίες του διεθνούς κεφαλαίου» διαχειρίζονται και χειραγωγούν τις μάζες με τεχνικές δημιουργίας εντυπώσεων και προώθησης ανακριβών ειδήσεων και στοιχείων, προκειμένου να παραμορφώνουν πραγματικά γεγονότα και να ελέγχουν συμπεριφορές και αντιδράσεις. Με τις μεθόδους αυτές, μια μαζική αντίδραση για εθνικά ζητήματα που θίγουν την αξιοπρέπεια ενός λαού, ο οποίος γνωρίζει την ταπείνωση και τη δυστυχία, η κυβερνητική παράταξη παρέδωσε την κατάσταση στο αβάκιο των δημοσκόπων για να υποτιμήσει τη λαϊκή βούληση. Σύμφωνα με συνήθεις πρακτικές, η προοδευτική κυβερνητική παράταξη, με τη δικαιολογία της αμφισβήτησης των «σκοταδιστικών» και συντηρητικών φρονημάτων των διαδηλωτών, με τόλμη απάντησε πως την εξωτερική πολιτική χαράσσουν τα υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία έχουν ήδη οδηγήσει τη χώρα σε οδούς προόδου. Αλλωστε, στο πνεύμα της νεοσύστατης Σοβιετικής Ενωσης οι αριστερές προοδευτικές βαλκανικές δυνάμεις, και ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαβίας, είχαν υιοθετήσει τη φιλοβουλγαρική πολιτική της Κομιντέρν για την ίδρυση μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας. (Στα 1924, το πέμπτο Συνέδριο του ΚΚΕ είχε αναγνωρίσει τον «μακεδονικό λαό».)
Μεγαλειώδης συγκέντρωση πλήθους, αριθμητικά πιθανώς η μεγαλύτερη, ήταν εκείνη που είχε επιφυλάξει ο αφελής λαός σε υποψήφιο πρωθυπουργό, ο οποίος λίγα χρόνια μόλις αργότερα επρόκειτο να καλέσει τους πολίτες σε μια «κοινή προσπάθεια να φτάσουμε ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες, να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού, κάθε Ελληνα και Ελληνίδας, από αντιλήψεις, πρακτικές και συστήματα που τον εμποδίζουν παντού εδώ και δεκαετίες. Θα δώσουμε οξυγόνο εκεί όπου υπάρχει ασφυξία, δικαιοσύνη και κανόνες εκεί όπου υπάρχει αδικία, διαφάνεια εκεί όπου υπάρχει σκοτάδι, σιγουριά εκεί όπου υπάρχει ανασφάλεια για ανάπτυξη για όλους. Η έμπνευση, η πίστη μας, είναι τούτος εδώ ο τόπος, από το Καστελόριζο μέχρι την Κέρκυρα, από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο. Είναι αυτός ο υπέροχος λαός, είναι οι νέοι μας με τις δυνατότητες και τα οράματά τους». (Καστελόριζο, 23 Μαρτίου 2010.) Τις εξαγγελίες αυτές ακολούθησε η πολιτική άγριας λιτότητας, που οδήγησε πολλούς Ελληνες στην αλλοδαπή και ακόμη περισσότερους στην ανεργία. Η χώρα γνώρισε πρωτοφανή εξευτελισμό, οι Ελληνες απώλεσαν μαζί με την εθνική αξιοπρέπεια και κυριαρχία το μεγαλύτερο μέρος από την ακίνητη περιουσία και από τα εισοδήματά τους.
Σε πνευματική και πολιτισμική εξαχρείωση η χώρα, προσφέρει λαμπρή ευκαιρία σε γείτονες και όμορους λαούς να προκαλούν, να εγείρουν συνεχείς αξιώσεις και να εκτοξεύουν απειλές: «Η Αθήνα θα νιώσει την οργή της Τουρκίας, χειρότερη από αυτή στην Αφρίν. Θα σπάσουμε τα χέρια και τα πόδια αξιωματούχων, του πρωθυπουργού ή όποιου υπουργού τολμήσει να ανέβει στα Ιμια στο Αιγαίο» (Γιγκίτ Μπουλούτ). Στη δίνη της οικονομικής κρίσης, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Εντι Ράμα θέτει θέμα Τσάμηδων και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των Αλβανών, που κάποτε ζούσαν στη χώρα.
«Το όνομα (της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας των Σκοπίων) δεν έχει σημασία», σύμφωνα με τις δηλώσεις του Κύπριου Προέδρου. «Δεν θα είχα αντίρρηση, αν ήθελαν να λέγονται και Βόρεια Ελλάδα, αρκεί να διασφαλίζονται τα εθνικά συμφέροντα και να εξευρεθεί ο τρόπος να ξεπεραστούν οι πρόνοιες του Συντάγματος των Σκοπίων, που μιλούν για αλυτρωτισμό» τόνισε.Για να μεταστρέψει το κλίμα δυσφορίας που διαμόρφωσαν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των πολιτών και για να απαλλάξει τον λαό από αισθήματα μειονεξίας, η κυβερνητική παράταξη επέσπευσε τις διαδικασίες κάθαρσης της πολιτικής ζωής της χώρας και την επιστροφή στην τάξη και την ηθική.
«Ορίστε μια Γαλλία πολύ πιο ηθική», φωνάζουν οι ανόητοι, λες και κατάφεραν να καταργήσουν τους τζογαδόρους! Ο κόσμος συνεχίζει να παίζει! Μόνο που τα κέρδη δεν πάνε πια στο κράτος, το οποίο αντικαθιστά έναν φόρο που πληρωνόταν αγόγγυστα με έναν φόρο ενοχλητικό, χωρίς συγχρόνως να μειώνει τις αυτοκτονίες, αφού ναι μεν δεν πεθαίνει ο παίκτης, πεθαίνει όμως το θύμα του!
Για να μην πούμε για τα κεφάλαια που φεύγουν στο εξωτερικό και χάνονται για τη Γαλλία, ούτε για τις πλανόδιες λοταρίες της Φρανκφούρτης, εναντίον των οποίων η Εθνοσυνέλευση ψήφισε τη θανατική ποινή, και στις οποίες διέπρεπαν οι εισαγγελείς σύνδικοι! Ιδού ποιο είναι το νόημα της βλακώδους φιλανθρωπίας του νομοθέτη μας. Οσο για την ενθάρρυνση που δόθηκε στις καταθέσεις ταμιευτηρίων, πρόκειται για τεράστια πολιτική ανοησία. Φανταστείτε την πρώτη τυχούσα θορύβηση για την πορεία των επιχειρήσεων και η κυβέρνηση να έχει δημιουργήσει τις ουρές για λεφτά, όπως δημιούργησαν στην Επανάσταση ουρές για ψωμί. Οσο περισσότερα ταμιευτήρια τόσο περισσότερες εξεγέρσεις. Τρία χαμίνια να σηκώσουν ένα λάβαρο σε μια γωνιά του δρόμου, και να η επανάσταση!
Ωστόσο, αυτός ο κίνδυνος, όσο σοβαρός κι αν είναι, μου φαίνεται μικρότερος από τον κίνδυνο διαφθοράς του λαού. Με ένα ταμιευτήριο μπολιάζεις, με τις διαστροφές που δημιουργεί το συμφέρον, ανθρώπους για τους οποίους ούτε η παιδεία τους ούτε η λογική τους μπορούν να γίνουν τροχοπέδη στους κρυφά εγκληματικούς υπολογισμούς τους. Να ποια είναι τα αποτελέσματα της φιλανθρωπίας. Ενας μεγάλος πολιτικός πρέπει να είναι κάποιος αφηρημένος αλιτήριος, διαφορετικά οι κοινωνίες δεν διοικούνται σωστά. Ο τίμιος πολιτικός είναι σαν ατμομηχανή με αισθήματα ή σαν τιμονιέρης που κάνει έρωτα την ώρα που κρατάει και το τιμόνι: το καράβι βουλιάζει. Δεν είναι προτιμότερος ένας πρωθυπουργός που τσεπώνει 100.000.000, αλλά κάνει τη Γαλλία μια μεγάλη και ευτυχισμένη χώρα, παρά ένας άλλος που, ναι μεν θάβεται δημοσία δαπάνη, έχει όμως καταστρέψει οικονομικά την πατρίδα του». [(Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850), «Ο Οίκος Νυσενζέν», μετάφραση της Εφης Κορομηλά)].
