Η χώρα ζει και ξαναζεί τα ίδια και τα ίδια εδώ και επτά χρόνια: Διαπραγματεύσεις, εκβιασμοί, καθυστερήσεις, περικοπές, παιχνίδια εντυπώσεων.
Ενα συνεχές και ατελείωτο δράμα, που έγινε δεύτερη φύση μας. Μια διαρκής αγωνία και δυστυχία, που πλανώνται πάνω από τη χώρα. Ειδικά στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ το κακό παράγινε.
Τα επεισόδια του σίριαλ των διαπραγματεύσεων είναι ατελείωτα και κούρασαν τους Ελληνες, οι οποίοι, παραδομένοι πλέον, παρακολουθούν τις εξελίξεις χωρίς να έχουν κουράγιο να αντιδράσουν. Σαν τους ναρκομανείς που δεν έχουν φυσική ή ψυχική δύναμη, γνωρίζουν ότι βαδίζουν στον θάνατο και απλά προσδοκούν μια δόση που θα τους ανακουφίσει για λίγα λεπτά.
Ο λαός μας δεν αδιαφορεί. Κάθε άλλο! Απλά κουράστηκε και κυρίως βεβαιώθηκε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, όσο ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων είναι ο ίδιος. Ούτε οι απεργίες ούτε οι πορείες ή η εναλλαγή κομμάτων απέδωσαν έως σήμερα. Η σταδιακή εξαθλίωση του λαού μας συνεχίζεται αδιάκοπα και σε αυτή την κατηφόρα δεν υπάρχει φρένο.
Αυτή είναι, λοιπόν, η αίσθηση που υπάρχει στους περισσότερους Ελληνες: Οτι η μάχη είναι εκ των προτέρων χαμένη. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δημιουργήσει πριν από την εκλογή του κάποιες ελπίδες, αυτές αποδείχτηκαν ψευδαισθήσεις. Επομένως, η απογοήτευση είναι τώρα ακόμα μεγαλύτερη.
Υπό αυτή την έννοια και μέσα σε αυτό το κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία, πραγματικά δεν ξέρω τι νόημα έχει για τον μέσο πολίτη να αναλώνονται οι εφημερίδες και τα κανάλια σε έναν καταιγισμό ειδήσεων που αφορούν την τρόικα και τις διαπραγματεύσεις.
Ποιον δεν κούρασε το παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό που παίζεται στις πλάτες μας; Ποιος δεν αγανάκτησε με τα «ήξεις αφήξεις» των ξένων, που, όποτε φαίνεται φως στο τούνελ, βρίσκουν νέες αφορμές για να προκαλούν αδιέξοδο; Το παιχνίδι είναι πλέον γνωστό.
Την ίδια ώρα, όμως, κι εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δίνουμε αφορμές στους δανειστές. Η προχειρότητα της κυβέρνησης, οι παλινωδίες, οι γκάφες και οι αστοχίες είναι πια καθημερινότητα. Τελευταίο κρούσμα, η λεγόμενη «13η σύνταξη», που σχεδιάστηκε για να ανακουφίσει τους χαμηλοσυνταξιούχους. Οπως αποδείχτηκε, δεν είχε μελετηθεί σωστά, με αποτέλεσμα να τη λάβουν και πολλοί που δεν την είχαν ανάγκη, όπως ορισμένοι βουλευτές. Δεν είχαν στην κυβέρνηση την πρόνοια να κάνουν το απλούστατο: Να θέσουν συγκεκριμένα κριτήρια για τη χορήγησή της, ώστε να μην υπάρχουν αδικίες. Κάπως έτσι, ακόμα μία φορά, ένα θετικό μέτρο ακυρώθηκε επικοινωνιακά. Αντε τώρα, ύστερα από αυτά τα κωμικά γεγονότα, να πείσουν τους τροϊκανούς για άλλες παρόμοιες «κοινωνικές δράσεις».
Δεν φταίνε όμως μόνο η πολιτική βούληση και η ανεπάρκεια, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το κράτος, που ουσιαστικά είναι διαλυμένο.
Η «δημοκρατία» δημοσιεύει σήμερα τον κατάλογο των ερωτήσεων στο έντυπο που πρέπει να συμπληρώσουν όσοι διεκδικούν τα 200 ευρώ του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης. Εκεί, λοιπόν, τους ρωτούν αν έχουν πισίνες, αεροπλάνα, ελικόπτερα και άλλα φαιδρά! Κάποιος υπάλληλος πήρε προφανώς copy paste τις αντίστοιχες ερωτήσεις από άλλα παρόμοια έντυπα και τις συμπεριέλαβε στις αιτήσεις των πάμφτωχων που διεκδικούν ψίχουλα για να επιβιώσουν. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας αρμόδιος να δει την γκάφα και να τη διορθώσει. Τέτοια διάλυση, τέτοια ανευθυνότητα!
Δυστυχώς, σε αυτό το κράτος ζούμε… Γι’ αυτό όλο και περισσότεροι φεύγουν στο εξωτερικό, είτε από αγανάκτηση για το μπάχαλο που επικρατεί είτε για να βρουν μια καλύτερη δουλειά. Εδώ που τα λέμε, άδικο έχουν; Αφού δεν προκύπτει από πουθενά ότι αυτός ο τόπος έχει ελπίδα, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα διαμορφωμένη η πολιτική κατάσταση.
Δημήτρης Ριζούλης
Μ.Η.Τ. 232120