ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ
Του
Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη
Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνουμε μια πρωτόγνωρη αντίδραση από συνδικαλιστικές ενώσεις, κόμματα, πολιτικούς, εφημερίδες και τηλεαστέρες-εισαγγελείς/ίνες (οι αναμάρτητοι/ες πρώτοι/ες τον λίθο…).
Η γενικευμένη αντίδραση -ακόμα και συντονισμένη θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει- μοιάζει, σ’ εμάς τους αδαείς περί τα της Δικαιοσύνης, παράλογη, υπερβολική, ακόμα και ύποπτη. Τι είναι αυτό που «εξόργισε» όλους αυτούς;
Μήπως οι υπερβολικές πρωτοβουλίες υπουργών για την ανακάλυψη, πάντως, ναρκεμπόρων; Μήπως οι δηλώσεις υπουργών που απλώς έχουν το θάρρος της γνώμης τους, έστω κι αν δεν συμφωνούμε με αυτήν; Ή, μήπως, το ότι άρχισαν να υπάρχουν αντιδράσεις σε «άβατα», σχέσεις, υπόγειες διαδρομές, πρακτικές και αποφάσεις, που μέχρι σήμερα ο απλός λαός δεν είχε καν διανοηθεί ότι υπάρχουν; Ή, μήπως, το γεγονός ότι ένα τμήμα (μικρό, ευτυχώς) της Δικαιοσύνης γίνεται προσπάθεια να πάψει να είναι προνομιακός τόπος συναλλαγής για λίγους;
Η επιθυμία του λαού («κυρίαρχο» τον έχουν χαρακτηρίσει κάποιοι) είναι η Δικαιοσύνη να είναι πραγματικά ανεξάρτητη, πραγματικά «τυφλή» και, κυρίως, πραγματικά «δίκαιη»!
Και αυτή η επιθυμία είναι η μόνη εντολή που έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι και το μοναδικό αγαθό που οφείλουν να υπερασπισθούν! Εκτός, βέβαια, από ορισμένους, οι οποίοι εξακολουθούν ακόμα και σήμερα ως μοναδική εντολή να έχουν την προάσπιση των προσωπικών αγαθών τους!