Ο Ατατούρκ σηκώνει στο πόδι τη Θεσσαλονίκη. Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από τα εγκαίνια του περιβόητου μουσείου, που διοργανώθηκαν μία ημέρα μετά τον Δεκαπενταύγουστο και σχεδόν εν κρυπτώ στον χώρο του τουρκικού προξενείου Θεσσαλονίκης. Εκπρόσωποι φορέων αλλά και πολιτικοί εκφράζουν με έντονο τρόπο την αντίθεσή τους στο εγχείρημα, ενώ λάδι στη φωτιά έριξε και η τελετή των εγκαινίων, όπου η τουρκική πρόκληση με τον βάφτισμα της Πόλης σε Istanbul έμεινε αναπάντητη από τον υφυπουργό Εξωτερικών Ακη Γεροντόπουλο.
Αντιδράσεις, και μάλιστα έντονες, υπάρχουν και σε πολιτικό επίπεδο, καθώς η αναγκαιότητα ίδρυσης του μουσείου αμφισβητείται, ενώ γενική είναι η πεποίθηση ότι η εξωστρέφεια πρέπει να συμβαδίζει με τον σεβασμό της ιστορικής μνήμης. Ενδεικτική είναι και η δήλωση του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εργων Στράτου Σιμόπουλου στην «κυριακάτικη δημοκρατία»: «Στόχος όλων των Θεσσαλονικέων, κυρίως όμως όσων έχουν θεσμική ιδιότητα, πρέπει να αποτελεί η επίλυση των μεγάλων αναπτυξιακών προβλημάτων της πόλης και βέβαια η βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών της. Παράλληλα, η εξωστρέφεια, την οποία έχει ανάγκη η πόλη, πρέπει να συμβαδίζει και με τον απαραίτητο σεβασμό της ιστορικής μας μνήμης» τονίζει ο κ. Σιμόπουλος.
Ενα άλλο σημείο που δημιουργεί εντάσεις αφορά τον ρόλο του Ατατούρκ στη Γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολής. Ο Σάββας Αναστασιάδης, βουλευτής της Ν.Δ. στη Β΄ Θεσσαλονίκης, επισημαίνει ότι έως το τέλος της δεκαετίας του ’40 η ελληνική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία καθορίστηκε από τα σύμφωνα ελληνοτουρκικής φιλίας, ενώ εδώ και δεκαετίες καλείται να διαχειριστεί το παράδοξο της αντιμετώπισης μιας υπαρκτής απειλής που προέρχεται από μία, υποτίθεται, σύμμαχο χώρα, αφού η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας. «Το γεγονός αυτό δεν επέτρεψε την ανάδειξη ενός τεράστιας σημασίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα ζητήματος, της Γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής, ήτοι των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, στην τελευταία φάση της οποίας έπαιξε καίριο ρόλο ο Μουσταφά Κεμάλ» σημειώνει ο κ. Αναστασιάδης. Και προσθέτει: «Η Ελλάδα τη δεκαετία του 1990 βρήκε επιτέλους το θάρρος να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και οφείλει να τιμά τις συγκεκριμένες αποφάσεις, νόμους του ελληνικού κράτους. Το γεγονός ότι ο Μουσταφά Κεμάλ, ο δάσκαλος του Μουσολίνι και του Χίτλερ, έζησε για ένα διάστημα της ζωής του στο συγκεκριμένο σπίτι που παραχώρησε το ελληνικό κράτος στην Τουρκία δεν νομιμοποιεί τη γειτονική χώρα να προβαίνει σε κατά συρροήν προκλητικές ενέργειες, που αφενός μεν προκαλούν τα θύματα και τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας και αφετέρου έρχονται σε αντίθεση με νόμους της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως οι συγκεκριμένοι της αναγνώρισης της Γενοκτονίας».
Ταυτόχρονα, η καλή γειτονία προϋποθέτει και ειλικρινή βούληση και των δύο πλευρών.
Νίκος Οικονόμου
