Οπου φτωχός κι η μοίρα του. Οι άνθρωποι του μόχθου στην Ελλάδα των σογιών και των λαμογιών πληρώνουν τη δουλειά τους με τη ζωή τους
Kυβερνούν τους μεροκαματιάρηδες ανεπρόκοποι παραμυθατζήδες, που έχουν μούτρα και μιλάνε για την εργατιά, την επιχειρηματικότητα, τους υπαλλήλους και τους εργοδότες. Αποφασίζουν για τη ζωή όλων μας άνθρωποι που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους (σε βάρος μας) από την πρώτη ημέρα που γεννήθηκαν.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Είναι πλούσιοι και τους θάβουν δημοσία δαπάνη. Βλέπουμε τις κάσες τους να τις κουβαλάνε κιλλίβαντες πυροβόλων και από τα κανάλια της διαπλοκής ακούμε νυχθημερόν μοιρολόγια για τους «αναντικατάστατους» και αφηγήσεις με τα (ανύπαρκτα) κατορθώματά τους.
Τα παραπάνω γράφονται γιατί στην πραγματική ζωή, στα βασίλεια της κούρασης, πέφτουν κορμιά για το μεροκάματο. Χθες το πρωί στο Δαμάσι Λάρισας μια 49χρονη γυναίκα έχασε τη ζωή της μέσα στο αρτοποιείο της. Η θανούσα, μητέρα δύο παιδιών, καθώς φαίνεται «στραγγαλίστηκε» από μηχάνημα ζυμώματος την ώρα που το καθάριζε, μάλλον επειδή το φουλάρι που φορούσε πιάστηκε στα γρανάζια του μηχανισμού.
Την ίδια περίπου ώρα, στο Κιλκίς, στο χωριό Μαυρονέρι, 40χρονος κρεοπώλης έκανε λάθος στον χειρισμό του μπαλτά με τον οποίο τεμάχιζε τα κρέατα, με αποτέλεσμα να κοπεί η μηριαία αρτηρία του και ακολούθως το νήμα της ζωής του. Η κούραση της καθημερινότητας, η φθορά από τις μέριμνες, οι υποχρεώσεις και οι έγνοιες που σωρεύονται, το ψυχολογικό χτικιό για την κάλυψη των αυξανόμενων αναγκών οδηγούν σε λάθη. Είτε εκείνου που βρίσκεται στον χώρο της εργασίας του είτε κάποιου άλλου. Πολλοί θυμόμαστε τις δύο περιπτώσεις γυναικών (αμφότερες με οικογένεια, η μία πολύτεκνη και ανασφάλιστη!) που εργάζονταν σε απορριμματοφόρα (στον Αλιμο και στο Ξυλόκαστρο, αντίστοιχα) και σκοτώθηκαν όταν έπεσε πάνω τους άλλο όχημα.
Αυτές οι γυναίκες, όπως και κάθε άλλο θύμα του ταξικού πολέμου*, που διεξάγεται αδιάκοπα από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού μέχρι σήμερα, δεν κηδεύτηκαν δημοσία δαπάνη. Δεν μίλησαν καλλιτέχνες, «διανοούμενοι» και ψηφοθήρες στις κηδείες τους. Μόνο οι οικογένειές τους και λίγοι φίλοι βρίσκονται στο ξόδι κι έπειτα ακολουθεί η μαυρίλα του κενού που αφήνει ο άνθρωπος που χάνεται. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τους θανάτους εν ώρα εργασίας.
*Κακά τα ψέματα, σύντροφοι και συναγωνιστές. Μπορεί οι εργαζόμενοι να αρνούνται ή να δυσπιστούν πως υφίσταται αυτός ο πόλεμος, αλλά οι αφέντες είναι ανέκαθεν πεπεισμένοι – κι οι φανατικότεροι ταξικοί… «πολεμιστές» είναι εκείνοι που ισχυρίζονται το αντίθετο και μιλούν περί «ενότητος» γαιοκτημόνων και δουλοπαροίκων, βιομηχάνων κι εργατών και άλλων τινών…
Από τη στήλη «Περι πωλητικης» της «δημοκρατίας»