Την ώρα που χιλιάδες πολίτες περιμένουν για ώρες στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, χειρουργεία αναβάλλονται λόγω έλλειψης αναισθησιολόγων και ολόκληρες κλινικές φυτοζωούν χωρίς προσωπικό και εξοπλισμό, ο υπουργός Υγείας και ο πρωθυπουργός επιδίδονται σε έναν αγώνα αυτοθαυμασμού.
Με αφορμή τα πρώτα, περιορισμένα σε έκταση και εμβέλεια, αποτελέσματα αξιολόγησης νοσοκομείων από ασθενείς, οι κ. Γεωργιάδης και Μητσοτάκης δεν χάνουν ευκαιρία να παρουσιάσουν ένα ειδυλλιακό ΕΣΥ – που όμως δεν βλέπει κανείς. Ούτε οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ούτε οι ασθενείς του Ερυθρού, του «Ευαγγελισμού», του ΑΧΕΠΑ ούτε όσοι στοιβάζονται στα ράντσα ούτε όσοι αγωνίζονται καθημερινά για στοιχειώδη φροντίδα.
Αντί να απαντήσουν στα ουσιώδη -γιατί δεν γίνονται μόνιμες προσλήψεις, γιατί οι ειδικευόμενοι εγκαταλείπουν μαζικά τα νοσοκομεία, γιατί γιατροί και νοσηλευτές εργάζονται υπό καθεστώς εξόντωσης και εξουθένωσης-, ανακυκλώνουν «ποσοστά ικανοποίησης» και επαναλαμβάνουν την καραμέλα των «επενδύσεων» και των «μεταρρυθμίσεων» που κανείς δεν βλέπει στην πράξη. Τα μεγάλα λόγια και τα νούμερα, αντί να ανακουφίζουν, λειτουργούν σαν μαστίγιο σε όσους παλεύουν στα νοσοκομεία, που βιώνουν καθημερινά την υποβάθμιση και την εγκατάλειψη.
Ο κ. Γεωργιάδης, με το γνώριμο ύφος επίτιμου καθηγητή αυτοπροβολής, μας διαβεβαιώνει ότι «το ΕΣΥ δεν είναι ερείπιο», αλλά «ζωντανός οργανισμός που αντέχει». Κι όμως, είναι επί των ημερών του που κορυφώνεται η εγκατάλειψη: τα Κέντρα Υγείας στην περιφέρεια ερημώνουν, οι λίστες αναμονής στα νοσοκομεία θυμίζουν Τρίτο Κόσμο και οι ιδιώτες τρίβουν τα χέρια τους, καθώς χιλιάδες πολίτες αναγκάζονται να στραφούν σε ιδιωτικές δομές λόγω αδυναμίας του Δημοσίου να ανταποκριθεί. Η δημόσια υγεία μετατρέπεται σε προνόμιο των οικονομικά ισχυρών και σε απελπισία για όλους τους άλλους.
Οσο για τον πρωθυπουργό, που με κάθε ευκαιρία «συνεχίζει», όπως λέει, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η συνέπεια στη διάλυση του κοινωνικού κράτους δεν είναι αρετή. Με απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή, ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών και γιατρούς που αποκτούν «παράλληλο» ιδιωτικό έργο, το δημόσιο σύστημα μετατρέπεται μεθοδικά σε ένα υβρίδιο: ούτε πλήρως κρατικό ούτε πραγματικά δημόσιο, σίγουρα όμως λιγότερο προσβάσιμο για τον πολίτη που δεν έχει να πληρώσει. Το όραμα για ένα καθολικό, δωρεάν ΕΣΥ μεταλλάσσεται σε έναν μηχανισμό που λειτουργεί υπό την επιτήρηση της αγοράς και των ιδιωτικών συμφερόντων.
Και, μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση διαφημίζει τα SMS αξιολόγησης ως «τομή». Μα, αν η αποτίμηση του ΕΣΥ είναι πλέον μια υπόθεση ψηφιακής δημοσκόπησης, τότε τι ρόλο παίζει η πολιτική ηγεσία; Η αυτοσυντήρηση μέσα από likes και ποσοστά αρεσκείας δεν σώζει ασθενείς, ούτε αποφορτίζει τα επείγοντα. Αντιθέτως, απομακρύνει την προσοχή από τα πραγματικά προβλήματα και δημιουργεί ένα επικοινωνιακό πέπλο που θολώνει την εικόνα.
Η πραγματικότητα βοά – αλλά δεν την ακούνε. Οταν η πολιτική γίνεται θέαμα και η διαχείριση κρίσεων επικοινωνιακή σκηνοθεσία, τότε το ΕΣΥ δεν κινδυνεύει μόνο από υποχρηματοδότηση. Κινδυνεύει κυρίως από μια κυβέρνηση που αρνείται να δει την αλήθεια: ότι η δημόσια υγεία καταρρέει αθόρυβα, πίσω από τις ωραιοποιημένες αναρτήσεις και τα ποσοστά ικανοποίησης. Μια κατάρρευση που αφήνει χιλιάδες ασθενείς και εργαζομένους απροστάτευτους, χωρίς απαντήσεις και λύσεις.
Και το ερώτημα παραμένει: θα συνεχίσουν να χειροκροτούν τους εαυτούς τους ή θα σκύψουν επιτέλους στα πραγματικά προβλήματα; Θα αναλάβουν τις ευθύνες τους ή θα επιμείνουν στην επικοινωνιακή φούσκα που φτιάχνουν για να κρύψουν το χάος κάτω από το χαλί; Ρητορικά τα ερωτήματα ασφαλώς. Μέχρι τότε, πάντως, το ΕΣΥ θα συνεχίσει να σέρνεται, οι πολίτες θα ταλαιπωρούνται και οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο σύστημα υγείας θα παραμένουν κούφιες λέξεις στα δελτία Τύπου.
Μ.Η.Τ. 232120