Ηταν 20 Ιανουαρίου του 1992. Ο Νίκος Σκουριάς, 26 ετών τότε, εργαζόταν στο πανεπιστήμιο Aix-Μarseille III στη Μασσαλία ως ερευνητής στα οικονομικά. Την ημέρα εκείνη -που θα τη θυμάται σε όλη του τη ζωή- πήγε στο αεροδρόμιο προκειμένου να ταξιδέψει για το Στρασβούργο, με ενδιάμεσο σταθμό τη Λιόν. Το Airbus της Air-Inter, θυγατρικής εταιρίας της Air France, με 96 επιβάτες και μέλη πληρώματος απογειώθηκε περίπου στις 6.30 το απόγευμα, ενώ η προσγείωση αναμενόταν 55 λεπτά αργότερα. Ηταν μια απλή και ήρεμη πτήση, όπως λέει ο κ. Σκουριάς, ο οποίος αμέριμνος διάβαζε την εφημερίδα του. «Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα πρώτο ισχυρό τράνταγμα, ακολούθησαν μια σειρά τρανταγμάτων, εκκωφαντικών ήχων, σπινθήρων. Αυτό για κάποια δευτερόλεπτα. Μετά, νεκρική σιγή. Καθόμουν στην τελευταία σειρά, στη θέση 32Β. Το αεροπλάνο είχε προσκρούσει σε βουνό».
Κάπως έτσι περιγράφει τη συγκλονιστική εμπειρία του ο μοναδικός Ελληνας που βγήκε ζωντανός από τα συντρίμμια της πτήσης 148.
Νιώθοντας ένα έντονο συναίσθημα χαράς που ήταν ζωντανός, ο Νίκος Σκουριάς βγήκε από ό,τι είχε απομείνει από το Airbus και περπατώντας στο κρύο και το χιόνι, ανάμεσα στα χιλιάδες συντρίμμια του διαλυμένου αεροπλάνου, συνάντησε τους άλλους οκτώ ανθρώπους που έμελλε να είναι οι μόνοι επιζήσαντες από την τραγική συντριβή.
Μία εβδομάδα μετά το δυστύχημα ο κ. Σκουριάς πήρε την πολύ δύσκολη απόφαση και ξαναμπήκε σε αεροπλάνο προκειμένου να γυρίσει στην οικογένειά του στην Ελλάδα. Σήμερα ζει στην Αθήνα και είναι πατέρας δύο παιδιών. Στο μεταξύ, οι εννέα διασωθέντες της πτήσης 148 δεν έχουν χαθεί. Η κοινή μοίρα τούς ενώνει και ανταμώνουν στην εκκλησία, στον λόφο Saint-Odile, κάθε επέτειο της τραγωδίας…
Μ.Η.Τ. 232120